Zebedeusz i Salome byli wiernymi Hebrajczykami i wszystko wskazuje na to, że wychowali Jana w duchu nauk biblijnych. Na ogół uważa się, iż to właśnie on był drugim obok Andrzeja uczniem Jana Chrzciciela, któremu ten oznajmił: „Oto Baranek Boży!” Skwapliwe uznanie Jezusa za Chrystusa dowodzi, że Jan był zaznajomiony z Pismami Hebrajskimi (Jn 1:35, 36, 40-42). Chociaż nigdzie nie powiedziano, iż Zebedeusz został uczniem Jana Chrzciciela czy Chrystusa, najwyraźniej nie sprzeciwiał się, gdy jego dwaj synowie przyłączyli się do Jezusa jako pełnoczasowi głosiciele.

Takie spojrzenie na relację Jana pozwala uznać, że to właśnie on był niewymienionym z imienia towarzyszem Andrzeja, gdy Jan Chrzciciel przedstawił im Jezusa Chrystusa (Jn 1:35-40). Kiedy Jezus został wskrzeszony, to Jan wyprzedził Piotra, gdy biegli do grobowca, żeby sprawdzić zasłyszaną wiadomość (Jn 20:2-8). Miał zaszczyt ujrzeć wskrzeszonego Jezusa jeszcze tego samego wieczoru (Jn 20:19; Łk 24:36) i w następnym tygodniu (Jn 20:26). Był jednym z siedmiu uczniów, którym ukazał się Jezus, gdy wrócili do łowienia ryb (Jn 21:1-14). Jan udał się też na górę w Galilei, na której na własne uszy usłyszał polecenie zmartwychwstałego Jezusa: „Czyńcie uczniów z ludzi ze wszystkich narodów” (Mt 28:16-20).