„Znają jego głos”
„JEHOWA jest moim Pasterzem” — tymi słowami rozpoczyna się Psalm 23 (NW). W Piśmie Świętym przyrównano Jehowę Boga do pasterza także w proroctwie Izajasza, gdzie czytamy: „Jak pasterz będzie pasł swoją trzodę, do swojego naręcza zbierze jagnięta i na swoim łonie będzie je nosił, a kotne będzie prowadził ostrożnie” (Izajasza 40:11).
Pasterzem nazwano też Jezusa Chrystusa. On sam oświadczył: „Ja jestem dobry pasterz. Dobry pasterz życie swoje kładzie za owce” (Jana 10:11). Jezus powiedział, iż „owce słuchają (...) głosu [pasterza]. On zaś woła swoje owce po imieniu i wyprowadza je”. Ponadto oznajmił, że „owce idą za (...) [pasterzem], bo znają jego głos. A za obcym nie pójdą, lecz będą uciekały od niego, bo nie znają głosu obcych” (Jana 10:2-5, Biblia poznańska).
Zarówno Jehowa Bóg, jak i Jego Syn, Jezus Chrystus, postępują zgodnie z opisem przedstawionym w powyższych wersetach. Do swego symbolicznego stada odnoszą się z niezwykłą delikatnością i troskliwością. Dzięki temu osoby zobrazowane przez owce czują się bezpieczne, kochane i ochraniane.
Więzi te słusznie przyrównano do relacji między literalnymi owcami a ich pasterzem. W 1831 roku John Hartley poczynił w tej dziedzinie pewne obserwacje. Zauważył, iż greccy pasterze mieli zwyczaj nadawać swym owcom imiona. Zwierzęta, wołane po imieniu, reagowały na głos pasterza. A w 51 lat później, w roku 1882, podobne spostrzeżenia odnotował J. L. Porter. Był obecny przy tym, jak pasterze ‛wydawali przenikliwe dźwięki, jakby charakterystyczne wezwanie’, którego owce słuchały i posłusznie za nim szły. W tym samym roku William M. Thomson pisał o wielu eksperymentach potwierdzających, iż owce można nauczyć podążania za pasterzem i rozpoznawania jego głosu.
Czy taką niezwykłą więź, łączącą pasterzy i ich stada, można zaobserwować również obecnie? Oczywiście. W miesięczniku National Geographic z września 1993 roku australijska podróżniczka Robyn Davidson tak napisała o pewnym ludzie pasterskim z północno-zachodniej części Indii: „Wszyscy pasterze wydają nieznacznie różniące się dźwięki, które w zależności od sytuacji mają nieco odmienne brzmienie. Odpowiednim dźwiękiem oznajmiają oni poranne wyjście, innym zwołują owce do wodopoju i tak dalej. Każdy pasterz rozpoznaje swe owce i na odwrót; rankiem jego stado wyłania się z większej gromady i podąża za nim”.
Wspomniani podróżnicy opisali to, co niewątpliwie zaobserwował też Jezus. Dzięki takim osobistym spostrzeżeniom bardziej realistyczny stał się przykład o owcach znających jego głos. Czy należysz do owiec Jezusa? Czy rozpoznajesz jego głos i go słuchasz? Jeżeli zgadzasz się z naukami Jezusa, uznajesz je za prawdę, przestrzegasz jego przykazań i naśladujesz go w oddawaniu czci Jehowie, możesz się cieszyć życzliwą i czułą opieką pasterską Jehowy Boga i Jego Syna, Jezusa Chrystusa (Jana 15:10).