Budowanie z właściwych materiałów

9. Jak Paweł przejawiał troskę o osoby, które przyjęły głoszoną przez niego prawdę, chociaż zajmował się głównie zakładaniem fundamentu?

⁹ Paweł napisał: „A jeśli ktoś na tym fundamencie buduje ze złota, srebra, drogocennych kamieni, drewna, siana, ścierni — dzieło każdego stanie się jawne, gdyż dzień to pokaże, zostanie bowiem objawione poprzez ogień; i sam ogień wypróbuje, jakie jest dzieło każdego” (1 Koryntian 3:12, 13). Co miał na myśli? Rozważmy tło tej wypowiedzi. Paweł zajmował się głównie zakładaniem fundamentu. Podczas podróży misjonarskich odwiedzał różne miasta i głosił wielu osobom, które nigdy nie słyszały o Chrystusie (Rzymian 15:20). Kiedy przyjmowały przekazywaną im prawdę, organizowano zbory. Paweł szczerze troszczył się o tych wiernych ludzi (2 Koryntian 11:28, 29). Jednakże jego praca wiązała się z ciągłym podróżowaniem. Dlatego po 18 miesiącach zakładania fundamentu w Koryncie wyruszył głosić w innych miastach. Dalej jednak żywo się interesował, jak inni prowadzą zapoczątkowane tam przez niego dzieło (Dzieje 18:8-11; 1 Koryntian 3:6).

10, 11. (a) Jak Paweł przeciwstawił różne rodzaje materiałów budowlanych? (b) Jakie literalne budowle prawdopodobnie istniały w starożytnym Koryncie? (c) Jakie budynki są bardziej odporne na ogień i czego mogą się z tego nauczyć chrześcijanie uczestniczący w dziele czynienia uczniów?

¹⁰ Wydaje się, że niektóre osoby budujące na fundamencie założonym przez Pawła słabo wywiązywały się z tego zadania. Apostoł, chcąc im uzmysłowić ten problem, zestawił dwa rodzaje materiałów budowlanych: złoto, srebro i drogocenne kamienie z drewnem, sianem i ścierniami. Dom można wykonać z dobrych, wytrzymałych i ognioodpornych materiałów albo pośpiesznie sklecić z czegoś nietrwałego i łatwo palnego, co akurat jest pod ręką. W tak dużym mieście jak Korynt bez wątpienia nie brakowało budynków jednego i drugiego typu. Stały tam imponujące świątynie, które zbudowano z potężnych bloków kamiennych o dużej wartości, pokrytych lub częściowo przyozdobionych złotem i srebrem.b Zapewne te trwałe gmachy wznosiły się majestatycznie nad pobliskimi chatami i straganami na rynku, które pozbijano z nie ociosanego drewna i przykryto słomą.

12. Pod jakim względem niektórzy chrześcijanie w Koryncie wykonywali dzieło budowania niedbale?

¹² Paweł najwidoczniej uważał, że niektórzy chrześcijanie w Koryncie wznoszą budowle gorszej jakości. Co robili niewłaściwie? Jak wynika z kontekstu, w zborze dochodziło do rozdźwięków i podziwiania wybitnych osób, chociaż zagrażało to jedności. Niektórzy mawiali: „Ja należę do Pawła”, drudzy zaś twierdzili: „Ja [należę] do Apollosa”. Jeszcze inni prawdopodobnie zbyt wysoko oceniali własną mądrość. Nic dziwnego, że upowszechnił się cielesny sposób myślenia, niedojrzałość duchowa oraz „zazdrość i waśń” (1 Koryntian 1:12; 3:1-4, 18). Wszystko to zapewne odbijało się na służbie i nauczaniu w zborze. W rezultacie dzieło czynienia uczniów wykonywano niedbale, niejako budowano z lichych materiałów. Nie mogło się ostać w „ogniu”. Ale o jakim ogniu mówił Paweł?

14. (a) Jak chrześcijanie biorący udział w czynieniu uczniów mogą ‛ponieść stratę’ i dlaczego dostąpiliby wtedy wybawienia jakby przez ogień? (b) Co robić, by zmniejszyć ryzyko poniesienia takiej straty?

¹⁴ Cóż za otrzeźwiające słowa! Jeżeli ktoś usilnie stara się pomóc drugiej osobie zostać uczniem Chrystusa, może bardzo boleśnie odczuć, kiedy ta odchodzi od prawdy pod wpływem pokusy lub prześladowania. Paweł właśnie to miał na myśli, gdy oznajmił, że w takiej sytuacji ponosimy stratę. Przeżycie to może być tak ciężkie, iż wprawdzie dostąpimy wybawienia, ale „jakby poprzez ogień” — podobnie jak człowiek, który wszystko stracił w pożarze i sam ledwie uszedł z życiem. Co więc robić, by zmniejszyć ryzyko poniesienia straty? Musimy budować z trwałych materiałów! Jeżeli nasi zainteresowani mają się okazać wytrzymałą, ognioodporną budowlą, trzeba im trafiać do serca i rozbudzać w nich docenianie wspaniałych przymiotów chrześcijańskich, takich jak mądrość, rozeznanie, bojaźń wobec Jehowy i prawdziwa wiara (Psalm 19:9, 10; Przysłów 3:13-15; 1 Piotra 1:6, 7). Kto rozwija w sobie te cechy, nie ustanie w wykonywaniu woli Bożej; ma niezawodną nadzieję na życie wieczne (1 Jana 2:17). Ale jak przykład Pawła możemy wykorzystać w sposób praktyczny? Rozważmy kilka sytuacji.

15. Co możemy zrobić, by nabrać przekonania, że nie wykonujemy niedbale dzieła budowania naszych zainteresowanych?

¹⁵ Kiedy dzielimy się wiedzą z osobami, z którymi studiujemy Biblię, nigdy nie powinniśmy zwracać większej uwagi na ludzi niż na Jehowę Boga. Nie chcemy, aby zaczęli nas uznawać za najważniejsze źródło mądrości. Pragniemy, by szukali kierownictwa u Jehowy, w Jego Słowie oraz Jego organizacji. Dlatego odpowiadając im na pytania, nie przedstawiamy własnych poglądów. Uczymy ich raczej, jak sami mogą szukać wyjaśnień za pomocą Biblii i publikacji dostarczanych przez „niewolnika wiernego i roztropnego” (Mateusza 24:45-47). Z podobnych względów nie jesteśmy wobec nich zaborczy. Kiedy więc inne osoby interesują się nimi, nie powinniśmy czuć urazy, lecz zachęcać ich, żeby ‛się rozszerzyli’ w swych uczuciach i zawierali znajomości z jak największą liczbą członków zboru (2 Koryntian 6:12, 13).

16. Jak starsi mogą budować z materiałów ogniotrwałych?

¹⁶ W budowaniu uczniów Chrystusa ogromną rolę odgrywają też chrześcijańscy starsi. Kiedy nauczają w zborze, starają się budować z materiałów ogniotrwałych. Chociaż mogą się znacznie różnić umiejętnościami, doświadczeniem i osobowością, nie wykorzystują tego do pozyskiwania sobie stronników (porównaj Dzieje 20:29, 30). Nie wiemy dokładnie, dlaczego niektórzy w Koryncie mówili: „Ja należę do Pawła”, a inni: „Ja do Apollosa”. Możemy być jednak całkowicie pewni, że żaden z tych wiernych starszych nie pochwalał myślenia prowadzącego do podziałów. Pawłowi nie pochlebiały tego rodzaju wypowiedzi — ostro je zwalczał (1 Koryntian 3:5-7). Również dzisiaj starsi pamiętają, iż pasą „trzodę Bożą” (1 Piotra 5:2). Nie jest ona własnością żadnego człowieka. Dlatego podejmują zdecydowane działania, gdy ktoś zdradza skłonność do dominowania nad trzodą lub nad gronem starszych. Jeżeli nadzorcy pokornie pragną usługiwać zborowi, docierać do serc i pomagać owcom w służeniu Jehowie z całej duszy, to budują z materiałów ogniotrwałych.

17. Jak chrześcijańscy rodzice starają się budować z materiałów ogniotrwałych?

¹⁷ Również chrześcijańscy rodzice są żywo zainteresowani omawianą sprawą. Jakże gorąco pragną, by ich dzieci żyły wiecznie! Właśnie dlatego usilnie starają się wpajać im w serca zasady ze Słowa Bożego (Powtórzonego Prawa 6:6, 7). Bardzo chcą, żeby nie uważały prawdy za zwykły zbiór przepisów lub faktów, lecz za wartościową, satysfakcjonującą i radosną drogę życiową (1 Tymoteusza 1:11). Kochający rodzice pragną tak budować, by ich dzieci zostały wiernymi uczniami Chrystusa, toteż usilnie starają się używać materiałów ogniotrwałych. Cierpliwie pomagają im wyzbyć się cech, których Jehowa nienawidzi, i pielęgnować przymioty cieszące się Jego upodobaniem (Galatów 5:22, 23).