Dalej przeć ku mecie

Apostoł pokazuje teraz Filipianom, w kim mają pokładać ufność, dalej prąc ku mecie (3:1-21). Muszą polegać na Jezusie Chrystusie, a nie — jak niektórzy — na ciele ani na obrzezaniu. Z uwagi na „niezmierną wartość wiedzy o Chrystusie” Paweł uznaje za śmieci to, czym mógłby się wykazać pod względem cielesnym. ‛Pędzi ku mecie, po nagrodę powołania w górę, udzielaną przez Boga za pośrednictwem Chrystusa Jezusa’, i zachęca Filipian, żeby mieli takie samo usposobienie.

[Ramka i ilustracja na stronie 25]

Ku mecie: „Zapominając o tym, co za mną, a sięgając po to, co przede mną”, pisze Paweł, „pędzę ku mecie, po nagrodę powołania w górę, której udziela Bóg za pośrednictwem Chrystusa Jezusa” (Filipian 3:13, 14). Apostoł wytężał się niczym uczestnik zawodów. Nie marnował czasu ani sił na oglądanie się wstecz, lecz parł naprzód ku mecie — jak sportowiec, który daje z siebie wszystko, byle dobiec do celu. Dla Pawła oraz innych chrześcijan namaszczonych duchem nagrodą było zmartwychwstanie do życia niebiańskiego po zakończeniu ziemskiego biegu w wierności wobec Boga. Niezależnie od tego, czy mamy nadzieję niebiańską czy ziemską, zachowujmy prawość względem Jehowy i przyjmy ku mecie jako Jego Świadkowie (2 Tymoteusza 4:7).