Catechism of the Catholic Church (Katechizm Kościoła katolickiego) podaje: „Aby powstać z Chrystusem, musimy z nim umrzeć — musimy ‚opuścić nasze ciało i stanąć w obliczu Pana’ [2 Koryntian 5:8, BT]. W chwili tego ‛opuszczenia’, którym jest śmierć, dusza oddziela się od ciała [Filipian 1:23]. Zjednoczy się z nim ponownie w dniu zmartwychwstania umarłych”. Ale czy w przytoczonych tu wersetach apostoł Paweł sugeruje, że dusza żyje po śmierci i oczekuje zjednoczenia z ciałem podczas „Sądu Ostatecznego”?

W Liście do Filipian 1:21, 23 Paweł napisał: „W moim wypadku żyć — to Chrystus, a umrzeć — to zysk. Jestem pod naciskiem tych dwóch rzeczy; ale czego istotnie pragnę, to zostać uwolniony i być z Chrystusem, bo to oczywiście jest o wiele lepsze”. Czy Paweł mówił tu o jakimś „stanie pośrednim”? Niektórzy tak sądzą. Jednakże apostoł wspomniał o nacisku, jaki wywierały na niego dwie ewentualności: życie i śmierć. „Ale czego istotnie pragnę”, dodał, wskazując na trzecią możliwość, „to zostać uwolniony i być z Chrystusem”. Czy chodzi tu o ‛uwolnienie’, by przebywać z Chrystusem natychmiast po śmierci? Jak się już przekonaliśmy, Paweł wierzył, że wierni chrześcijańscy pomazańcy dostąpią zmartwychwstania podczas obecności Chrystusa. A zatem musiał mieć na myśli właśnie ten okres.

Świadczą o tym jego słowa zawarte w Liście do Filipian 3:20, 21 oraz w Liście 1 do Tesaloniczan 4:16. Dzięki owemu ‛uwolnieniu’ w czasie obecności Chrystusa Jezusa Paweł otrzyma nagrodę przygotowaną dla niego przez Boga. To, że żywił właśnie taką nadzieję, wynika z jego słów skierowanych do młodego Tymoteusza: „Odtąd jest dla mnie odłożona korona prawości, którą Pan, sędzia prawy, da mi jako nagrodę w ów dzień, ale nie tylko mnie, lecz także wszystkim tym, którzy umiłowali jego ujawnienie się” (2 Tymoteusza 4:8).