POLICZEK

Jedna z dwóch bocznych części twarzy między szczęką a okiem; po hebrajsku lechí, po grecku siagòn. Biblia zawiera wzmianki o uderzeniu kogoś w policzek — nie tyle w celu wyrządzenia mu fizycznej krzywdy, ile ukarania go lub znieważenia. Prorok Jehowy Michajasz został spoliczkowany za przepowiedzenie klęski Achabowi, niegodziwemu królowi Izraela (1Kl 22:24; 2Kn 18:23). Policzkowaniem ubliżali Hiobowi ci, którzy go lekceważyli i wyśmiewali, gdy Szatan ściągnął na niego nieszczęścia (Hi 16:10).

W proroctwach dotyczących Mesjasza Izajasz i Micheasz napisali, że ludzie będą ‛wyrywać mu włosy z policzków’ i ‛bić go w policzek’, co stanowiło zapowiedź dotkliwych zniewag ze strony nieprzyjaciół (Iz 50:6; Mi 5:1). Spełnieniem tych słów było postępowanie Żydów podczas procesu Jezusa Chrystusa przed Sanhedrynem, a później — zachowanie rzymskich żołnierzy przed straceniem go na palu męki (Mt 26:67, 68; Jn 18:22, 23; 19:3). Ale on nie odpłacał złem za złe ani nie odpowiadał we wrogi, ostry sposób.

Swym uczniom Jezus udzielił rady: „Słyszeliście, że powiedziano: ‚Oko za oko i ząb za ząb’. Ja jednak wam mówię: Nie stawiajcie oporu niegodziwemu; ale temu, kto cię uderzy w prawy policzek, nadstaw i drugi” (Mt 5:38, 39). Nie propagował w ten sposób pacyfizmu ani nie negował prawa do obrony przed fizyczną napaścią, lecz uczył, iż chrześcijanie nie powinni się mścić, oddawać wet za wet. Chciał wpoić im zasadę, według której należy unikać kłótni — nie reagować na zaczepki i nie odpłacać tą samą monetą. Kto wymierza komuś policzek, ten nie chce go zranić fizycznie, ale znieważyć lub sprowokować do walki. Jezus nie mówił więc, że jeśli chrześcijanin otrzyma cios w szczękę, powinien się podnieść i nadstawić drugą stronę twarzy. Mówił natomiast, że gdy napastnicy próbują wciągnąć chrześcijanina w walkę czy spór przez wymierzenie policzka bądź przez docinki, ten nie powinien odwzajemniać się tym samym. Harmonizuje to ze słowami apostołów, którzy później podkreślali wagę tej zasady (Rz 12:17-21; 1Pt 3:9).