Sprawy poruszone w modlitwie wzorcowej mają fundamentalne znaczenie dla wszystkich wierzących i wyrażają ich wspólne potrzeby. Z Biblii wynika jednak, że poszczególni ludzie mają mnóstwo innych własnych problemów — większych lub mniejszych — które wynikają z ich osobistej sytuacji i które także mogą być przedmiotem modlitw. Chociaż nie zostały wymienione przez Jezusa w modlitwie wzorcowej, mają jednak związek z przedstawionymi w niej prośbami. Dlatego osobiste modlitwy mogą dotyczyć dosłownie każdej dziedziny życia (Jn 16:23, 24; Flp 4:6; 1Pt 5:7).

Ostatecznie o treści czyichś modlitw decyduje to, co dany człowiek wie o woli Bożej — ponieważ musi uwzględniać fakt, iż jego prośby zostaną wysłuchane tylko wtedy, gdy są z nią zgodne. Skoro niegodziwcy oraz ludzie lekceważący Biblię nie mogą liczyć na uznanie Boga, więc oczywiście nie należy prosić o nic, co by było sprzeczne z Jego prawymi zasadami i objawioną wolą czy też z naukami Syna Bożego i jego natchnionych uczniów (Jn 15:7, 16). Dlatego nie można wyrywać z kontekstu wypowiedzi zachęcających, by prosić Boga „o cokolwiek” (Jn 16:23, Bw). Na pewno nie chodzi o coś, o czym proszący wie lub powinien wiedzieć, że nie podobałoby się Bogu. Jan oznajmił: „A to jest ufność, którą żywimy do niego, że o cokolwiek prosimy zgodnie z jego wolą, on nas wysłuchuje” (1Jn 5:14; por. Jak 4:15). Jezus powiedział swym uczniom: „Jeśli dwóch z was na ziemi uzgodni coś ważnego, żeby o to prosić, stanie się im to za sprawą mego Ojca w niebie” (Mt 18:19). Chociaż można się modlić o sprawy materialne, np. o pożywienie, to nie wolno prosić o zaspokojenie materialistycznych pragnień czy ambicji, czego wyraźnie dowodzą takie wersety jak Mateusza 6:19-34 czy 1 Jana 2:15-17. Nie byłoby też rzeczą słuszną modlić się za osoby, które Bóg potępia (Jer 7:16; 11:14).