NAIN

Miasto galilejskie, w którym Jezus Chrystus wskrzesił jedynego syna pewnej wdowy (Łk 7:11-17). Utożsamia się je z wioską Nejn (Naʽim), leżącą na pn. zach. od Dżabal Dahi (Giwʽat ha-More [wzgórze More?]), ok. 10 km na pd. pd. wsch. od Nazaretu. Na tę samą okolicę wskazywali w starożytności Hieronim i Euzebiusz z Cezarei. Z tej pięknie położonej wioski rozciąga się widok na równinę Jizreel (Ezdrelon). Miejscowe źródło dostarcza wody, dzięki czemu rosną tu okazałe drzewa figowe i oliwne. Obecnie jest to niewielka osada, ale ruiny wskazują, że kiedyś była to znacznie większa miejscowość (ILUSTRACJA, t. 2, s. 738).

W 31 r. n.e. Jezus Chrystus podczas swej pierwszej podróży ewangelizacyjnej po Galilei przyszedł do Nain z okolic Kafarnaum, odległego o jakieś 35 km (Łk 7:1-11). „Bramą” wspomnianą w relacji z tego wydarzenia mogła być po prostu przerwa między domami, przez którą do Nain wiodła droga, gdyż nic nie wskazuje, by miasto było kiedykolwiek otoczone murami. Kiedy Jezus ze swymi uczniami wchodził do Nain (prawdopodobnie od wsch.), natknął się na kondukt pogrzebowy, zmierzający być może do grobowców na stoku wzgórza położonego na pd. wsch. od dzisiejszego Nejn. Zdjęty litością dla wdowy, która straciła dziecko, podszedł do mar i wskrzesił jej syna. Wieść o tym cudzie szybko się rozeszła po całej okolicy, a nawet dotarła do Judei. Właśnie do tego zdarzenia mógł nawiązywać później Jezus, gdy zwracając się do wysłanników uwięzionego Jana Chrzciciela, powiedział: „Umarli są wskrzeszani” (Łk 7:11-22).