KLAUDIUSZ

Czwarty cesarz Rzymu; syn Druzusa, bratanek Tyberiusza i wuj Kaliguli, po którym wstąpił na tron w 41 r. n.e. Był nikłej postury i miał słaby charakter. Interesowała go historia, literatura i różne dziedziny nauki. Mimo to jego poprzednicy uważali, że nie dorasta intelektualnie do ujęcia steru władzy, toteż nie brali go pod uwagę jako dziedzica. Jednakże podczas zamieszania po zamordowaniu Kaliguli gwardia pretoriańska doprowadziła do obwołania cesarzem właśnie Klaudiusza. W tej walce o władzę wsparł go m.in. Herod Agryppa I, który w nagrodę otrzymał potwierdzenie tytułu królewskiego i powiększył swe państwo o Judeę i Samarię. Klaudiusz zdołał też pozyskać przychylność senatu. W 14 roku panowania (54 n.e.) został podobno otruty grzybami przez swą czwartą żonę. Rządy po nim objął Neron.

Prorok Agabus zapowiedział, że „całą zamieszkaną ziemię nawiedzi wielka klęska głodu, co rzeczywiście nastąpiło za czasów Klaudiusza”. Chrześcijanie z Antiochii pośpiesznie posłali wówczas „doraźną pomoc” współbraciom w Jerozolimie i Judei (Dz 11:27-30). Flawiusz nazywa ową klęskę, która nastała w Palestynie za rządów Klaudiusza, „wielkim głodem” (Dawne dzieje Izraela, XX, II, 5; XX, V, 2), a datuje się ją mniej więcej na 46 r. n.e.

W dziewiątym roku swego panowania, to jest w 49 lub na początku 50 r. n.e., „Klaudiusz (...) rozkazał wszystkim Żydom opuścić Rzym”. Wygnanie Żydów ze stolicy cesarstwa potwierdza rzymski biograf i historyk Swetoniusz (Żywoty cezarów, „Boski Klaudiusz”, 25). Wskutek tego dekretu Akwilas i Pryscylla, dwoje chrześcijan pochodzenia żydowskiego, wyjechali z Rzymu do Koryntu, gdzie wkrótce potem spotkali apostoła Pawła, który dotarł tam prawdopodobnie jesienią 50 r. n.e. (Dz 18:1-3). Na początku swego panowania Klaudiusz był przychylnie usposobiony do Żydów, nakazał odnosić się do nich tolerancyjnie, a nawet przyznał im różne swobody w całym imperium. Wydaje się jednak, że wielu Żydów mieszkających w Rzymie ustawicznie wszczynało zamieszki, toteż Klaudiusz w końcu wypędził ich z miasta.