Władca tego świata zdemaskowany

„WŁADCA tego świata zostanie wyrzucony precz” — powiedział kiedyś Jezus. Innym razem wspomniał, że ów ‛władca nic w nim nie ma’, a później dodał, że władca ten „został osądzony” (Jana 12:31; 14:30; 16:11). Kogo miał na myśli?

Z treści wypowiedzi Jezusa wyraźnie wynika, że nie chodziło mu o jego Ojca, Jehowę Boga. Kto więc jest „władcą tego świata”? W jakim sensie miał być „wyrzucony precz” i „został osądzony”?

Władca tego świata zdradza swą tożsamość

Niejeden szef gangu lubi się chełpić swoimi możliwościami i władzą. Podobnie zachował się Diabeł, kiedy kusił Syna Bożego. Pokazał mu „wszystkie królestwa” świata i złożył następującą propozycję: „Dam ci całą tę władzę oraz ich chwałę, gdyż została mi przekazana i daję ją, komu chcę. Jeśli więc ty oddasz mi cześć przed moim obliczem, wszystko to będzie twoje” (Łukasza 4:5-7).

Gdyby Diabeł był jedynie pierwiastkiem zła, jak sugerują niektórzy, to na czym polegałoby kuszenie Jezusa? Czy Jezus zmagał się z własnymi niegodziwymi myślami lub czuł się po chrzcie wewnętrznie rozdarty? Jeśliby tak było, to czy można by o nim powiedzieć: „W nim grzechu nie ma”? (1 Jana 3:5). Jezus wcale nie zaprzeczył, że Diabeł sprawuje władzę nad ludzkością. To właśnie jego nazwał „władcą świata”. Opisał go też jako „zabójcę” i „kłamcę” (Jana 14:30; 8:44).

Przeszło 60 lat po kuszeniu Chrystusa przez Diabła apostoł Jan napisał do chrześcijan: „Cały świat podlega mocy niegodziwca”. Słowami tymi przypomniał im, jak ogromne wpływy ma ta nikczemna istota. Ostrzegł, że Diabeł „wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię” (1 Jana 5:19; Objawienie 12:9). A zatem według Biblii władca tego świata pochodzi z dziedziny duchowej. Ale w jaki sposób sprawuje władzę nad ludzkością?

Władca świata powierza władzę swoim przedstawicielom

Zachęcając chrześcijan do walki o wiarę, apostoł Paweł wyraźnie wskazał, kto stanowi dla nich największe zagrożenie. Oświadczył: „Zmagamy się nie z krwią i ciałem, ale z rządami, z władzami, ze światowymi władcami tej ciemności, z zastępem niegodziwych duchów w miejscach niebiańskich” (Efezjan 6:12). Tak więc walka ta wykracza poza dziedzinę ziemską — jest prowadzona „nie z krwią i ciałem”, lecz z „zastępem niegodziwych duchów”.

Większość współczesnych przekładów Biblii potwierdza, że nie chodzi tutaj o jakieś abstrakcyjne pierwiastki zła, lecz o potężne duchowe osoby. Fragment ten bywa oddawany następująco: „złe duchy w przestworzach” (Biblia poznańska), „złe duchy w okręgach niebieskich” (Biblia warszawska), „duchy zła między ziemią a niebem” (Współczesny przekład). Diabeł zatem sprawuje władzę, posługując się zbuntowanymi aniołami, którzy „opuścili swe właściwe miejsce mieszkania” w niebie (Judy 6).

Z biblijnej Księgi Daniela dowiadujemy się, że ci „światowi władcy” mają kontrolę nad światem już od czasów starożytnych. Prorok Daniel głęboko niepokoił się losem swych rodaków, którzy w 537 roku p.n.e. powrócili z niewoli babilońskiej do Jerozolimy. Modlił się w ich sprawie aż trzy tygodnie. Anioł wysłany przez Boga w celu pokrzepienia proroka tak wyjaśnił przyczynę swego opóźnienia: „Książę królestwa perskiego przeciwstawiał mi się przez dwadzieścia jeden dni” (Daniela 10:2, 13).

Kto był tym „księciem królestwa perskiego”? Z pewnością nie chodziło o perskiego króla Cyrusa, ponieważ był on przychylnie usposobiony do Daniela i jego ludu. Poza tym jak człowieczy monarcha mógłby przez trzy tygodnie stawiać opór stworzeniu duchowemu, skoro jeden anioł w ciągu zaledwie jednej nocy zgładził 185 000 krzepkich wojowników? (Izajasza 37:36). Tym wrogo nastawionym „księciem” mógł być tylko sprzymierzeniec Diabła — demon, który z jego ramienia sprawował kontrolę nad imperium perskim. W dalszej części tej relacji czytamy, że anioł Boży miał po raz kolejny walczyć z „księciem Persji”, a także z innym demonem — „księciem Grecji” (Daniela 10:20).

Jaki stąd wniosek? Naprawdę istnieją niewidzialni „światowi władcy”, demoniczni książęta, za pośrednictwem których Szatan Diabeł rządzi światem. Ale co jest ich celem?

Władca świata ukazuje swoje prawdziwe oblicze

W Objawieniu, ostatniej księdze biblijnej, apostoł Jan opisał zwycięstwo archanioła Michała, czyli Jezusa, nad Diabłem i demonami. Zwrócił też uwagę na skutki wyrzucenia tych niegodziwych istot z nieba. Czytamy tam: „Biada ziemi (...), ponieważ zstąpił do was Diabeł, pałając wielkim gniewem, bo wie, że mało ma czasu” (Objawienie 12:9, 12).

W jaki sposób Diabeł okazuje swój gniew? Podobnie jak wielu zdesperowanych przestępców, kieruje się zasadą: „rządź albo zniszcz”. On i demony chcą, by ziemia i jej mieszkańcy zginęli razem z nimi. Ponieważ dobrze wie, że zostało mu mało czasu, posługuje się jednym z elementów podległego mu świata — handlem — by podsycać w ludziach niepohamowany konsumpcjonizm. Rezultatem tego jest wyczerpywanie zasobów naturalnych i dewastacja środowiska, co z kolei zagraża przetrwaniu rodzaju ludzkiego (Objawienie 11:18; 18:11-17).

Żądza władzy, jaką pała Diabeł, już od zarania dziejów znajduje odzwierciedlenie także w polityce i religii. Księga Objawienia ukazuje wszystkie potęgi polityczne jako bestię, której Szatan dał „wielką władzę”, a haniebny sojusz polityki z religią przedstawia jako odrażające cudzołóstwo duchowe (Objawienie 13:2; 17:1, 2). Historia ludzkości to ciągły ucisk i zniewolenie, nieustanne wojny i konflikty etniczne, zbierające tragiczne żniwo w postaci milionów ofiar. Czy taki stan rzeczy można nazwać normalnym? Czy nie jest raczej efektem zakulisowych działań niegodziwych istot duchowych?

W Biblii jednoznacznie wskazano, kim jest osobnik, który steruje człowieczymi przywódcami i mocarstwami tego świata. Świadomie bądź nie, społeczeństwo ludzkie odzwierciedla cechy swego władcy i tak jak on postępuje w myśl zasady: „rządź albo zniszcz”. Ale jak długo będą trwały jego ciemięskie rządy?

Ostatnie chwile Diabła

Działalność Chrystusa na ziemi w I wieku n.e. zwiastowała koniec Diabła i demonów. Kiedy uczniowie opowiadali Jezusowi, że wypędzali z ludzi demony, ten z radością oznajmił: „Zobaczyłem Szatana, jak już spadł z nieba niczym błyskawica” (Łukasza 10:18). Słowa te w gruncie rzeczy odnosiły się do przyszłości — do zwycięstwa, które Jezus jako archanioł Michał miał odnieść nad władcą tego świata już po powrocie do nieba (Objawienie 12:7-9). Wnikliwa analiza proroctw biblijnych wskazuje, że zwycięstwo to nastąpiło w niebie w roku 1914 lub niedługo potema.

Obecnie Diabeł doskonale wie, że jego koniec jest bliski. Dlatego podejmuje desperackie próby podporządkowania sobie wszystkich ludzi. Ale chociaż ‛jego mocy podlega cały świat’, miliony osób nie poddaje się jego władzy. Dzięki Biblii ludzie ci poznali tożsamość i zamysły Diabła (2 Koryntian 2:11). Czerpią nadzieję ze słów apostoła Pawła: „Bóg, który daje pokój, wkrótce zmiażdży Szatana pod waszymi stopami” (Rzymian 16:20)b.

Są to już ostatnie chwile aktywności Diabła! Pod życzliwymi rządami Chrystusa prawi ludzie przeobrażą ziemię w raj. Przemoc, nienawiść i chciwość znikną na zawsze. Biblia obiecuje: „Nie będzie się w umyśle wspominać rzeczy dawniejszych” (Izajasza 65:17). Jakiejż ulgi doznają ci, którzy dzisiaj wyrywają się ze szponów władcy tego świata!

[Przypisy]

[Napis na stronie 9]

Pod życzliwymi rządami Chrystusa prawi ludzie przeobrażą ziemię w raj