7, 8. Jakie odmienne skutki przyniosło postępowanie dwóch doskonałych ludzi?

⁷ Jehowa w swej miłości podjął konkretne działania, by wybawić ludzi z odziedziczonego grzesznego stanu. Paweł wyjaśnił, że było to możliwe poprzez innego człowieka, który będąc doskonałym, stał się niejako drugim Adamem (1 Kor. 15:45). Ale postępowanie obu tych doskonałych ludzi przyniosło diametralnie różne skutki. W jakim sensie? (Odczytaj Rzymian 5:15, 16).

⁸ „Nie tak jest z darem, jak było z wykroczeniem” — napisał Paweł. Adam był winny owego wykroczenia i słusznie otrzymał surową karę — poniósł śmierć. Jednak nie tylko on musiał umrzeć. Apostoł wyjaśnił dalej: „Wskutek wykroczenia jednego człowieka umarło wielu”. Sprawiedliwość wymagała, by wyrok wydany na Adama objął również całe jego niedoskonałe potomstwo, w tym nas. Jakąż pociechę czerpiemy więc z faktu, że doskonały człowiek Jezus otworzył przed ludzkością odmienną perspektywę! Co to za perspektywa? Odpowiedź kryje się w słowach Pawła o „ludziach wszelkiego pokroju” — mieli oni zostać ‛uznani za prawych, ku życiu’ (Rzym. 5:18).

9. Jak rozumieć słowa z Rzymian 5:16, 18, według których Bóg uznaje człowieka za prawego?

⁹ Co oznaczają greckie słowa tłumaczone na „przypisanie prawości” i ‛uznanie za prawych’? Wspomniany na wstępie uczony tak wyjaśnił ich sens: „Jest to metafora, która kryje w sobie pewien aspekt prawny. Mówi ona o zmianie pozycji danej osoby w oczach Boga, a nie o zachodzącej w tej osobie wewnętrznej zmianie (...). Metafora ta ukazuje Boga jako sędziego, który podejmuje decyzję na korzyść oskarżonego postawionego przed trybunałem Bożym pod zarzutem nieprawości. Bóg go uniewinnia”.

14, 15. Jakiej nagrody spodziewają się osoby uznane przez Boga za prawe, co jednak muszą robić?

¹⁴ Pomyślmy, jakiż to cudowny dar, że Wszechmocny przebacza człowiekowi zarówno odziedziczony grzech, jak i wszelkie inne przewinienia! Nie da się zliczyć grzechów, które ludzie popełniają, zanim zostają chrześcijanami, a jednak na podstawie okupu Bóg może te winy odpuścić. Paweł napisał: „Dar związany z wieloma wykroczeniami [doprowadził] do przypisania prawości” (Rzym. 5:16). Apostołowie i inni ludzie otrzymujący ten miłosierny dar, czyli uznani za prawych, musieli dalej z wiarą wielbić prawdziwego Boga. Jaka czekała ich za to nagroda? „Ci, którzy otrzymują obfitość niezasłużonej życzliwości i wspaniałomyślnego daru prawości, będą królować w życiu przez jednego — Jezusa Chrystusa”. Dar prawości rzeczywiście przynosi całkowicie odmienny skutek niż czyn Adama — zapewnia życie (Rzym. 5:17; odczytaj Łukasza 22:28-30).