Opieka nad mieniem Pana

¹ W czasach biblijnych zaufanym szafarzom powierzano bardzo odpowiedzialne zadania. Abraham polecił swemu słudze, by znalazł żonę dla jego syna, Izaaka (Rodz. 24:1-4). A zatem sługa ten miał poważny obowiązek zadbać o zachowanie linii rodowej swego pana. Wielka odpowiedzialność! Nic więc dziwnego, że apostoł Paweł rzekł: „Od szafarzy oczekuje się, żeby taki okazał się wierny” (1 Kor. 4:2).

Chrześcijańskie szafarstwo

² Niektóre dziedziny chrześcijańskiej służby nazwano w Biblii szafarstwem. Na przykład apostoł Paweł wspomniał Efezjanom: „Usłyszeliście o urzędzie szafarza niezasłużonej życzliwości Bożej, danym mi ze względu na was” (Efez. 3:2; Kol. 1:25). Zanoszenie narodom dobrej nowiny uważał on za szafarstwo, z którego musiał się wiernie wywiązywać (Dzieje 9:15; 22:21). Apostoł Piotr napisał do swych namaszczonych braci: „Bądźcie wobec siebie nawzajem gościnni bez utyskiwania. W takiej mierze, w jakiej każdy otrzymał dar, usługujcie jedni drugim jako wspaniali szafarze niezasłużonej życzliwości Bożej, która się rozmaicie przejawia” (1 Piotra 4:9, 10; Hebr. 13:16). Wszelkie dobra materialne, jakie posiadali ci pierwsi chrześcijanie, zawdzięczali niezasłużonej życzliwości Jehowy, toteż byli ich szafarzami i musieli je wykorzystywać w zbożnych celach.

³ Obecnie Świadkowie Jehowy zapatrują się na tę sprawę podobnie. Oddali się Jehowie Bogu, więc wszystko, co mają — życie, siły fizyczne, mienie — uważają za owoc „niezasłużonej życzliwości Bożej, która się rozmaicie przejawia”. Jako wspaniali szafarze, czują się odpowiedzialni przed Jehową Bogiem za sposób korzystania z tych dóbr. Ponadto posiedli wiedzę o dobrej nowinie. To również jest cenny depozyt, którym pragną jak najlepiej rozporządzać, by wywyższać imię Jehowy i pomagać drugim w poznaniu prawdy (Mat. 28:19, 20; 1 Tym. 2:3, 4; 2 Tym. 1:13, 14).

⁴ Jak Świadkowie Jehowy wywiązują się ze swych obowiązków szafarzy? Sprawozdanie roczne wskazuje, iż w samym minionym roku poświęcili na całym świecie ponad miliard godzin na głoszenie „dobrej nowiny” i prowadzili przeszło 4 500 000 domowych studiów biblijnych z osobami zainteresowanymi (Mat. 24:14). Dowiedli też, że są wiernymi szafarzami Jehowy, gdyż składali szczodre datki na ogólnoświatową działalność i utrzymanie miejscowych Sal Królestwa, gościli nadzorców podróżujących i innych braci oraz okazywali nadzwyczajną życzliwość osobom będącym w potrzebie — na przykład ofiarom konfliktów zbrojnych. Jako grupa prawdziwi chrześcijanie należycie troszczą się o mienie Pana.

„Szafarz wierny, roztropny”

⁵ Urząd szafarza sprawowany jest nie tylko przez jednostki, ale też przez całą organizację. Jezus nazwał zbór namaszczonych chrześcijan przebywających na ziemi „szafarzem wiernym, roztropnym” (Łuk. 12:42). Do obowiązków tego ‛wiernego szafarza’ należy dostarczanie „porcji pokarmu” i przewodzenie w ogólnoświatowym dziele głoszenia dobrej nowiny (Obj. 12:17). W związku z tym na klasę wiernego szafarza, reprezentowaną przez Ciało Kierownicze, Bóg złożył odpowiedzialność za właściwe rozporządzanie „talentami” duchowymi i materialnymi (Mat. 25:15). Wzorem ‛wiernego szafarza’ poszczególne biura oddziału ze wszech miar starają się rzetelnie gospodarować datkami, by w ten sposób popierać sprawy Królestwa. Wszystkie te środki są przekazywane z pełnym zaufaniem, że ‛wierny i roztropny szafarz’ zadba o odpowiednie zużytkowanie ich oraz będzie nimi obracał mądrze, oszczędnie i efektywnie.

⁶ Przykładem rozsądnego rozporządzania darowanymi funduszami jest prowadzona przez Świadków Jehowy w obecnym stuleciu coraz prężniejsza działalność wydawnicza. Rozpowszechnianie Biblii i literatury biblijnej — czasopism, książek, broszur, traktatów i Wiadomości Królestwa — odgrywa główną rolę w szerzeniu „dobrej nowiny” w tych „dniach ostatnich” (Marka 13:10; 2 Tym. 3:1). A czasopismo Strażnica to podstawowe narzędzie, za pośrednictwem którego „domownikom Boga” i ich towarzyszom — „wielkiej rzeszy” „drugich owiec” — jest dostarczany „pokarm we właściwym czasie” (Mat. 24:45; Efez. 2:19; Obj. 7:9; Jana 10:16).

⁷ Początkowo całą literaturę Świadków Jehowy drukowały firmy komercyjne. Ale w latach dwudziestych słudzy Jehowy doszli do wniosku, że jeśli zajmą się tym sami, będzie to wydajniejsze oraz korzystniejsze pod względem duchowym. W 1920 roku zaczęto więc drukować na małą skalę w Brooklynie w Nowym Jorku. Działalność ta stopniowo się rozwijała i z czasem nabrała wielkiego rozmachu. W 1967 roku drukarnia mieściła się już w czterech blokach. Drukowanie rozpoczęto też w innych krajach, ale w większości z nich przerwała je II wojna światowa.

⁸ Mimo że w USA drukowano ogromne ilości literatury, i tak jej brakowało do zaspokojenia potrzeb na całym świecie. Dlatego po wojnie w wielu krajach otwierano nowe drukarnie lub uruchamiano istniejące — na przykład w Anglii, Danii, Grecji, Kanadzie, Niemczech Zachodnich, RPA i Szwajcarii. Na początku lat siedemdziesiątych do oddziałów drukujących literaturę należały też: Australia, Brazylia, Filipiny, Finlandia, Ghana, Japonia i Nigeria. W niektórych produkowano także książki w twardych oprawach. W owym czasie do drukowania przyuczano misjonarzy po Szkole Gilead i rozsyłano ich do tych krajów, by pomagali miejscowym braciom w pracach poligraficznych.

⁹ W latach osiemdziesiątych czasopisma drukowano już w 51 krajach.a A zatem z mienia Pana robiono naprawdę dobry użytek. Jakiż to niezbity dowód rozwoju dzieła Królestwa! I jakże potężne świadectwo szczodrego wsparcia ze strony milionów Świadków Jehowy ‛okazujących Jehowie szacunek tym, co mają wartościowego’! (Prz. 3:9). Pokazali w ten sposób, że są wspaniałymi szafarzami wszystkiego, czym Jehowa ich pobłogosławił.

Czas zmian

¹⁰ W latach siedemdziesiątych i na początku osiemdziesiątych w technice drukarskiej zrobiono ogromne postępy, toteż Świadkowie Jehowy postanowili wykorzystać nowsze technologie. Wcześniej używali tradycyjnych maszyn typograficznych. Stopniowo się to zmieniało, gdy zastępowano je nowocześniejszymi — offsetowymi. Dzięki temu mamy teraz piękne czterobarwne publikacje zamiast literatury z ilustracjami w dwóch kolorach (czarnym i jakimś innym), którą wytwarzano na starych maszynach. Potem wskutek rozwoju techniki komputerowej zupełnie zmieniono sposób przygotowywania tekstu do druku. Świadkowie Jehowy opracowali elektroniczny system wielojęzycznego fotoskładu (MEPS) — system komputerowy, który umożliwia teraz drukowanie w ponad 370 językach. Nie ma na rynku programu porównywalnego z MEPS-em, jeśli chodzi o możliwość pracy w tylu językach.

¹¹ Dzięki systemowi MEPS i wykorzystywaniu takich innowacji, jak poczta elektroniczna znów zrobiono wielki postęp w dostarczaniu pokarmu we właściwym czasie. Gdy wcześniej stosowano starszą technologię, czasopisma w różnych językach ukazywały się kilka miesięcy lub nawet rok po opublikowaniu ich po angielsku. Teraz Strażnica jest wydawana jednocześnie w 115 językach, a Przebudźcie się! w 62. Oznacza to, że na całym świecie ponad 95 procent osób korzystających z cotygodniowego studium Strażnicy rozważa ten sam materiał w tym samym czasie. Jakież to błogosławieństwo! Inwestując w nową technologię, niewątpliwie zrobiono świetny użytek z mienia Pana!

Potrzeba zmian organizacyjnych

¹² Wszystko to sprawiło, że Świadkowie Jehowy musieli inaczej zorganizować produkcję literatury na całej ziemi. Offsetowe prasy zwojowe są szybsze od maszyn typograficznych, ale też o wiele droższe. Systemy komputerowe wspomagające redagowanie tekstu, tłumaczenie czy opracowywanie szaty graficznej dają znacznie więcej możliwości niż starsze systemy, lecz również więcej kosztują. Szybko okazało się, że drukowanie czasopism w 51 krajach przestało się opłacać. Toteż w latach dziewięćdziesiątych ‛wierny szafarz’ ponownie przeanalizował sytuację. Do jakich doszedł wniosków?

¹³ Stwierdzono, że wartościowe dary Świadków Jehowy oraz ich sympatyków lepiej by wykorzystano, gdyby prace drukarskie zostały scentralizowane. Stopniowo zmniejszano więc liczbę oddziałów drukujących literaturę. Niemcy zajęły się produkcją czasopism i innych publikacji dla wielu krajów Europy Wschodniej i Zachodniej — również dla tych, które wcześniej miały własne drukarnie. Włochy zaopatrują w literaturę część Afryki i południowo-wschodniej Europy, w tym Grecję i Albanię. W Afryce czasopisma drukuje się tylko w Nigerii i RPA. Podobne zmiany organizacyjne nastąpiły na całym świecie.

Co wzięto pod uwagę

¹⁴ Do lipca 1998 roku szereg krajów europejskich przestanie drukować czasopisma, na przykład Austria, Dania, Francja, Grecja, Holandia i Szwajcaria. Ciężar tych prac wezmą na siebie: Finlandia, Hiszpania, Niemcy, Szwecja, Wielka Brytania i Włochy. Dzięki temu uniknie się niepotrzebnych kosztów i będzie można lepiej gospodarować datkami na ogólnoświatową działalność. Co zadecydowało o tym, które kraje dalej będą drukować, a które nie? ‛Wierny szafarz’, zgodnie z ciążącym na nim obowiązkiem mądrego rozporządzania mieniem Pana, starannie rozważył, gdzie panują najlepsze warunki do prowadzenia działalności poligraficznej.

¹⁵ Zaniechanie prac drukarskich w pewnych krajach, a scentralizowanie ich w innych jest podyktowane przede wszystkim względami praktycznymi. Drukowanie literatury w jednym miejscu dla kilku krajów jest dogodniejsze i dzięki temu można skuteczniej wykorzystać drogi sprzęt. Obecnie drukuje się tam, gdzie jest to tańsze, gdzie łatwiej o materiały i transport. Mienie Pana jest więc właściwie użytkowane. Rzecz jasna przerwanie prac drukarskich w jakimś kraju nie oznacza, że ustanie tam dzieło głoszenia. Dalej będzie dostępne mnóstwo literatury, a setki tysięcy Świadków Jehowy w tych krajach będzie wciąż gorliwie oznajmiać bliźnim „dobrą nowinę o pokoju” (Efez. 2:17). Taka reorganizacja przynosi jeszcze inne dobrodziejstwa.

¹⁶ Na przykład większość nowoczesnych maszyn drukarskich z Danii, Grecji, Holandii i Szwajcarii wysłano do Nigerii i na Filipiny. Umiejętni bracia z Europy, obsługujący te maszyny, zgodzili się pojechać do tych krajów i przeszkolić miejscowych braci. Dzięki temu tam również produkuje się czasopisma wysokiej jakości.

¹⁷ Rozważmy dodatkową korzyść: Koszty produkcji czasopism pokrywają teraz kraje, w których są one wydawane. Dzięki temu tam, gdzie przestano drukować, można przeznaczać środki na inne cele, na przykład na budowę Sal Królestwa i pomoc w zaspokajaniu potrzeb braci z uboższych państw. Takie rozsądne korzystanie z mienia Pana sprawia, że na całym świecie w jeszcze większej mierze spełniają się słowa Pawła skierowane do Koryntian: „Nie chodzi mi o to, żeby drugim było łatwo, a wam ciężko, ale żeby dzięki wyrównaniu wasz nadmiar właśnie teraz zrekompensował ich niedostatek, (...) by nastąpiło wyrównanie” (2 Kor. 8:13, 14).

¹⁸ Dzięki takiej reorganizacji Świadkowie Jehowy na całym świecie czują się zjednoczeni bardziej niż kiedykolwiek przedtem. Świadkowie z Danii nie mają nic przeciwko temu, że czasopisma dla nich drukuje się w Niemczech, choć wcześniej robili to sami. Są wdzięczni za trud swych niemieckich braci. Czy Świadkowie Jehowy w Niemczech oburzają się, że ich datki przeznacza się na produkcję literatury na przykład dla Danii, Rosji czy Ukrainy? Skądże! Cieszą się, że pieniądze ich braci mogą być w takich państwach spożytkowane na inne niezbędne cele.

Troska o mienie

¹⁹ W każdej Sali Królestwa Świadków Jehowy na całym świecie znajduje się skrzynka z napisem „Datki na ogólnoświatową działalność Towarzystwa (Mateusza 24:14)”. Przeznacza się je na zaspokajanie istniejących potrzeb. O sposobie ich spożytkowania decyduje ‛wierny szafarz’ i poszczególne biura oddziału. Tam, gdzie pozwala na to prawo, pieniądze wrzucone do skrzynki mogą zostać wykorzystane w celu udzielenia pomocy Świadkom Jehowy w innym kraju, odległym o tysiące kilometrów — na przykład ofiarom huraganów, tornad, trzęsień ziemi i wojen domowych. Gdzieniegdzie środkami tymi wspomaga się też misjonarzy pracujących w przeszło 200 krajach.

²⁰ W zborach Świadków Jehowy istnieje ogólna zasada, że o sprawach finansowych wspomina się tylko raz w miesiącu, i to zaledwie przez kilka minut. Ani w Salach Królestwa, ani na większych zgromadzeniach nikomu nie podsuwa się tacy. Do nikogo nie wysyła się listownych próśb o pieniądze. Nie wynajmuje się osób do kwestowania. Zwykle raz w roku zamieszcza się w Strażnicy artykuł wyjaśniający, w jaki sposób chętni mogą przekazywać datki na Towarzystwo, by wesprzeć ogólnoświatową działalność. W Przebudźcie się! na ogół nie porusza się spraw finansowych Towarzystwa. Jak więc przeprowadzane jest to ogromne dzieło — głoszenie dobrej nowiny, budowanie niezbędnych Sal Królestwa, zaspokajanie potrzeb specjalnych sług pełnoczasowych i niesienie pomocy poszkodowanym chrześcijanom? Jehowa wspaniale obdarzył swój lud duchem szczodrości (2 Kor. 8:2). Pragniemy też podziękować wszystkim, którzy ‛okazują Jehowie szacunek tym, co mają wartościowego’. Takie osoby mogą być pewne, że ‛wierny szafarz’ nadal będzie opiekował się mieniem Pana. I modlimy się, żeby Jehowa stale błogosławił wszelkim staraniom służącym rozwojowi ogólnoświatowego dzieła.

[Przypis]