Jaką wartość miały dwie monety ofiarowane przez ubogą wdowę?

W I wieku n.e. doroczny podatek świątynny płacony przez Żydów wynosił dwie drachmy, czyli mniej więcej tyle, ile dwie dniówki — przeciętne wynagrodzenie za dwa 12-godzinne dni pracy (Mateusza 17:24). „Moneta małej wartości”, za którą zgodnie ze słowami Jezusa można było kupić dwa wróble, stanowiła zapłatę za 45 minut pracy. Ale za dwukrotnie większą sumę, a więc równowartość 90 minut pracy, można było nabyć pięć wróbli (Mateusza 10:29; Łukasza 12:6).

Uboga wdowa, którą dostrzegł Jezus, złożyła na świątynię jeszcze skromniejszy datek. Były to dwa leptony — najmniejsze monety miedziane, jakich używano wówczas w Izraelu. Ich wartość stanowiła zaledwie ¹⁄64 część dziennego zarobku, a więc wynagrodzenie za niecałe 12 minut pracy.

Jednakże Jezus Chrystus uznał, że wdowa ofiarowała datek o wiele cenniejszy niż wszyscy ci, którzy dawali „ze swojego nadmiaru”. Dlaczego? Według sprawozdania biblijnego wdowa miała tylko te „dwa pieniążki”. Mogła jeden przeznaczyć na świątynię, a drugi zatrzymać dla siebie. Ale ona dała „wszystko, co miała, całe swoje utrzymanie” (Marka 12:41-44; Łukasza 21:2-4).

[Ilustracja na stronie 12]

Lepton naturalnej wielkości