NIEŚMIERTELNOŚĆ

Greckie słowo athanasía składa się z przedrostka a („nie; bez”), wyrażającego zaprzeczenie, i z formy słowa „śmierć” (thánatos). Zasadniczo oznacza więc „nieumieranie”, „niepodleganie śmierci” i odnosi się do bezkresnego i niezniszczalnego życia (1Ko 15:53, 54, przyp. w NW; 1Tm 6:16, przyp. w NW). Greckie aftharsía, czyli „nieskażoność”, oznacza cechę czegoś, co nie może ulec rozkładowi, skażeniu ani zniszczeniu (Rz 2:7; 1Ko 15:42, 50, 53; Ef 6:24; 2Tm 1:10).

Chociaż Pisma Hebrajskie nie zawierają słowa „nieśmiertelny” ani „nieśmiertelność”, to jednak wskazują, że Jehowa Bóg, będąc Źródłem wszelkiego życia, nie podlega śmierci, a więc jest nieśmiertelny (Ps 36:7, 9; 90:1, 2; Hab 1:12). Dobitnie podkreślił to również chrześcijański apostoł Paweł, gdy nazwał Go „Królem Wieczności, niezniszczalnym” Bogiem (1Tm 1:17).

Jak wykazano w haśle DUSZA, z Pism Hebrajskich wyraźnie też wynika, że człowiek nie odznacza się wrodzoną nieśmiertelnością. O duszy ludzkiej (hebr. néfesz) bardzo często mówi się, że umiera, zmierza do grobu czy zostaje zgładzona (Rdz 17:14; Joz 10:32; Hi 33:22; Ps 22:29; 78:50; Eze 18:4, 20). Potwierdzają to oczywiście Chrześcijańskie Pisma Greckie, które także wspominają o śmierci duszy (gr. psyché) (Mt 26:38; Mk 3:4; Dz 3:23; Jak 5:20; Obj 8:9; 16:3). A zatem Pisma Chrześcijańskie nie kwestionują ani nie korygują natchnionej nauki Pism Hebrajskich, zgodnie z którą dusza ludzka, człowiek, jest śmiertelna, podlega umieraniu. Wyjawiają jednak, że Bóg zamierzył udostępnić niektórym swym sługom dar nieśmiertelności.

Dlaczego Jezusa nazwano „jedynym mającym nieśmiertelność”?

Pierwszą osobą, którą według Biblii nagrodzono nieśmiertelnością, jest Jezus Chrystus. Zanim został wskrzeszony przez Boga, nie był nieśmiertelny, o czym świadczą natchnione słowa apostoła zanotowane w Rzymian 6:9: „Chrystus, dostąpiwszy wskrzeszenia z martwych, już więcej nie umiera; śmierć już więcej nad nim nie panuje” (por. Obj 1:17, 18). Z tego właśnie powodu w 1 Tymoteusza 6:15, 16 wyjaśniono, że Jezus — „Król królujących i Pan panujących” — w odróżnieniu od innych królów i panów jest „jedynym mającym nieśmiertelność”. Pozostali królowie i panowie są śmiertelni, umierają, tak jak umierali arcykapłani izraelscy. Jednakże wyniesiony do chwały Jezus, ustanowiony przez Boga Arcykapłanem na sposób Melchizedeka, posiada „życie niezniszczalne” (Heb 7:15-17, 23-25).

Słowo „niezniszczalne” jest tutaj tłumaczeniem greckiego wyrazu akatálytos, dosłownie: „nierozerwalny; nierozpuszczalny” (Heb 7:16, przyp. w NW). Składa się on z zaprzeczenia (a) i wyrazu nawiązującego do „rozwiązania; obalenia; rozpuszczenia”. Pokrewnego słowa użył Jezus, gdy mówił o ‛zwaleniu’ kamieni świątyni jerozolimskiej (Mt 24:1, 2), oraz apostoł Paweł, który wspomniał o ‛rozpadnięciu się’ ziemskiego „namiotu” chrześcijan, tzn. o zakończeniu ich ziemskiego życia w ludzkich ciałach (2Ko 5:1). A zatem nieśmiertelne życie udzielone Jezusowi po zmartwychwstaniu jest nie tylko bezkresne, lecz także nie podlega skażeniu, unicestwieniu, zagładzie.

Nieśmiertelność udzielona dziedzicom Królestwa. Namaszczeni duchem członkowie zboru chrześcijańskiego powołani do panowania z Chrystusem w niebiosach (1Pt 1:3, 4) otrzymali obietnicę, że zostaną zjednoczeni z nim „w podobieństwie jego zmartwychwstania” (Rz 6:5). A zatem gdy dochowują wierności aż do śmierci, są tak jak ich Pan, ich Głowa, wskrzeszani do nieśmiertelnego życia duchowego, żeby ‛to, co śmiertelne, przyoblekło się w nieśmiertelność’ (1Ko 15:50-54). Podobnie jak w wypadku Jezusa, ich nieśmiertelność nie oznacza jedynie życia wiecznego, czyli uwolnienia od śmierci. Jako współdziedzice Chrystusa, oni także otrzymują „moc życia niezniszczalnego”, na co wskazał apostoł Paweł, łącząc udzielaną im nieśmiertelność z nieskażonością (1Ko 15:42-49). Nad nimi „druga śmierć nie ma władzy” (Obj 20:6; zob. NIESKAŻONOŚĆ, NIEZNISZCZALNOŚĆ).

Obdarzenie dziedziców Królestwa nieśmiertelnością jest tym bardziej niezwykłe, że nawet aniołowie Boży (którzy mają ciała duchowe, a nie materialne) są istotami śmiertelnymi. Wynika to z wyroku wydanego przez Boga zarówno na duchowego syna, który stał się Jego przeciwnikiem, czyli Szatanem, jak i na innych aniołów, którzy weszli na tę samą drogę buntu i „nie zachowali swego pierwotnego stanowiska, lecz opuścili swe właściwe miejsce mieszkania” (Judy 6; Mt 25:41; Obj 20:10, 14). A zatem dar „życia niezniszczalnego” (Heb 7:16), udzielony chrześcijanom, którzy dostąpią zaszczytu panowania wraz z Synem Bożym w niebiańskim Królestwie, jest zachwycającym dowodem zaufania, jakim obdarza ich Bóg (zob. NIEBO [Droga do życia w niebie]; ŻYCIE).