Przymierze powołujące kapłana na wzór Melchizedeka. Przymierze to jest wspomniane w Psalmie 110:4, który w Hebrajczyków 7:1-3, 15-17 odniesiono do Chrystusa. Chodzi o przymierze, które Jehowa zawarł tylko z Jezusem Chrystusem. Właśnie do tego przymierza najwyraźniej nawiązał Jezus, gdy zawierał ze swymi uczniami przymierze co do Królestwa (Łk 22:29). Jehowa przysiągł, że Jego niebiański Syn będzie kapłanem na sposób Melchizedeka. Ten ostatni był Bożym kapłanem i królem tu na ziemi. Jezus Chrystus także miał piastować obie te funkcje, ale nie na ziemi, lecz w niebie. Po wniebowstąpieniu otrzymał na stałe godność Króla i Arcykapłana (Heb 6:20; 7:26, 28; 8:1). Przymierze to nigdy nie przestanie obowiązywać, ponieważ Jezus na zawsze pozostaje Arcykapłanem i Królem podporządkowanym Jehowie (Heb 7:3).

Przymierze Jezusa z jego naśladowcami. W nocy 14 Nisan 33 r. n.e. Jezus po ustanowieniu Wieczerzy Pańskiej zawarł przymierze z 11 wiernymi apostołami, przyrzekając im, iż zasiądą na tronach (Łk 22:28-30; por. 2Tm 2:12). Później wskazał, że obietnica ta dotyczy wszystkich zrodzonych z ducha ‛zwyciężających’ (Obj 3:21; zob. też 1:4-6; 5:9, 10; 20:6). W dniu Pięćdziesiątnicy Jezus wprowadził to przymierze w życie, namaszczając duchem świętym uczniów zebranych w pewnej sali w Jerozolimie (Dz 2:1-4, 33). Kto wytrwa przy nim w jego doświadczeniach i poniesie śmierć podobną do jego śmierci (Flp 3:10; Kol 1:24), ten będzie panować razem z nim w jego Królestwie. To przymierze między Jezusem Chrystusem i jego współkrólami będzie obowiązywać na zawsze (Obj 22:5).