Biblijny punkt widzenia

Czy martwienie się świadczy o braku wiary?

„ZAKAZ MARTWIENIA SIĘ”. W artykule pod takim właśnie tytułem pastor żyjący na przełomie XIX i XX wieku napisał, że zamartwianie się z powodu spraw doczesnych jest nie tylko złe, ale też stanowi „ciężki grzech”. A niedawno pewien komentator tak się wyraził na temat pokonywania niepokojów i lęków: „Zamartwianie się świadczy o braku zaufania do Boga”.

Autorzy obu tych wypowiedzi powoływali się na słowa Jezusa z Kazania na Górze: „Przestańcie się zamartwiać” (Mateusza 6:25). Ponieważ życie nie szczędzi nam trosk, moglibyśmy się zastanawiać: Czy chrześcijanin powinien mieć wyrzuty sumienia, jeśli dręczą go jakieś obawy? Czy to oznacza, że brakuje mu wiary?

Bóg zna nasze potrzeby

Pismo Święte pomaga nam odróżnić zwykłe zatroskanie od grzechu, jakim jest brak wiary. Codziennych trosk, a nawet krótkotrwałego osłabienia wiary wskutek ludzkiej słabości nie należy mylić z zupełnym brakiem zaufania do Boga, wynikającym z niegodziwości i zatwardziałości serca. A zatem chrześcijanie nie muszą dręczyć się wyrzutami sumienia tylko dlatego, że czasami ogarnia ich niepokój.

Nie możemy jednak dopuścić, by zmartwienia nas przytłoczyły i by zawładnęły naszym życiem. Jezus udzielił mądrej rady: „Nigdy więc nie zamartwiajcie się i nie mówcie: ‚Co będziemy jeść?’ albo: ‚Co będziemy pić?’, albo: ‚Co na siebie włożymy?’” Następnie wyrzekł pokrzepiające słowa: „Przecież wasz Ojciec niebiański wie, że wszystkich tych rzeczy potrzebujecie. Stale więc szukajcie najpierw królestwa oraz Jego prawości, a wszystkie te inne rzeczy będą wam dodane” (Mateusza 6:25-33).