Przymierze Prawa, zawarte z Żydami, zostało unieważnione, gdy Jezus poniósł śmierć na palu męki (Kol 2:14), a w dniu Pięćdziesiątnicy 33 r. weszło w życie nowe przymierze (por. Dz 2:4; Heb 2:3, 4). Niemniej Bóg jeszcze przez jakieś trzy i pół roku okazywał Żydom szczególne względy. W tym czasie uczniowie Jezusa głosili wyłącznie Żydom i prozelitom oraz Samarytanom. Ale ok. 36 r. Bóg skierował Piotra do domu poganina Korneliusza, oficera rzymskiego, a wylewając ducha świętego na niego i jego domowników, wykazał apostołowi, że odtąd również ludzie z narodów mogą być chrzczeni w wodzie (Dz 10:34, 35, 44-48). Ponieważ Bóg przestał uznawać przymierze Prawa, obejmujące obrzezanych Żydów, a akceptował odtąd wyłącznie nowe przymierze, którego pośrednikiem był Jezus Chrystus, więc rodowici członkowie narodu żydowskiego (bez względu na obrzezanie) nie pozostawali już z Nim w żadnych specjalnych stosunkach. Prawo zostało unieważnione, toteż ani przestrzeganie jego przepisów, ani związany z nim chrzest Janowy nie zjednywały nikomu uznania Bożego. Chcąc je sobie zaskarbić, trzeba było przystąpić do Boga z wiarą w Jego Syna i dać się ochrzcić w wodzie w imię Jezusa Chrystusa (zob. SIEDEMDZIESIĄT TYGODNI [Przymierze utrzymane w mocy „przez jeden tydzień”]).

Nie dla niemowląt. Skoro osoby zgłaszające się do chrztu w wodzie najpierw ‛wysłuchały słów’, ‛ochoczo przyjęły słowo’ i ‛okazały skruchę’ (Dz 2:14, 22, 38, 41), a także powzięły przemyślaną decyzję, jest oczywiste, iż musiały być przynajmniej w takim wieku, żeby móc słuchać, uwierzyć i zadecydować. Zwolennicy chrztu niemowląt powołują się niekiedy na to, że wraz z niektórymi ludźmi ochrzczono ich „dom” czy też „domowników” — tak było w wypadku Korneliusza, Lidii, dozorcy więziennego z Filippi, Kryspusa czy Stefanasa (Dz 10:48; 11:14; 16:15, 32-34; 18:8; 1Ko 1:16). Ich zdaniem wynika stąd, że ochrzczono także małe dzieci należące do tych rodzin. Ale domownicy Korneliusza przed chrztem wysłuchali słowa, otrzymali ducha świętego, mówili językami i wychwalali Boga, więc nie mogli być niemowlętami (Dz 10:44-46). Lidia była „czcicielką Boga”, a „Jehowa szeroko otworzył jej serce, aby zwracała uwagę na to, co mówi Paweł” (Dz 16:14). Dozorca więzienny z Filippi musiał ‛uwierzyć w Pana Jezusa’, z czego wynika, że również inni członkowie jego rodziny musieli uwierzyć, by mogli zostać ochrzczeni (Dz 16:31-34). „Kryspus, przełożony synagogi, uwierzył w Pana i tak samo uczynili wszyscy jego domownicy” (Dz 18:8). Jak widać, w powiązaniu z chrztem jest mowa o słuchaniu, uwierzeniu i wysławianiu Boga, a niemowlęta tego nie potrafią. Mieszkańcy Samarii najpierw wysłuchali „dobrej nowiny o królestwie Bożym i o imieniu Jezusa Chrystusa”, potem w nią uwierzyli i dopiero wtedy „dawali się ochrzcić”. W tym wypadku Biblia wyraźnie podaje, że wśród ochrzczonych byli „zarówno mężczyźni, jak i kobiety”, ale nic nie mówi o niemowlętach (Dz 8:12).