DENAR

Srebrna moneta rzymska o wadze ok. 3,85 g, a zatem warta współcześnie 74 centy. Przedstawiała podobiznę głowy Cezara i była „monetą podatku pogłównego”, pobieranego od Żydów przez Rzymian (Mt 22:19-21). W okresie ziemskiej służby Jezusa denar był zwyczajową zapłatą robotnika rolnego za 12-godzinną dniówkę (Mt 20:2). Kiedy więc w Objawieniu 6:6 opisano, że kwarta pszenicy lub trzy kwarty jęczmienia miały kosztować denara (całodzienne wynagrodzenie), oznaczało to katastrofalną sytuację.

Gdyby kosztowny nard, którym Maria, siostra Łazarza, natarła Jezusa Chrystusa, sprzedano za 300 denarów (niemal całoroczny zarobek), do szkatułki na pieniądze przechowywanej przez Judasza Iskariota wpłynęłaby prawdopodobnie znaczna suma. Nic dziwnego, że nieuczciwy Judasz mocno sprzeciwił się temu gestowi, gdyż uniemożliwił mu sprzeniewierzenie choćby ułamka tej ogromnej kwoty (Jn 12:3-6; 13:29; Mk 14:3-11).

Miłosierny Samarytanin z przypowieści Jezusa wydał dwa denary (zapłatę za dwa dni pracy), żeby pomóc nieznanemu człowiekowi, i był gotów pokryć dodatkowe koszty (Łk 10:33-35). Kontrastuje z tym inny przykład podany przez Jezusa, podkreślający potrzebę przebaczania: niewolnik, któremu umorzono 60 000 000 denarów długu, nie zdobył się na podarowanie współniewolnikowi długu w wysokości 100 denarów (Mt 18:24-33).