Reakcja Jezusa na śmierć Łazarza świadczy o wielkiej wrażliwości Syna Bożego. Głębia uczuć ujawniona przy tej okazji pozwala lepiej zrozumieć jego gorące pragnienie wskrzeszenia umarłych. Czytamy: „Gdy Maria przybyła tam, gdzie był Jezus, i ujrzała go, upadła mu do stóp, mówiąc: ‚Panie, gdybyś tu był, mój brat by nie umarł’. Kiedy więc Jezus ujrzał ją płaczącą oraz płaczących Żydów, którzy z nią przyszli, westchnął w duchu i się strapił; i rzekł: ‚Gdzieście go położyli?’ Powiedzieli mu: ‚Panie, chodź i zobacz’. Jezus począł ronić łzy. Żydzi więc odezwali się: ‚Patrzcie, jak go kochał!’” (Jana 11:32-36, NW).

O serdecznym współczuciu Jezusa świadczą tu trzy sformułowania: „westchnął”, ‛strapił się’ i „począł ronić łzy”. Określenia, jakich w oryginale użyto do opisania tej wzruszającej sceny, wskazują, iż Jezus był tak silnie poruszony śmiercią swego bliskiego przyjaciela Łazarza oraz widokiem jego zrozpaczonej siostry, że oczy napełniły mu się łzami.a

Warto zauważyć, że do tego czasu Jezus wskrzesił już dwie inne osoby. I zamierzał też ożywić Łazarza (Jana 11:11, 23, 25). Mimo to „począł ronić łzy”. Przywracanie życia zmarłym nie jest więc dla niego rzeczą błahą. Tkliwość i głębokie uczucia, jakie wtedy ujawnił, wyraźnie wskazują na jego gorące pragnienie odwrócenia skutków śmierci.