„Objawienie synów Bożych”

Stworzenie zostało przez Jehowę poddane daremności „na podstawie nadziei”, że pewnego dnia rodzina ludzka odzyska wolność dzięki „synom Bożym”. Kim oni są? Chodzi o uczniów Jezusa Chrystusa, którzy podobnie jak reszta „stworzenia [ludzkiego]” urodzili się w niewoli grzechu i niedoskonałości. Prawo do miejsca w czystej, doskonałej wszechświatowej rodzinie Bożej nie przysługuje im z racji urodzenia. Ale Jehowa czyni dla nich coś szczególnego. Na podstawie ofiary okupu, złożonej przez Jezusa Chrystusa, uwalnia ich z niewoli odziedziczonego grzechu i poczytuje za „prawych”, czyli czystych pod względem duchowym (1 Koryntian 6:11). Następnie uznaje ich za „synów Bożych” i wprowadza do swej wszechświatowej rodziny (Rzymian 8:14-17).

Tych przybranych synów Jehowy czeka wspaniały przywilej. Będą „kapłanami i mają królować nad ziemią”, tworząc razem z Jezusem Chrystusem niebiański rząd Królestwa Bożego (Objawienie 5:9, 10; 14:1-4). Ich władza będzie oparta na zasadach wolności i sprawiedliwości, a nie na ucisku i tyranii (Izajasza 9:6, 7; 61:1-4). Apostoł Paweł napisał, że są oni towarzyszami Jezusa, dawno obiecanego ‛potomka Abrahama’ (Galatów 3:16, 26, 29). Odgrywają więc istotną rolę w spełnieniu obietnicy, którą Bóg dał swemu przyjacielowi Abrahamowi. Przewidywała ona między innymi, że za sprawą potomstwa Abrahama „na pewno będą sobie błogosławić wszystkie narody ziemi” (Rodzaju 22:18).

Kiedy rozpocznie się „objawienie synów Bożych”? Już wkrótce — gdy Jehowa wyraźnie pokaże wszystkim, kim są synowie Boży. Dojdzie do tego podczas Bożej wojny Har-Magedonu, kiedy to „synowie” przywróceni do życia w dziedzinie duchowej wspólnie z Jezusem Chrystusem oczyszczą ziemię z ucisku i zła (Daniela 2:44; 7:13, 14, 27; Objawienie 2:26, 27; 16:16; 17:14; 19:11-21). Widzimy dziś coraz więcej dowodów, że naprawdę żyjemy w „dniach ostatnich”, które przyniosą kres tolerowaniu przez Boga buntu i związanej z nim niegodziwości (2 Tymoteusza 3:1-5; Mateusza 24:3-31).

‛Wypatrując objawienia synów Bożych’, możemy wzorem Pawła pielęgnować przekonanie o tym, że Chrystus się o nas troszczy i dodaje nam sił — nawet gdy stoimy w obliczu cierpień i niesprawiedliwości, które wydają się nie do zniesienia. Po omówieniu sprawy objawienia synów Bożych apostoł Paweł zapytał: „Któż nas oddzieli od miłości Chrystusowej? Czy ucisk, czy udręka, czy prześladowanie, czy głód, czy nagość, czy niebezpieczeństwo, czy miecz?” (Rzymian 8:35). Oczywiście chrześcijanie w czasach Pawła ciągle znajdowali się — jak to ujął Rousseau — „w kajdanach” ciemiężycieli. Byli „przez cały dzień uśmiercani” niczym „owce na rzeź” (Rzymian 8:36). Czy jednak pozwolili, by ich to przytłoczyło?