Galilea

GALILEA, leżąca na pn. Palestyny, w czasach biblijnych była bogatą, gęsto zaludnioną prowincją. Do dziś jest atrakcyjna pod względem geograficznym — z granatowym Jeziorem (Morzem) Galilejskim, surowym krajobrazem na pn. i żyznymi równinami. W tym malowniczym regionie Jezus spędził większą część swego ziemskiego życia, gdyż wychowywał się w Nazarecie na terytorium Galilei (Mt 2:21-23; Łk 2:51, 52).

Do głównych zajęć tamtejszych mieszkańców należało rolnictwo, hodowla owiec i rybołówstwo, co znajduje odbicie w wielu przypowieściach Jezusa. Faryzeusze i naczelni kapłani z Jerozolimy pogardzali prostymi, ciężko pracującymi Galilejczykami. A ponieważ mówili oni specyficznym dialektem, inni Żydzi łatwo ich rozpoznawali (Mt 26:73).

W Galilei rozegrały się niektóre doniosłe wydarzenia ze służby Jezusa. Na stoku góry w pobliżu Kafarnaum Jezus wygłosił słynne Kazanie na Górze (Mt 5:1, 2). W tych okolicach cudownie uzdrowił też wielu chorych (Mk 1:32-34; 6:53-56; Jn 4:46-54).

Jak Galilejczycy przyjmowali głoszenie i cuda Jezusa? Kiedy głosił w swym rodzinnym Nazarecie, ludzie początkowo ‛zdumiewali się ujmującymi słowami płynącymi z jego ust’. Ale gdy przyrównał ich do Izraelitów z czasów Eliasza i Elizeusza, próbowali go zabić (Łk 4:22-30). Jednakże Galilejczycy na ogół bardzo pozytywnie reagowali na służbę Jezusa. Właśnie spośród nich Jezus wybrał swych pierwszych uczniów oraz wszystkich apostołów (prawdopodobnie oprócz Judasza Iskariota) (Mt 4:18-22; Łk 6:12-16). Galilejczykami było też ok. 120 uczniów, którzy otrzymali ducha świętego w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. (Dz 1:15; 2:1-7).