1, 2. W co faryzeusze i uczeni w Piśmie zamienili spełnianie uczynków, które same w sobie były dobre, i jakiej przestrogi Jezus udzielił swoim uczniom?

UCZENI w Piśmie i faryzeusze zabiegali o sprawiedliwość według własnych reguł, niezgodnych z wolą Bożą. Co więcej, spełnianie uczynków, które same w sobie były dobre, zamienili w obłudne widowisko, bo chcieli być podziwiani. Służyli nie Bogu, lecz własnej próżności. Jezus ostrzegł uczniów przed prowadzeniem takiej gry: „Pilnie zważajcie, żebyście nie ukazywali swej sprawiedliwości przed ludźmi — po to, aby was widziano; w przeciwnym razie nie otrzymacie żadnej nagrody od waszego Ojca, który jest w niebiosach” (Mateusza 6:1).

3. (a) Jak uczeni w Piśmie i faryzeusze otrzymywali pełną zapłatę za swe jałmużny? (b) Jaki odmienny pogląd wyraził Jezus?

³ Słowo greckie a·peʹcho, oddane tu zwrotem ‛odebrać w pełni’, często występowało w pokwitowaniach handlowych. Użycie go w Kazaniu na Górze wskazuje, że obłudnicy już ‛odebrali swą nagrodę’, to znaczy „potwierdzili na piśmie jej otrzymanie: zrealizowali swe prawo do niej i pokwitowali jej odbiór” (W. E. Vine, An Expository Dictionary of New Testament Words). Do udzielania wsparcia ubogim zobowiązywano się publicznie na ulicach. Imiona ofiarodawców wyczytywano w synagogach. Najhojniejsi mieli przywilej siedzieć w czasie nabożeństw obok rabinów. Ponieważ dali po to, by ich widziano, i faktycznie byli widziani i podziwiani, więc na poświadczeniu o otrzymaniu zapłaty za swą dobroczynność mogliby napisać: „Kwituję odbiór całej kwoty”. Jakże odmiennie brzmiała rada Jezusa! Dawaj „w skrytości; wtedy ci odpłaci Ojciec twój, który patrzy na to, co w skrytości” (Mateusza 6:3, 4; Przysłów 19:17).