7. Syn Józefa i Marii, przyrodni brat Jezusa (Mk 6:3; Gal 1:19). Chociaż nie był apostołem, to najwyraźniej właśnie on przewodził zborowi chrześcijańskiemu w Jerozolimie (Dz 12:17) i napisał księgę biblijną nazwaną od jego imienia (Jak 1:1). Mógł być niewiele młodszy od Jezusa, gdyż wymienia się go na pierwszym miejscu wśród czterech rodzonych synów Marii, którymi byli Jakub, Józef, Szymon i Judas (Mt 13:55; zob. BRAT). W swym liście do Koryntian, napisanym ok. 55 r. n.e., Paweł sugeruje, iż Jakub miał żonę (1Ko 9:5).

W następnych latach Jakub stał się wybitnym członkiem i chyba także „apostołem” zboru w Jerozolimie (zob. APOSTOŁ [Apostołowie zborów]). Paweł wspomina, że podczas swej pierwszej wizyty u tamtejszych braci (ok. 36 r. n.e.) zatrzymał się na 15 dni u Piotra, ale ‛nie widział nikogo innego z apostołów poza Jakubem, bratem Pana’ (Gal 1:18, 19). Kiedy Piotr został cudownie uwolniony z więzienia, polecił obecnym w domu Jana Marka: „Donieście o tym Jakubowi i braciom”, co świadczy o znaczącej pozycji Jakuba (Dz 12:12, 17). Około 49 r. n.e. „apostołom i starszym” w Jerozolimie przedłożono sprawę obrzezania. Po świadectwie złożonym przez Piotra, Barnabasa i Pawła zabrał głos Jakub, który zaproponował rozstrzygnięcie zaakceptowane potem przez wszystkich zgromadzonych (Dz 15:6-29; por. 16:4). Wspominając to zdarzenie, Paweł oznajmił, że Jakub, Kefas i Jan byli „uważani za filary” przez braci w Jerozolimie (Gal 2:1-9). Na zakończenie swej późniejszej podróży misjonarskiej Paweł zdał z niej relację Jakubowi i „wszystkim starszym” w Jerozolimie, a oni zalecili mu zastosować się do pewnych wskazówek (Dz 21:15-26; zob. też Gal 2:11-14).