Jehowa — Bóg, który objawia tajemnice

„Jest jednak Bóg na niebie, który objawia tajemnice” (DANIELA 2:28).

1, 2. (a) Czym Jehowa różni się od swego wielkiego Przeciwnika? (b) Jak ta różnica uwidacznia się też wśród ludzi?

JEHOWA — najwyższy i pełen miłości Bóg wszechświata, jedyny Stwórca — jest Bogiem mądrości i sprawiedliwości. Nie musi ukrywać swej tożsamości ani swych dzieł czy zamierzeń. Objawia się zgodnie ze swą wolą i w czasie, który sam uznaje za stosowny. Różni się pod tym względem od swego Przeciwnika, Szatana Diabła, gdyż ten próbuje zataić, kim jest naprawdę i jakie ma zamiary.

² Jehowa jest zupełnym przeciwieństwem Szatana i tak samo różnią się ich czciciele. Ci, którzy podążają za Szatanem, są dwulicowi i podstępni. Usiłują przedstawiać się w korzystnym świetle, podczas gdy ich uczynki należą do ciemności. Chrześcijanom w Koryncie powiedziano, by nie czuli się tym zaskoczeni. „Gdyż tacy są fałszywymi apostołami, zwodniczymi pracownikami, przeobrażającymi się w apostołów Chrystusa. I nic dziwnego, bo sam Szatan ciągle się przeobraża w anioła światła” (2 Koryntian 11:13, 14). Natomiast chrześcijanie uznają za swego Wodza Chrystusa. Kiedy przebywał on na ziemi, doskonale odzwierciedlał osobowość swego Ojca, Jehowy Boga (Hebrajczyków 1:1-3). Wzorując się na Chrystusie, chrześcijanie naśladują więc Jehowę, Boga prawdy, otwartości i światła. Oni również nie muszą ukrywać tego, kim są, co czynią ani jakie mają plany (Efezjan 4:17-19; 5:1, 2).

3. Jak możemy odeprzeć zarzut, że osoby stające się Świadkami Jehowy są zmuszane do przyłączenia się do „tajemnej sekty”?

³ Kiedy Jehowa uznaje, że nadszedł ku temu najlepszy czas, odsłania nie znane wcześniej ludziom szczegóły dotyczące swych zamierzeń oraz przyszłości. W ten sposób okazuje się Bogiem, który objawia tajemnice. A ludzie pragnący Mu służyć są zapraszani, wręcz nawoływani do poznawania tych objawionych informacji. Jak wynika z sondażu przeprowadzonego w pewnym europejskim kraju wśród 145 000 Świadków Jehowy, każdy z nich przed wstąpieniem w szeregi Świadków średnio przez trzy lata osobiście wnikliwie studiował ich nauki. Dokonał wyboru, kierując się wolną wolą, i nikt go do tego nie przymuszał. W dalszym ciągu też miał swobodę wyboru i działania. Na przykład pewnym osobom przestały odpowiadać wysokie mierniki moralne wyznaczone chrześcijanom i z czasem takie jednostki zadecydowały, iż nie chcą już być Świadkami. Co ciekawe, w ciągu minionych pięciu lat sporo byłych Świadków Jehowy poczyniło starania, by z powrotem się do nich przyłączyć i uczestniczyć w ich działalności.

4. Co nie powinno niepokoić wiernych chrześcijan i dlaczego?

⁴ Oczywiście nie wszyscy dawni Świadkowie powracają, a są wśród nich tacy, którzy sprawowali niegdyś w zborze chrześcijańskim odpowiedzialne funkcje. Nie powinno to dziwić, skoro nawet od Jezusa odszedł jeden z jego najbliższych uczniów, apostoł Judasz (Mateusza 26:14-16, 20-25). Ale czy miałoby to budzić wątpliwości co do samego chrystianizmu? Czy przekreśla wspaniałe rezultaty działalności wychowawczej prowadzonej przez Świadków Jehowy? Wcale nie — podobnie jak zdradziecki postępek Judasza Iskariota nie zdołał położyć kresu zamierzeniom Bożym.

Wszechmocny, lecz pobudzany miłością

5. Skąd wiemy, że Jehowa i Jezus kochają ludzi, i jak okazują Oni swą miłość?

⁵ Jehowa jest Bogiem miłości. On troszczy się o ludzi (1 Jana 4:7-11). Mimo iż zajmuje wzniosłą pozycję, z przyjemnością zawiera z nimi przyjaźń. O jednym z Jego starożytnych sług napisano: „‚Abraham uwierzył Jehowie i poczytano mu to za prawość’, i został nazwany ‚przyjacielem Jehowy’” (Jakuba 2:23; 2 Kronik 20:7; Izajasza 41:8). Tak jak bliscy sobie ludzie zwierzają się ze swych sekretów, tak też Jehowa postępuje wobec swoich przyjaciół. Jezus naśladował pod tym względem swego Ojca, gdyż zaprzyjaźnił się ze swymi uczniami i powierzał im różne tajemnice. Powiedział do nich: „Już nie nazywam was niewolnikami, ponieważ niewolnik nie wie, co czyni jego pan. Ale ja nazwałem was przyjaciółmi, ponieważ oznajmiłem wam wszystko, co usłyszałem od mego Ojca” (Jana 15:15). Poufne wiadomości, czyli „tajemnice”, które łączą Jehowę, Jego Syna oraz ich przyjaciół, jednoczą ich wszystkich nierozerwalną więzią miłości i oddania (Kolosan 3:14).

6. Dlaczego Jehowa nie musi ukrywać swych zamiarów?

⁶ Imię Jehowa znaczy „On powoduje, że się staje” i wskazuje, iż w celu urzeczywistnienia swej woli może się stać, kim zechce. W przeciwieństwie do ludzi Jehowa nie musi ukrywać swych zamiarów z obawy, że drudzy mogliby Go powstrzymać od ich zrealizowania. On po prostu nie może ponieść porażki, toteż w swym Słowie, Biblii, otwarcie objawia wiele szczegółów dotyczących swego zamierzenia. Obiecuje: „Tak jest z moim słowem (...): Nie wraca do mnie puste, lecz wykonuje moją wolę i spełnia pomyślnie to, z czym je wysłałem” (Izajasza 55:11).

7. (a) Co Jehowa zapowiedział w Edenie i jak Szatan dowiódł prawdomówności Boga? (b) Dlaczego zasada z Listu 2 do Koryntian 13:8 zawsze się sprawdza?

⁷ Wkrótce po buncie w Edenie Jehowa wyjawił w zarysie ostateczny rezultat sporu toczącego się między Nim i Jego Przeciwnikiem, Szatanem. Obiecane przez Boga Potomstwo miało być boleśnie — lecz nie śmiertelnie — ukąszone, natomiast Szatan miał zostać śmiertelnie zmiażdżony (1 Mojżeszowa 3:15). W 33 roku n.e. Diabeł rzeczywiście ukąsił Potomstwo, czyli Chrystusa Jezusa, gdy doprowadził do jego śmierci. W ten sposób wypełnił zapowiedź biblijną i dowiódł zarazem — choć na pewno tego nie zamierzał — że Jehowa jest Bogiem prawdomównym. A ponieważ Szatan nienawidzi prawdy i prawości, jest dumny i nie okazuje skruchy, więc postępował dokładnie tak, jak przepowiedział Bóg. Na wszystkich przeciwnikach prawdy, łącznie z samym Szatanem, rzeczywiście spełnia się zasada: „Nie możemy (...) nic uczynić przeciwko prawdzie, lecz tylko dla prawdy” (2 Koryntian 13:8).

8, 9. (a) O czym wie Szatan i czy przeszkadza to Jehowie w urzeczywistnianiu Jego zamierzenia? (b) Jakie wyraźne ostrzeżenie lekceważą przeciwnicy Jehowy i dlaczego?

⁸ Odkąd w roku 1914 w dziedzinie niewidzialnej zostało ustanowione Królestwo Boże, spełniają się słowa z Księgi Objawienia 12:12: „Dlatego weselcie się niebiosa i wy, którzy w nich przebywacie! Biada ziemi i morzu, ponieważ zstąpił do was Diabeł, pałając wielkim gniewem, bo wie, że mało ma czasu”. Ale czy świadomość, że pozostało mu niewiele czasu, skłania Szatana do zmiany postępowania? W ten sposób przyznałby, że Jehowa jest Bogiem prawdy i jako Najwyższy Władca zasługuje na wyłączną cześć. Ale chociaż Diabeł wie o tym wszystkim, nie chce się przyznać do porażki.

⁹ Jehowa otwarcie wyjawia, co się stanie, gdy Chrystus przybędzie wykonać wyrok na ogólnoświatowym systemie podległym Szatanowi (Mateusza 24:29-31; 25:31-46). Jego Słowo obwieszcza na przykład los władców świata: „Kiedy tylko będą mówić: ‚Pokój i bezpieczeństwo!’, wtedy natychmiast przyjdzie na nich nagła zagłada, tak jak dręcząca boleść na brzemienną niewiastę” (1 Tesaloniczan 5:3). Podążający za Szatanem lekceważą to wyraźne ostrzeżenie. Są zaślepieni wskutek niegodziwości własnych serc, co powstrzymuje ich od okazania skruchy za nikczemne postępowanie, i nie zmieniają planów ani metod, którymi usiłują udaremnić zamierzenia Jehowy.

10. (a) W jakiej mierze mogły się już spełnić słowa z Listu 1 do Tesaloniczan 5:3, jaką jednak postawę powinni zająć słudzy Jehowy? (b) Dlaczego ludzie nie mający wiary mogą w przyszłości coraz śmielej przeciwstawiać się ludowi Bożemu?

¹⁰ Szczególnie od roku 1986, który ONZ ogłosiła Międzynarodowym Rokiem Pokoju, świat dużo mówi o zaprowadzeniu pokoju i bezpieczeństwa. W tym celu poczyniono określone kroki, które nawet dały pewne rezultaty. Czy jest to całkowite spełnienie się tego proroctwa, czy też w przyszłości możemy oczekiwać ogłoszenia pokoju w jakiś inny zaskakujący sposób? W słusznym czasie Jehowa wyjaśni tę sprawę. Zanim to nastąpi, zachowujmy czujność duchową, „oczekując i mając wyraźnie w pamięci obecność dnia Jehowy” (2 Piotra 3:12). W miarę upływu czasu, gdy coraz więcej się mówi o pokoju i bezpieczeństwie, niektóre osoby znające ostrzeżenie biblijne, lecz świadomie je lekceważące, mogą coraz zuchwalej twierdzić, że Jehowa nie dotrzyma lub nie może dotrzymać słowa (porównaj Kaznodziei 8:12-14; 2 Piotra 3:3, 4). Jednakże prawdziwi chrześcijanie wiedzą, iż Jehowa spełni swoje zamierzenie!

Stosowny szacunek dla osób, którymi posługuje się Jehowa

11. Czego o Jehowie dowiedzieli się Daniel i Józef?

¹¹ Nabuchodonozor (Nebukadnesar), król imperium nowobabilońskiego, miał kiedyś dręczący sen i szukał kogoś, kto by mu pomógł go sobie przypomnieć. Jego kapłani, magowie i czarownicy nie zdołali ani opowiedzieć snu, ani podać jego znaczenia. Jednakże sługa Boży Daniel potrafił tego dokonać, choć sam bez wahania przyznał, że przypomniał sen i objaśnił jego znaczenie nie dzięki własnej mądrości. Oznajmił: „Jest (...) Bóg na niebie, który objawia tajemnice i wyjawia królowi Nebukadnesarowi, co się stanie w przyszłych dniach” (Daniela 2:1-30). Kilkanaście stuleci wcześniej również inny prorok Boży, Józef, przekonał się, że Jehowa objawia tajemnice (1 Mojżeszowa 40:8-22; Amosa 3:7, 8).

12, 13. (a) Kto był największym prorokiem Bożym i dlaczego tak odpowiadasz? (b) Kto usługuje dziś w roli „szafarzy świętych tajemnic Bożych” i jak powinniśmy ich traktować?

¹² Największym prorokiem Jehowy pełniącym służbę na ziemi był Jezus (Dzieje 3:19-24). Paweł wyjaśnił: „Bóg, który dawno temu przy wielu okazjach i wieloma sposobami przemawiał do naszych praojców za pośrednictwem proroków, przy końcu tych dni przemówił do nas za pośrednictwem Syna, którego ustanowił dziedzicem wszystkiego i przez którego uczynił systemy rzeczy” (Hebrajczyków 1:1, 2).

¹³ Jehowa przemawiał do pierwszych chrześcijan przez swego Syna, Jezusa, który objawiał im Boskie tajemnice. Jezus powiedział do nich: „Wam dano zrozumieć święte tajemnice królestwa Bożego” (Łukasza 8:10). Paweł nazwał później namaszczonych chrześcijan „podwładnymi Chrystusa oraz szafarzami świętych tajemnic Bożych” (1 Koryntian 4:1). Obecnie dalej usługują oni w takiej roli, tworząc klasę niewolnika wiernego i roztropnego, która za pośrednictwem swego Ciała Kierowniczego dostarcza pokarm duchowy we właściwym czasie (Mateusza 24:45-47). Skoro dawnych proroków natchnionych przez Boga, a zwłaszcza Syna Bożego, darzymy wielkim szacunkiem, to czyż nie powinniśmy podobnie odnosić się do człowieczego narzędzia, którym obecnie Jehowa posługuje się do objawiania informacji zawartych w Biblii, tak potrzebnych Jego sługom w tych krytycznych czasach? (2 Tymoteusza 3:1-5, 13).

Otwartość czy skrytość?

14. W jakich okolicznościach chrześcijanie prowadzą swą działalność potajemnie i za czyim przykładem wtedy idą?

¹⁴ Skoro Jehowa otwarcie wyjawia tajemnice, czy to znaczy, że chrześcijanie powinni zawsze i w każdych okolicznościach mówić wszystko, co wiedzą? Otóż stosują się oni do słów Jezusa, który radził swym apostołom, by byli „ostrożni jak węże, a niewinni jak gołębie” (Mateusza 10:16). Gdyby chrześcijanom zabroniono czcić Jehowę zgodnie z ich sumieniem, nie przestaną być „posłuszni Bogu”, bo zdają sobie sprawę, że nikt z ludzi nie ma prawa nakładać ograniczeń na wielbienie Jehowy (Dzieje 5:29). Sam Jezus pokazał, iż takie postępowanie jest słuszne. Czytamy: „A potem Jezus dalej chodził po Galilei, nie chciał bowiem chodzić po Judei, ponieważ Żydzi usiłowali go zabić. Było jednak blisko żydowskie Święto Namiotów. Jezus więc powiedział im [swym niewierzącym cielesnym braciom]: ‚(...) Wy udajcie się w górę na święto; ja jeszcze nie idę na to święto, gdyż mój stosowny czas jeszcze w pełni nie nadszedł’. Powiedziawszy im to, pozostał w Galilei. Kiedy zaś jego bracia udali się w górę na święto, wtedy on sam też się tam udał — nie jawnie, lecz jakby skrycie” (Jana 7:1, 2, 6, 8-10).

Powiedzieć czy nie?

15. Jak Józef pokazał, że niekiedy dochowanie tajemnicy świadczy o miłości?

¹⁵ W niektórych okolicznościach utrzymanie tajemnicy świadczy nie tylko o mądrości, ale i o miłości. Jak na przykład postąpił Józef, przybrany ojciec Jezusa, gdy się dowiedział, że obiecana mu narzeczona, Maria, jest brzemienna? Czytamy o tym: „A ponieważ Józef, jej mąż, był prawy i nie chciał z niej uczynić publicznego widowiska, zamierzał się z nią potajemnie rozwieść” (Mateusza 1:18, 19). Jakimże rażącym brakiem życzliwości byłoby zrobienie z niej publicznego widowiska!

16. Jaki obowiązek spoczywa zarówno na starszych, jak i na innych członkach zboru, jeśli chodzi o sprawy poufne?

¹⁶ O sprawach poufnych, których wyjawienie może przysporzyć kłopotów lub cierpień, nie powinny się dowiedzieć osoby nie upoważnione. Pamiętają o tym chrześcijańscy starsi, gdy muszą komuś udzielić osobistej rady, gdy pokrzepiają lub nawet gdy karcą za dopuszczenie się poważnego grzechu przeciw Jehowie. W takich sytuacjach konieczne jest trzymanie się wskazówek biblijnych; ujawnianie poufnych wiadomości osobom, których dana sprawa nie dotyczy, jest niepotrzebne i nie świadczy o miłości. Rzecz jasna członkowie zboru chrześcijańskiego nie będą próbowali od nich wydobyć takich informacji, lecz uszanują fakt, iż nadzorcy są zobowiązani do zachowania dyskrecji. W Księdze Przypowieści 25:9 zauważono: „Załatw swoją sprawę ze swoim bliźnim, lecz nie wydawaj cudzej tajemnicy”.

17. Dlaczego chrześcijanie na ogół dochowują tajemnic, ale z jakich powodów nie zawsze mogą tak postąpić?

¹⁷ Powyższa zasada ma również zastosowanie w rodzinie oraz wśród serdecznych przyjaciół. Zachowanie dyskrecji w pewnych sprawach jest konieczne, by uniknąć nieporozumień i napiętych stosunków. „Wiatr północny sprowadza deszcz, a obmowa [„język zdradzający tajemnicę”, NW] wywołuje gniew na twarzy” (Przypowieści 25:23). Oczywiście w pewnych sytuacjach lojalność wobec Jehowy i Jego prawych zasad oraz miłość do osób błądzących wymaga, byśmy poinformowali rodziców, chrześcijańskich starszych lub inne upoważnione osoby nawet o sprawach poufnych.a W większości wypadków jednak chrześcijanie dochowują cudzych tajemnic, strzegąc ich jak własnych.

18. Jakie trzy przymioty chrześcijańskie pomagają ustalić, o czym powinniśmy mówić, a o czym nie?

¹⁸ A zatem chrześcijanin naśladuje Jehowę, zachowując poufność w pewnych sprawach, gdy to konieczne, a wyjawiając je tylko wtedy, gdy to stosowne. Kiedy zastanawia się, czy coś powiedzieć, kieruje się pokorą, wiarą i miłością. Dzięki pokorze nie podkreśla znaczenia swojej osoby i nie próbuje zrobić na drugich wrażenia, mówiąc im wszystko, o czym wie, ani nie drażni ich tajemnicami, których nie może wyjawić. Wiara w Słowo Jehowy oraz zbór chrześcijański pobudzają go do głoszenia orędzia Bożego zawartego w Biblii i przejawiania przy tym ostrożności, by nie powiedzieć czegoś, co już na wstępie mogłoby urazić rozmówców. A miłość skłania chrześcijanina do otwartego wysławiania Boga i przekazywania ludziom wiadomości niezbędnych do uzyskania życia. Z drugiej strony w sprawach osobistych zachowuje dyskrecję, gdyż wie, że wyjawianie ich świadczyłoby na ogół o braku miłości.

19. Jakie postępowanie pomaga rozpoznać prawdziwych chrześcijan i jakie są jego rezultaty?

¹⁹ Taka zrównoważona postawa pomaga rozpoznać prawdziwych chrześcijan. Nie ukrywają oni tożsamości Boga za parawanem bezimienności lub nauki o tajemniczej, niewytłumaczalnej Trójcy. Nieznani bogowie są charakterystyczni dla religii fałszywej, a nie prawdziwej (zobacz Dzieje 17:22, 23). Świadkowie Jehowy namaszczeni duchem bardzo sobie cenią przywilej występowania w roli „szafarzy świętych tajemnic Bożych”. Objawiając te tajemnice drugim, pomagają osobom o szczerych sercach zabiegać o przyjaźń z Jehową (1 Koryntian 4:1; 14:22-25; Zachariasza 8:23; Malachiasza 3:18).

[Przypis]

Jak byś odpowiedział?

◻ Dlaczego Jehowa nie musi ukrywać swych zamiarów?

◻ Komu Jehowa objawia swe tajemnice?

◻ Jaki obowiązek spoczywa na chrześcijanach, jeśli chodzi o sprawy poufne?

◻ Jakie trzy przymioty pomogą chrześcijanom ustalić, o czym powinni mówić, a o czym nie?

[Ilustracje na stronach 8, 9]

Jehowa objawia tajemnice przez swoje Słowo