7. Dlaczego natchnione Pisma są szczególnie pożyteczne „w dniach ostatnich”?

⁷ „W dniach ostatnich” nastaną krytyczne czasy trudne do zniesienia, kiedy to ludzie będą obłudnie zachowywać pozory zbożnego oddania, ‛zawsze się ucząc, a jednak nigdy nie dochodząc do dokładnego poznania prawdy’. Ale Tymoteusz wiernie poszedł za nauką Pawła, jego trybem życia i prześladowaniami, z których wyzwolił go Pan. „Doprawdy”, dodaje Paweł, „wszyscy, którzy pragną żyć w zbożnym oddaniu w łączności z Chrystusem Jezusem, będą też prześladowani”. Tymoteusz jednak powinien trwać w tym, czego się nauczył od najwcześniejszego dzieciństwa, bo to może uczynić go mądrym ku wybawieniu, gdyż „całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne” (3:1, 7, 12, 16).

10. (a) Na jaką zaletę „całego Pisma” kładzie nacisk List 2 do Tymoteusza i o co powinni zabiegać chrześcijanie? (b) Jakiego wpływu należy się strzec i w jaki sposób? (c) Kto jest wciąż pilnie potrzebny?

¹⁰ „Całe Pismo jest natchnione przez Boga i pożyteczne”. Do czego? W Liście 2 do Tymoteusza Paweł wyjaśnia: „Do nauczania, do upominania, do prostowania, do karcenia w prawości, aby człowiek Boży był w pełni umiejętny, całkowicie wyposażony do wszelkiego dobrego dzieła” (3:16, 17). A zatem w liście tym położono nacisk na nauczanie. Wszyscy ludzie miłujący prawość zechcą dziś korzystać z zawartych w nim mądrych rad, starając się być nauczycielami Słowa i robiąc, co w ich mocy, by stać się godnymi uznania pracownikami Bożymi, ‛poprawnie władającymi słowem prawdy’. Podobnie jak w Efezie za czasów Tymoteusza, tak i obecnie niektórzy wdają się w „głupie i ignoranckie dociekania”, „zawsze się uczą, a jednak nigdy nie potrafią dojść do dokładnego poznania prawdy” i odrzucają „zdrową naukę”, by słuchać nauczycieli, którzy łechtają im uszy, zaspokajając ich samolubne pragnienia (2:15, 23; 3:7; 4:3, 4). Aby ustrzec się tego kalającego, świeckiego wpływu, należy z wiarą i miłością ‛stale trzymać się wzoru zdrowych słów’. Pilnie potrzeba też coraz więcej takich osób, jak Tymoteusz, „człowiek Boży” — „odpowiednio wykwalifikowanych do nauczania drugich” zarówno w zborze, jak i poza nim. Szczęśliwi są ci, którzy biorą na siebie te obowiązki i stają się ‛wykwalifikowani do nauczania z łagodnością’, a także głoszą słowo „z wszelką wielkoduszną cierpliwością i sztuką nauczania” (1:13; 2:2, 24, 25; 4:2).