IKONIUM

Starożytne miasto w Azji Mniejszej położone na wysokości 1027 m n.p.m. Obecnie nosi nazwę Konya i znajduje się ok. 240 km na pd. od Ankary, na pd.-zach. skraju płaskowyżu w centralnej części Turcji. W I w. n.e. Ikonium było jednym z najważniejszych miast rzymskiej prowincji Galacja i leżało na głównym szlaku handlowym łączącym Efez z Syrią.

Mieszkała tam liczna społeczność żydowska. Kiedy Paweł i Barnabas musieli opuścić Antiochię Pizydyjską, głosili w Ikonium oraz w tamtejszej synagodze, a wielu Żydów i Greków uwierzyło w Chrystusa. Gdy jednak próbowano ich ukamienować, uciekli do Listry. Ale wkrótce przybyli tam Żydzi z Antiochii i Ikonium i podburzyli tłum, który ukamienował Pawła. Potem Paweł i Barnabas udali się do Derbe, po czym odważnie wrócili do Listry, Ikonium i Antiochii, żeby umacniać braci i ustanowić starszych w założonych tam zborach (Dz 13:50, 51; 14:1-7, 19-23).

Później, gdy apostołowie i starsi zboru w Jerozolimie rozstrzygnęli zaistniałą kwestię obrzezania, Paweł być może ponownie odwiedził Ikonium. Podczas drugiej podróży misjonarskiej zabrał ze sobą Tymoteusza, młodego mężczyznę, który cieszył się dobrą opinią wśród braci w Listrze i Ikonium (Dz 16:1-5; 2Tm 3:10, 11).

Ikonium leżało na granicy Frygii i Likaonii. To może wyjaśniać, dlaczego niektórzy pisarze starożytni, np. Strabon i Cyceron, zaliczali je do Likaonii, a Ksenofont nazwał je ostatnim miastem Frygii. Z geograficznego punktu widzenia Ikonium znajdowało się w Likaonii, ale odkrycia archeologiczne wskazują, że pod względem kultury i języka było to miasto frygijskie. Inskrypcje odnalezione w r. 1910 dowodzą, że dwa stulecia po czasach Pawła posługiwano się tam językiem frygijskim. Słusznie więc pisarz Dziejów Apostolskich nie zaliczył Ikonium do Likaonii, gdzie mówiono „po likaońsku” (Dz 14:6, 11).