Bogobojnych dawców czeka wiecznotrwałe szczęście
„Bóg bowiem tak bardzo umiłował świat, że dał swego Syna jednorodzonego, aby żaden wierzący w niego nie zginął, lecz by miał życie wieczne” (JANA 3:16).
1, 2. (a) Kto jest największym Dawcą i jaki niezrównany dar ofiarował ludzkości? (b) Jaki przymiot Boży się wtedy uzewnętrznił?
JEHOWA BÓG jest największym Dawcą. To o Nim, Stwórcy nieba i ziemi, chrześcijański uczeń Jakub napisał: „Każde dobro, jakie otrzymujemy, i wszelki dar doskonały zstępuje z góry, od Ojca świateł, u którego nie ma przemiany ani cienia zmienności” (Jakuba 1:17, BT). Jehowa ofiarował rodzajowi ludzkiemu najwspanialszy dar, jaki kiedykolwiek złożono. Na ten temat czytamy w Biblii: „Bóg bowiem tak bardzo umiłował świat, że dał swego Syna jednorodzonego, aby żaden wierzący w niego nie zginął, lecz by miał życie wieczne” (Jana 3:16).
2 Słowa te wypowiedział nie kto inny, tylko jednorodzony Syn samego Boga. Chyba każdy jedynak kocha i ceni sobie ojca jako dawcę życia oraz różnych dobrych rzeczy, które je uprzyjemniają. Ale Jehowa nie ogranicza swej miłości wyłącznie do swego pierworodnego Syna, a ponieważ chciał umożliwić pozostałym stworzeniom skorzystanie z tego daru, musiał ją okazać w niespotykanym zakresie (por. Rzymian 5:8-10). Zrozumiemy to lepiej, gdy zbadamy, co właściwie oznacza w tym kontekście wyraz „dał”.
Dar w postaci ‛Syna miłości Bożej’
3. Kogo jeszcze, oprócz „Syna swej miłości”, Ojciec niebiański darzy gorącymi uczuciami?
3 Przez nie wyjawiony w Biblii czas Bóg radował się w dziedzinie niebiańskiej osobistą więzią z tym jednorodzonym Synem — „Synem swej miłości” (Kolosan 1:13). Ich uczucie i przywiązanie do siebie coraz bardziej się pogłębiały, tak iż nie ma dziś dwóch równie bliskich sobie osób. Miłością Bożą zostali też otoczeni inni członkowie rodziny Jehowy, powołani do istnienia za pośrednictwem Jego Syna. W całym tym gronie panowała więc miłość. Święte Pisma słusznie głoszą, że „Bóg jest miłością” (1 Jana 4:8, Bw). Rodzina Boża miała się zatem składać ze stworzeń darzonych miłością przez niebiańskiego Ojca.
4. Dlaczego złożenie daru w postaci Syna oznaczało dla Boga coś więcej niż tylko pozbawienie się jego towarzystwa i kto odniósł z tego pożytek?
4 Jehowę i Jego pierworodnego Syna łączyła tak silna więź, że już samo pozbawienie się wzajemnych kontaktów było dla Nich bardzo bolesne (Kolosan 1:15). Ale ‛danie’ tego ‛Syna miłości Bożej’ oznaczało znacznie więcej niż tylko utratę jego towarzystwa. Jehowa pozwolił, by ów Syn poniósł śmierć — by na pewien czas zabrakło go we wszechświatowej rodzinie. Miał umrzeć za stworzenia, które nigdy do niej nie należały. Dla dobra rodzaju ludzkiego, będącego w rozpaczliwej sytuacji, Jehowa złożył najwspanialszy z możliwych darów — swego jednorodzonego Syna, określonego też mianem „początku stworzenia Bożego” (Objawienie 3:14, Bw).
5. (a) W jakim położeniu znalazło się potomstwo Adama i na co w związku ze sprawiedliwością Jehowy musiał się zdobyć jeden z Jego wiernych synów? (b) Czego to wymagało od Boga?
5 Pierwsi ludzie utracili swoje miejsce w rodzinie Bożej, ponieważ zgrzeszyli przeciwko Jehowie i musieli zostać wypędzeni z ogrodu Eden. Co gorsza, nie tylko przestali wchodzić w skład tej rodziny, lecz jeszcze ściągnęli na siebie wyrok śmierci. Problem nie polegał więc jedynie na przywróceniu potomkom Adama i Ewy statusu dzieci Jehowy, cieszących się Jego przychylnością; chodziło także o uwolnienie ich od skazującego wyroku Bożego. Sprawiedliwość wymagała, by umarł za nich, czyli złożył okup, jeden z wiernych synów Jehowy. Wynikło zatem doniosłe pytanie: Czy zechce on ponieść taką ofiarną śmierć za grzesznych ludzi? Ponadto Wszechmocny Bóg musiałby w tym celu dokonać cudu oraz zdobyć się na bezprzykładny przejaw miłości (Rzymian 8:32).
6. Dlaczego Syn Boży zdołał sprostać zadaniu wynikającemu z sytuacji grzesznej ludzkości i co on sam powiedział na ten temat?
6 Szczególnemu zadaniu wynikającemu z sytuacji grzesznej ludzkości mógł sprostać jedynie pierworodny Syn Jehowy. Jest on tak wiernym odbiciem swego niebiańskiego Ojca w okazywaniu miłości członkom założonej przez Niego rodziny, iż nie dorównuje mu w tym żaden syn Boży. Ponieważ uczestniczył razem z Jehową w stwarzaniu wszystkich innych bytów rozumnych, na pewno jest do nich ogromnie przywiązany. Miłość należy do głównych przymiotów Chrystusa również dlatego, że „jest on odblaskiem (...) chwały [Jehowy] i dokładnym odwzorowaniem samej Jego istoty” (Hebrajczyków 1:3). Pragnąc pokazać, iż jest gotów zdobyć się na największy przejaw miłości, to znaczy umrzeć za pogrążony w grzechach rodzaj ludzki, Jezus powiedział dwunastu apostołom: „Syn Człowieczy nie przyszedł, aby mu służono, lecz aby służyć i oddać swe życie na okup za wielu” (Marka 10:45, Bw; zob. też Jana 15:13).
7, 8. (a) Czym Bóg się kierował, posyłając Jezusa Chrystusa na ziemię? (b) Jaką misję zlecił swemu jednorodzonemu Synowi?
7 Jehowa Bóg miał szczególny powód, by posłać Jezusa do grzesznej ludzkości. Skłoniła go do tego miłość, co podkreślił sam Jezus, mówiąc: „Bóg bowiem tak bardzo umiłował świat, że dał swego Syna jednorodzonego, aby żaden wierzący w niego nie zginął, lecz by miał życie wieczne. Gdyż Bóg posłał swego Syna na świat nie po to, żeby sądził świat, ale żeby świat został przez niego wybawiony” (Jana 3:16, 17).
8 Jehowa, powodowany miłością, poruczył swemu jednorodzonemu Synowi misję wybawienia. Nie posłał go na ziemię w celu osądzenia świata. Gdyby zlecił mu takie zadanie, rodzina ludzka znalazłaby się w beznadziejnym położeniu — Jezus Chrystus musiałby skazać ją na śmierć (Rzymian 5:12). Ale Bóg zrównoważył karę, której wymagała czysta sprawiedliwość, niezwykłym przejawem swej miłości.
9. Jak psalmista Dawid zapatrywał się na dary od Jehowy?
9 Jehowa w każdej sytuacji okazuje miłość, dominującą cechę swej osobowości. Słusznie można powiedzieć, że swoim wiernym czcicielom mieszkającym na ziemi Bóg życzliwie daje więcej dobrych rzeczy, niż mogliby potrzebować. Świadomy tego faktu, psalmista Dawid zawołał: „Jak obfita jest Twoja dobroć, której skarby nagromadziłeś dla bojących się Ciebie! Udostępniłeś ją tym, którzy znajdują u Ciebie schronienie przed synami ludzkimi” (Psalm 31:19 [31:20, Bw]). W czasie sprawowania władzy nad Izraelem, a właściwie w całym swym życiu, król Dawid — członek narodu wybranego przez Jehowę — często doświadczał dobroci Bożej i przekonał się, jak bardzo jest ona obfita.
Izrael traci wspaniały dar od Boga
10. Dlaczego starożytny Izrael różnił się od wszystkich innych narodów na ziemi?
10 Ponieważ Bogiem starożytnych Izraelitów był Jehowa, wyróżniali się oni spośród wszystkich narodów. Za pośrednictwem Mojżesza Jehowa zawarł z tymi potomkami Abrahama, Izaaka i Jakuba uroczyste przymierze. Nie potraktował w ten sposób żadnego innego ludu. Natchniony psalmista mógł więc oświadczyć: „Oznajmia słowo swoje Jakubowi, a swoje ustalenia i swe orzeczenia Izraelowi. Nie postąpił tak z żadnym innym narodem; orzeczeń Jego one nie poznały. Wysławiajcie Jah!” (Psalm 147:19, 20).
11. Do kiedy Izrael cieszył się łaską Bożą i jak Jezus dał do zrozumienia, że pod tym względem nastąpiła zmiana?
11 Cielesny Izrael cieszył się łaską Bożą do roku 33 n.e., a więc do czasu odrzucenia Mesjasza, Jezusa Chrystusa. Jakże smutna była dla nich chwila, gdy Jezus zawołał z bólem: „Jeruzalem, Jeruzalem, które zabijasz proroków i kamienujesz tych, którzy do ciebie byli posłani, ileż to razy chciałem zgromadzić dzieci twoje, jak kokosz zgromadza pisklęta swoje pod skrzydła, a nie chcieliście! Oto wam dom wasz pusty zostanie” (Mateusza 23:37, 38, Bw). Słowa Jezusa wskazują, że chociaż poprzednio naród izraelski zajmował uprzywilejowaną pozycję przed Jehową, teraz zaprzepaścił szczególny dar Boży. Jaki?
12. Kim były ‛dzieci Jeruzalem’ i na czym miało polegać zgromadzenie ich przez Jezusa?
12 Mówiąc o „dzieciach”, Jezus miał na myśli tylko rodowitych, obrzezanych Żydów, którzy mieszkali w Jeruzalem i reprezentowali cały naród. Pragnął ich zgromadzić, to znaczy umożliwić im zawarcie nowego przymierza z Jehową, przy czym sam wystąpiłby w charakterze Pośrednika (Jeremiasza 31:31-34). Na tej podstawie mogliby uzyskać przebaczenie grzechów, tak daleko bowiem sięgała miłość Boża (por. Malachiasza 1:2). Byłby to naprawdę wspaniały dar.
13. Co utracił Izrael wskutek odrzucenia Syna Bożego i dzięki czemu radość Jehowy nie doznała uszczerbku?
13 Jehowa działał zgodnie ze swym proroczym Słowem i czekał tak długo, jak długo uważał to za rozsądne, zanim umożliwił nie-Żydom uczestnictwo w nowym przymierzu. Odrzucając Syna Bożego, Izraelici zaprzepaścili wspaniały dar od Jehowy, a On zrównoważył to odtrącenie Mesjasza udostępnieniem wspomnianego przywileju poganom. Dzięki temu radość Wielkiego Dawcy nie doznała uszczerbku.
Szczęście z dawania
14. Dlaczego Jezus Chrystus jest najszczęśliwszym ze wszystkich stworzeń?
14 Jehowa to „szczęśliwy Bóg” (1 Tymoteusza 1:11). Jednym ze źródeł radości jest dla Niego obdarowywanie drugich. W I wieku n.e. Jego pierworodny Syn oświadczył: „Więcej szczęścia wynika z dawania niż z otrzymywania” (Dzieje 20:35). Zgodnie z tą zasadą Jezus stał się najszczęśliwszym stworzeniem w całym wszechświecie. Jak do tego doszło? Okazał się największym po Jehowie Bogu ofiarodawcą, składając swoje życie za rodzaj ludzki. Jest też ‛szczęśliwym Mocarzem’ (1 Tymoteusza 6:15). Stanowi więc żywy dowód prawdziwości swej wypowiedzi na temat szczęścia płynącego z dawania.
15. Pod jakim względem Jehowa zawsze będzie stanowić wzór i jak Jego rozumne stworzenia mogą zaznawać szczęścia?
15 Dla wszystkich swych rozumnych stworzeń Jehowa Bóg za pośrednictwem Jezusa Chrystusa zawsze będzie szczodrym Dawcą oraz najlepszym wzorem hojnego dawania. Sam znajduje przyjemność w obdarowywaniu drugich i podobną właściwość wszczepił w serca swoich ziemskich dzieci. Dzięki temu odzwierciedlają one i naśladują Jego osobowość oraz zaznają szczęścia (Rodzaju 1:26; Efezjan 5:1). Jezus słusznie zapewnił swych uczniów: „Dawajcie, a będą wam dawać. Wsypią wam do podołka miarę dobrą, natłoczoną, utrzęsioną i obfitą; bo jaką miarą odmierzacie, taką i wam odmierzą” (Łukasza 6:38).
16. Jakie dawanie miał na myśli Jezus, wypowiadając słowa zapisane w Łukasza 6:38?
16 Dbaniem o potrzeby swoich uczniów Jezus dał nam wzór godny naśladowania. Podkreślił, że takie dawanie pobudzi odbiorców do szlachetnej reakcji. Wypowiadając słowa zanotowane w Ewangelii według Łukasza 6:38, nie miał na myśli wyłącznie dzielenia się dobrami materialnymi. Nie zalecał uczniom postępowania mogącego doprowadzić do ubóstwa. Zachęcił ich do działania, które daje satysfakcję pod względem duchowym.
Wiecznotrwałe szczęście jest pewne
17. Jaki cudowny dar Bóg ofiarował swym Świadkom w dniach ostatnich?
17 Jakże cudowny dar ofiarował Jehowa — Pan całego stworzenia — swoim Świadkom żyjącym w dniach ostatnich! Powierzył nam dobrą nowinę o swym Królestwie. Mamy wielki przywilej być głosicielami już ustanowionego Królestwa Jehowy, w którym władzę sprawuje Jego Syn, Jezus Chrystus (Mateusza 24:14; Marka 13:10). Zaszczyt występowania w charakterze świadków Boga Najwyższego to dar nie mający sobie równych, a najlepszy sposób naśladowania hojności Jehowy polega na dzieleniu się z drugimi wieścią o Jego rządzie, dopóki nie nadejdzie koniec teraźniejszego złego systemu rzeczy.
18. Co musimy dawać drugim, skoro jesteśmy Świadkami Jehowy?
18 Apostoł Paweł wymienił trudności, które musiał znosić, gdy zwiastował orędzie Królestwa (2 Koryntian 11:23-27). Nowożytni Świadkowie Jehowy też napotykają przeszkody i rezygnują z osobistych upodobań, pragnąc zapoznać bliźnich z nadzieją Królestwa. Być może nie bylibyśmy skłonni zachodzić do obcych ludzi, zwłaszcza jeśli jesteśmy nieśmiali. Jednakże jako naśladowcy Chrystusa nie możemy się uchylać czy wymawiać od przywileju obdarzania drugich duchowymi dobrami przez obwieszczanie „tej dobrej nowiny o Królestwie” (Mateusza 24:14). Musimy przejawiać takie nastawienie, jak Jezus, który w obliczu śmierci modlił się do Boga: „Ojcze mój, (...) nie jak Ja chcę, ale jak Ty” (Mateusza 26:39, BT). Jeżeli chodzi o udostępnianie ludziom daru dobrej nowiny o Królestwie, słudzy Jehowy muszą spełniać wolę Bożą, a nie swoją własną, i czynić nie to, co sami by chcieli, lecz wszystko, co On im poleci.
19. Kim są Właściciele „wiecznych miejsc zamieszkania” i jak możemy zyskać Ich przyjaźń?
19 Jest rzeczą zrozumiałą, że w związku z takim dawaniem rezygnujemy z części naszego czasu i mienia, ale jako bogobojni dawcy zapewniamy sobie dzięki temu wiecznotrwałe szczęście. Jak to rozumieć? Odpowiedź znajdujemy w następujących słowach Jezusa: „Pozyskujcie sobie przyjaciół niesprawiedliwym [„świeckim”, New International Version] bogactwem, żeby was — gdy ono zawiedzie — przyjęli do wiecznych miejsc zamieszkania” (Łukasza 16:9). Starajmy się posługiwać „niesprawiedliwym bogactwem” w sposób zjednujący nam przyjaźń Właścicieli „wiecznych miejsc zamieszkania”. Wszystko, co istnieje, należy do Stwórcy — do Jehowy — a także do Jego Syna, Dziedzica wszechrzeczy (Psalm 50:10-12; Hebrajczyków 1:1, 2). Chcąc się z Nimi zaprzyjaźnić, musimy tak używać swego mienia, by zapewnić sobie Ich przychylność. Oznacza to między innymi, że musimy z odpowiednim nastawieniem wykorzystywać posiadane środki materialne dla dobra drugich (por. Mateusza 6:3, 4; 2 Koryntian 9:7). Robiąc właściwy użytek z pieniędzy, możemy umacniać naszą przyjaźń z Jehową Bogiem i Jezusem Chrystusem. W tym celu powinniśmy na przykład chętnie udzielać pomocy ludziom, którzy naprawdę są w potrzebie, oraz popierać sprawy Królestwa Bożego (Przysłów 19:17; Mateusza 6:33).
20. (a) Dlaczego Jehowa i Jezus mogą nas wprowadzić do „wiecznych miejsc zamieszkania” i gdzie one będą się znajdować? (b) Jakim przywilejem będziemy się mogli cieszyć przez całą wieczność?
20 Jehowa Bóg i Jezus Chrystus są nieśmiertelni, mogą więc na zawsze pozostać naszymi przyjaciółmi i wprowadzić nas do „wiecznych miejsc zamieszkania” — bądź w niebie, gdzie przebywają święci aniołowie, bądź też w przywróconym ziemskim raju (Łukasza 23:43). Wszystko to zawdzięczamy Bogu, który z miłości złożył dar w postaci swego Syna, Jezusa Chrystusa (Jana 3:16). Za jego pośrednictwem Jehowa nadal będzie obdarowywał swoje stworzenia, doznając związanego z tym niezrównanego szczęścia. Także my sami, poddani wszechświatowemu zwierzchnictwu Jehowy Boga oraz królewskiej władzy Jego jednorodzonego Syna, a naszego Pana i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa, przez całą wieczność będziemy się cieszyć przywilejem dawania. Bogobojnym dawcom zapewni to nie kończące się szczęście.
Czy sobie przypominasz?
◻ Na co Bóg musiał się zdobyć w związku ze złożeniem największego daru?
◻ Jaką misję Bóg zlecił swemu Synowi?
◻ Kto jest najszczęśliwszym ze wszystkich stworzeń i dzięki czemu?
◻ Dlaczego bogobojni dawcy mogą się spodziewać wiecznotrwałego szczęścia?
[Ilustracja na stronie 10]
Czy cenisz sobie ten dar Jehowy — ofiarę okupu złożoną przez Jego Syna?
[Ilustracje na stronie 12]
Czy szukasz najpierw Królestwa Bożego, głosząc dobrą nowinę i wspierając to dzieło swoim mieniem?