UJAWNIENIE

Wydobycie na jaw, widomy dowód, przejaw potęgi lub władzy. Grecki termin epifáneia, tłumaczony na „ujawnienie” lub „ujawnienie się”, jest używany w Biblii w odniesieniu do ziemskiego życia Jezusa Chrystusa, ale też — a nawet przede wszystkim — do różnych wydarzeń związanych z jego obecnością jako Króla.

Syn Boży ujawniony w ciele. W 2 Tymoteusza 1:9-11 apostoł Paweł napisał o „ujawnieniu się” w ciele „naszego Wybawcy, Chrystusa Jezusa”. Posłanie Syna Bożego z nieba miało się przysłużyć wykazaniu słuszności zwierzchniej władzy Jehowy. Miało też doprowadzić do ‛zniweczenia śmierci’, którą na ludzkość sprowadził Adam, a także rzucić światło na wolne od wszelkiego skażenia życie w niebie, udostępnione niektórym ludziom. Jezus „ujawniony został w ciele” w ramach odsłonięcia „świętej tajemnicy (...) zbożnego oddania” (1Tm 3:16). Poza tym Paweł nazwał posłanie Syna ‛ujawnieniem’ niezasłużonej życzliwości Bożej, która ‛niesie wybawienie ludziom wszelkiego pokroju’ i „poucza nas, abyśmy się wyrzekli bezbożności i światowych pragnień oraz żyli pośród teraźniejszego systemu rzeczy w trzeźwości umysłu i prawości, i zbożnym oddaniu, oczekując szczęśliwej nadziei i chwalebnego ujawnienia się wielkiego Boga oraz naszego Wybawcy, Chrystusa Jezusa” (Tyt 2:11-13). A zatem to chwalebne ujawnienie się Chrystusa miało zarazem ujawnić chwałę Boga, który go posłał.

Chrystus ujawniony w chwale niebiańskiej. Podczas swojej obecności Chrystus miał się zająć swymi duchowymi braćmi, którzy zasną w śmierci. Jak napisał Paweł, będący jednym z nich, oni „umiłowali jego ujawnienie się” i jako nagrodę otrzymają „koronę prawości” (2Tm 4:8). Kiedy Pan „zstąpi z nieba z nakazującym wołaniem, z głosem archanielskim oraz z trąbą Bożą”, wtedy ci, co umarli w jedności z Chrystusem, powstaną pierwsi, a on przyjmie ich do siebie. W ten sposób miał im się dobitnie ujawnić w swej chwale. Potem miał ujawnić swoją obecność swym braciom pozostającym jeszcze na ziemi i także przyjąć ich do siebie, gdy już umrą (1Ts 4:15, 16; Jn 14:3; Obj 14:13).

Jako Król i Sędzia. Stojąc przed Poncjuszem Piłatem, Chrystus oznajmił, że jego królestwo nie jest częścią tego świata, choć nie zaprzeczył, że jest królem (Jn 18:36, 37). Nie ujawnił wtedy swej potęgi, ponieważ nie nastała jeszcze pora, by objął rządy. Niemniej w przyszłości miało dojść do jednoznacznego „ujawnienia się naszego Pana, Jezusa Chrystusa”, który miał sprawować władzę jako „szczęśliwy i jedyny Mocarz — Król królujących i Pan panujących” (1Tm 6:13-16; Dn 2:44; 7:13, 14).

Paweł, nawiązując do nadejścia Królestwa i ujawnienia się Chrystusa, polecił Tymoteuszowi: „Uroczyście przykazuję ci przed Bogiem i Chrystusem Jezusem, który ma sądzić żywych i umarłych, oraz ze względu na jego ujawnienie się i jego królestwo: głoś słowo” (2Tm 4:1, 2). Tym samym wskazał na czas, gdy Chrystus ponad wszelką wątpliwość ujawni swą chwalebną niebiańską pozycję, wykonując na ziemi wyroki Boże.

Unicestwi „człowieka bezprawia”. W swym liście do chrześcijan w Tesalonice Paweł wspomniał o „obecności naszego Pana, Jezusa Chrystusa” i usilnie ich zachęcał, żeby nie dali się wytrącić ze swego sposobu rozumowania ani poruszyć przez jakąkolwiek wiadomość, „jakoby już nastał dzień Jehowy”. Nastąpi on wówczas, kiedy Pan Jezus zgładzi „ujawnieniem swej obecności” symbolicznego „człowieka bezprawia”, który przez stulecia przeciwstawiał się Bogu oraz Chrystusowi. Chrześcijanie, którzy umiłowali ujawnienie się Jezusa, mieli rozpoznać jego obecność dzięki wierze, natomiast ów zbiorowo pojmowany „czyniciel bezprawia” odczuje ją wtedy, gdy Pan Jezus unicestwi go ujawnieniem swej potęgi (2Ts 2:1-8; zob. CZŁOWIEK BEZPRAWIA).

Przejawy ducha i ujawnianie prawdy. Widomym znakiem wylania na uczniów Chrystusa ducha świętego stały się różne ‛przejawy’ jego niewidzialnego oddziaływania. Należał do nich m.in. dar mówienia obcymi językami, uzdrawiania czy rozeznawania natchnionych wypowiedzi (1Ko 12:7-10). Apostoł Paweł nadmienił też, że głoszeniem i przykładnym postępowaniem chrześcijanie ‛ujawniają innym prawdę’ (2Ko 4:2).