Drugie owce a nowe przymierze

„Cudzoziemców, (...) wszystkich, którzy przestrzegają sabatu, by go nie bezcześcić i trzymają się mego przymierza, tych też przyprowadzę na moją świętą górę” (IZAJASZA 56:6, 7).

1. (a) Co według wizji Jana udaje się osiągnąć w czasie powstrzymywania wiatrów sądu Jehowy? (b) Jaką niezwykłą rzeszę zobaczył Jan?

W CZWARTEJ wizji opisanej w Księdze Objawienia apostoł Jan ujrzał, jak powstrzymywano niszczycielskie wiatry sądu Jehowy, gdy dobiegało końca opieczętowywanie wszystkich członków „Izraela Bożego”. Oni pierwsi dostępują błogosławieństw za pośrednictwem Jezusa, będącego głównym przedstawicielem potomstwa Abrahama (Galatów 6:16; Rodzaju 22:18; Objawienie 7:1-4). W tej samej wizji Jan zobaczył „wielką rzeszę, której żaden człowiek nie zdołał policzyć, ze wszystkich narodów i plemion, i ludów, i języków”. Ludzie ci „wołają donośnym głosem, mówiąc: ‚Wybawienie zawdzięczamy naszemu Bogu, który zasiada na tronie, i Barankowi’” (Objawienie 7:9, 10). Oznajmiając: „Wybawienie zawdzięczamy (...) Barankowi”, wielka rzesza pokazuje, że ona również zaznaje błogosławieństw dzięki Potomkowi Abrahama.

2. Kiedy pojawiła się wielka rzesza i czym się wyróżnia?

² Owa wielka rzesza została rozpoznana w roku 1935 i obecnie liczy przeszło pięć milionów członków. Otrzymali oni znak umożliwiający przeżycie wielkiego ucisku i gdy Jezus będzie oddzielał „owce” od „kóz”, zostaną postawieni po stronie nagrodzonych życiem wiecznym. Chrześcijanie tworzący wielką rzeszę zaliczają się też do „drugich owiec” z Jezusowej przypowieści o owczarniach. Mają nadzieję żyć wiecznie w raju na ziemi (Mateusza 25:31-46; Jana 10:16; Objawienie 21:3, 4).

3. Pod jakim względem namaszczeni chrześcijanie różnią się od drugich owiec w odniesieniu do nowego przymierza?

³ Osoby z grona 144 000 korzystają z błogosławieństw przymierza Abrahamowego dzięki nowemu przymierzu. Jako uczestnicy tego przymierza, są „pod niezasłużoną życzliwością” oraz podlegają „prawu względem Chrystusa” (Rzymian 6:15; 1 Koryntian 9:21). Słusznie więc tylko 144 000 członków Izraela Bożego spożywa emblematy podczas Pamiątki śmierci Jezusa, który jedynie z nimi zawarł swe przymierze co do Królestwa (Łukasza 22:19, 20, 29). Tworzący wielką rzeszę nie są uczestnikami nowego przymierza. Jednakże współpracują z Izraelem Bożym i mieszkają z nim w jego „kraju” (Izajasza 66:8). Rozsądny jest zatem wniosek, że oni również są pod niezasłużoną życzliwością Jehowy oraz podlegają prawu względem Chrystusa. Chociaż nowe przymierze nie zostało zawarte z nimi, odnoszą z niego pożytek.

„Cudzoziemcy” a „Izrael Boży”

4, 5. (a) Jaka grupa miała według Izajasza usługiwać Jehowie? (b) Jak słowa z Księgi Izajasza 56:6, 7 spełniają się na wielkiej rzeszy?

⁴ Prorok Izajasz napisał: „Cudzoziemców, którzy się przyłączyli do Jehowy, żeby mu usługiwać i żeby miłować imię Jehowy — aby zostać jego sługami — wszystkich, którzy przestrzegają sabatu, by go nie bezcześcić i trzymają się mego przymierza, tych też przyprowadzę na moją świętą górę i sprawię, że będą się radować w moim domu modlitwy. Ich całopalenia i ofiary będą godne przyjęcia na moim ołtarzu” (Izajasza 56:6, 7). W Izraelu „cudzoziemcy”, czyli nie-Izraelici, wielbili Jehowę — miłowali Jego imię, byli posłuszni nakazom przymierza Prawa, przestrzegali sabatu i składali ofiary w świątyni, Bożym „domu modlitwy” (Mateusza 21:13).

⁵ W naszych czasach „cudzoziemcami, którzy się przyłączyli do Jehowy”, są członkowie wielkiej rzeszy. Usługują oni Jehowie u boku Izraela Bożego (Zachariasza 8:23). Składają takie same ofiary godne przyjęcia (Hebrajczyków 13:15, 16). Oddają cześć Bogu w Jego duchowej świątyni, „domu modlitwy” (porównaj Objawienie 7:15). Czy przestrzegają cotygodniowego sabatu? Nie wymaga się tego ani od pomazańców, ani od drugich owiec (Kolosan 2:16, 17). Jednakże Paweł napisał do namaszczonych chrześcijan pochodzenia hebrajskiego: „Pozostaje odpoczynek sabatowy dla ludu Bożego. Bo człowiek, który wszedł do odpoczynku Bożego, sam też odpoczął od swoich dzieł, tak jak Bóg od swoich” (Hebrajczyków 4:9, 10). Owi Hebrajczycy weszli do „odpoczynku sabatowego”, gdy podporządkowali się „prawości Bożej” i zaniechali prób usprawiedliwiania siebie na podstawie uczynków Prawa (Rzymian 10:3, 4). Pomazańcy wywodzący się z pogan korzystają z tego samego odpoczynku dzięki podporządkowaniu się prawości Jehowy. Przyłącza się w tym do nich wielka rzesza.

6. W jaki sposób drugie owce trzymają się dziś nowego przymierza?

⁶ Poza tym drugie owce trzymają się nowego przymierza, tak jak w starożytności cudzoziemcy trzymali się przymierza Prawa. Na czym to polega? Nie stają się wprawdzie uczestnikami tego przymierza, ale przestrzegają związanych z nim praw i odnoszą pożytek z jego postanowień (porównaj Jeremiasza 31:33, 34). Tak jak ich namaszczeni duchem towarzysze, mają ‛na swym sercu’ napisane prawo Jehowy. Gorąco kochają Jego przykazania i zasady i ich przestrzegają (Psalm 37:31; 119:97). Wzorem namaszczonych chrześcijan nabywają wiedzy o Jehowie (Jana 17:3). A co powiedzieć o obrzezaniu? Mniej więcej 1500 lat przed tym, jak zostało zawarte nowe przymierze, Mojżesz nawoływał Izraelitów: „Obrzezajcie napletek swych serc” (Powtórzonego Prawa 10:16; Jeremiasza 4:4). Chociaż obowiązek obrzezania na ciele przeminął razem z Prawem, zarówno pomazańcy, jak i drugie owce muszą „obrzezać” swe serca (Kolosan 2:11). Ponadto Jehowa przebacza błędy drugich owiec na podstawie „krwi przymierza” przelanej przez Jezusa (Mateusza 26:28; 1 Jana 1:9; 2:2). Co prawda członków tej grupy nie czyni swymi duchowymi synami, jak w wypadku 144 000, niemniej uznaje ich za prawych w takim sensie, w jakim Abraham został poczytany za prawego jako przyjaciel Boga (Mateusza 25:46; Rzymian 4:2, 3; Jakuba 2:23).

7. Jakie perspektywy otwierają się dziś przed drugimi owcami, które zostają uznane za prawe tak jak Abraham?

⁷ Kiedy należący do 144 000 zostają uznani za prawych, otwierają się przed nimi perspektywy panowania z Jezusem w niebiańskim Królestwie (Rzymian 8:16, 17; Galatów 2:16). Dla drugich owiec poczytanie za prawych oraz przyjaciół Boga jest równoznaczne z nadzieją na życie wieczne w raju na ziemi — dzięki ocaleniu z Armagedonu jako członkowie wielkiej rzeszy albo dzięki ‛zmartwychwstaniu prawych’ (Dzieje 24:15). Jakiż to przywilej mieć taką nadzieję i być przyjacielem Władcy Wszechświata oraz ‛gościem w Jego namiocie’! (Psalm 15:1, 2). Chrześcijanie namaszczeni duchem i drugie owce rzeczywiście zaznają cudownych błogosławieństw za pośrednictwem Jezusa, Potomka Abrahama.

Większy Dzień Przebłagania

8. Co obrazowały wymagane przez Prawo ofiary składane podczas Dnia Przebłagania?

⁸ Omawiając nowe przymierze, Paweł przywiódł swym czytelnikom na pamięć doroczny Dzień Przebłagania obchodzony z nakazu przymierza Prawa. Tego dnia składano oddzielne ofiary — jedną za kapłańskie plemię Lewiego, a drugą za pozostałe 12 plemion. Już od dłuższego czasu rozumiemy, że wyobrażały one doniosłą ofiarę Jezusa, z której miało skorzystać 144 000 osób żywiących nadzieję niebiańską, a także miliony ludzi z nadzieją ziemską.a Paweł wykazał, iż w sensie duchowym dobrodziejstwa ofiary Jezusa są udostępniane dzięki większemu Dniowi Przebłagania na mocy nowego przymierza. Jako Arcykapłan usługujący podczas tego większego dnia, Jezus złożył swe doskonałe życie na ofiarę przebłagalną, aby uzyskać dla ludzi „wiecznotrwałe wyzwolenie” (Hebrajczyków 9:11-24).

9. Czego mogli się uchwycić chrześcijanie pochodzenia hebrajskiego, skoro podlegali nowemu przymierzu?

⁹ W I wieku wielu chrześcijan pochodzenia hebrajskiego było wciąż „gorliwych względem Prawa” Mojżeszowego (Dzieje 21:20). Słusznie więc Paweł przypomniał im: „[Jezus] jest (...) pośrednikiem nowego przymierza, żeby powołani mogli otrzymać obietnicę wiecznotrwałego dziedzictwa, gdyż nastąpiła śmierć, by na podstawie okupu zostali uwolnieni od występków popełnionych pod poprzednim przymierzem” (Hebrajczyków 9:15). Nowe przymierze wyzwoliło chrześcijan narodowości żydowskiej spod starego przymierza, które obnażało ich grzeszny stan. Dzięki temu nowemu przymierzu mogli się uchwycić „obietnicy wiecznotrwałego [niebiańskiego] dziedzictwa”.

10. Za co namaszczeni chrześcijanie i drugie owce dziękują Bogu?

¹⁰ Z ofiary okupu może skorzystać każdy, „kto wierzy w Syna” (Jana 3:16, 36). Paweł oznajmił: „Chrystus został ofiarowany raz na zawsze, żeby ponieść grzechy wielu; a drugi raz ukaże się nie w związku z grzechem, i to tym, którzy go pilnie wypatrują ku swemu wybawieniu” (Hebrajczyków 9:28). Obecnie do osób pilnie wypatrujących Jezusa należą pozostali przy życiu namaszczeni chrześcijanie tworzący Izrael Boży oraz miliony członków wielkiej rzeszy, których również czeka wiecznotrwałe dziedzictwo. Obie te grupy są wdzięczne Bogu za nowe przymierze i związane z nim życiodajne błogosławieństwa, między innymi za większy Dzień Przebłagania i służbę pełnioną w niebiańskim Miejscu Najświętszym przez Arcykapłana Jezusa.

Zajęci świętą służbą

11. Co z radością czynią zarówno pomazańcy, jak i drugie owce, mając sumienia oczyszczone dzięki ofierze Jezusa?

¹¹ W swym liście do Hebrajczyków Paweł podkreślił nadrzędną wartość ofiary Jezusa, uprawomocniającej nowe przymierze, w stosunku do darów ofiarnych za grzech, obowiązujących pod starym przymierzem (Hebrajczyków 9:13-15). Lepsza ofiara Jezusa ma moc ‛oczyścić nasze sumienia z martwych uczynków, abyśmy mogli pełnić świętą służbę dla Boga żywego’. Dla hebrajskich chrześcijan „martwe uczynki” obejmowały „występki popełnione pod poprzednim przymierzem”. Dla chrześcijan żyjących obecnie są nimi dawne grzechy, za które okazali prawdziwą skruchę i które Bóg im przebaczył (1 Koryntian 6:9-11). Mając oczyszczone sumienia, namaszczeni duchem chrześcijanie pełnią „świętą służbę dla Boga żywego”. Podobnie ma się rzecz z członkami wielkiej rzeszy. Ponieważ oczyścili swe sumienia na mocy „krwi Baranka”, znajdują się w wielkiej duchowej świątyni Boga i „dniem i nocą pełnią dla niego świętą służbę” (Objawienie 7:14, 15).

12. Jak możemy pokazać, że mamy „zupełną pewność wiary”?

¹² Paweł dodał też: „Przystąpmy z sercami prawdziwymi w zupełnej pewności wiary, mając serca przez pokropienie oczyszczone od złego sumienia, a ciała obmyte wodą czystą” (Hebrajczyków 10:22). Jak możemy pokazać, że mamy „zupełną pewność wiary”? Paweł zachęcał chrześcijan pochodzenia hebrajskiego: „Trzymajmy się mocno publicznego oznajmiania naszej nadziei, bez wahania, bo wierny jest ten, który obiecał. I zważajmy jedni na drugich, żeby się pobudzać do miłości i do szlachetnych uczynków, nie opuszczając naszych wspólnych zebrań, jak to niektórzy mają w zwyczaju, ale zachęcając się nawzajem, i to tym bardziej, gdy widzicie przybliżanie się dnia” (Hebrajczyków 10:23-25). Jeśli nasza wiara jest żywa, my również nie będziemy ‛opuszczać naszych wspólnych zebrań’. Z ogromną radością będziemy wraz z naszymi braćmi pobudzać się nawzajem do miłości i szlachetnych uczynków oraz czerpać siły do prowadzenia doniosłego dzieła publicznego oznajmiania naszej nadziei — czy to ziemskiej, czy niebiańskiej (Jana 13:35).

„Wiecznotrwałe przymierze”

13, 14. Pod jakim względem nowe przymierze jest wiecznotrwałe?

¹³ A co się stanie, gdy ostatni ze 144 000 dostąpią urzeczywistnienia swej nadziei niebiańskiej? Czy nowe przymierze przestanie obowiązywać? Na ziemi nie będzie już wówczas ani jednego członka Izraela Bożego. Wszyscy uczestnicy przymierza będą z Jezusem ‛w królestwie jego Ojca’ (Mateusza 26:29). Pamiętamy jednak o słowach Pawła zawartych w Liście do Hebrajczyków: „Bóg pokoju (...) dzięki krwi wiecznotrwałego przymierza wyprowadził spośród umarłych wielkiego pasterza owiec” (Hebrajczyków 13:20; Izajasza 55:3). W jakim sensie nowe przymierze jest wiecznotrwałe?

¹⁴ Po pierwsze, w przeciwieństwie do przymierza Prawa nigdy nie zostanie zastąpione innym. Po drugie, rezultaty jego działania są trwałe — równie trwałe jak królowanie Jezusa (porównaj Łukasza 1:33 z 1 Koryntian 15:27, 28). A niebiańskie Królestwo ma swoje miejsce w zamierzeniu Jehowy po wieczne czasy (Objawienie 22:5). I po trzecie, z postanowień nowego przymierza nie przestaną korzystać drugie owce. Podczas Tysiącletniego Panowania Chrystusa wierni ludzie nadal będą ‛dniem i nocą pełnić dla Jehowy świętą służbę w jego świątyni’, jak to czynią obecnie. Jehowa nie wspomni ich dawnych grzechów, które zostały przebaczone na podstawie Jezusowej „krwi przymierza”. Ludzie ci dalej będą cieszyć się mianem prawych jako przyjaciele Jehowy, mając Jego prawo stale wypisane na sercach.

15. Opisz więź, jaka będzie łączyła Jehowę z Jego ziemskimi sługami w nowym świecie.

¹⁵ Czy Jehowa będzie mógł wówczas powiedzieć o tych człowieczych sługach: ‛Jestem ich Bogiem, a oni są moim ludem’? Owszem. „Będzie przebywać z nimi, a oni będą jego ludami. I będzie z nimi sam Bóg” (Objawienie 21:3). Staną się „obozem świętych”, ziemskimi przedstawicielami „miasta umiłowanego” — niebiańskiej oblubienicy Jezusa Chrystusa (Objawienie 14:1; 20:9; 21:2). Wszystko to będzie możliwe dzięki ich wierze w „krew przymierza” przelaną przez Jezusa oraz dzięki podporządkowaniu się niebiańskim królom i kapłanom, którzy podczas pobytu na ziemi tworzyli Izrael Boży (Objawienie 5:10).

16. (a) Jakie perspektywy otworzą się przed osobami wskrzeszonymi do życia na ziemi? (b) Jakie błogosławieństwa zostaną zlane pod koniec tysiąclecia?

¹⁶ A co z umarłymi wskrzeszonymi do życia na ziemi? (Jana 5:28, 29). Również przed nimi stanie otworem możliwość ‛błogosławienia sobie’ za pośrednictwem Jezusa, Potomka Abrahama (Rodzaju 22:18). Będą też musieli miłować imię Jehowy, usługując Mu, składając godne przyjęcia ofiary oraz pełniąc świętą służbę w Jego domu modlitwy. Kto tak uczyni, wejdzie do odpoczynku Bożego (Izajasza 56:6, 7). Pod koniec tysiąclecia wszyscy wierni Bogu osiągną ludzką doskonałość dzięki usługiwaniu Jezusa Chrystusa i 144 000 jego współkapłanów. Wtedy rzeczywiście będą prawymi, a nie jedynie uznanymi za takich jako przyjaciele Boga. ‛Ożyją’ — zostaną całkowicie wyswobodzeni z grzechu i śmierci, odziedziczonych po Adamie (Objawienie 20:5; 22:2). Cóż to będzie za błogosławieństwo! Z naszego dzisiejszego punktu widzenia wydaje się, że kapłańska rola Jezusa i 144 000 wówczas się skończy. W pełni zostaną udostępnione błogosławieństwa większego Dnia Przebłagania. Poza tym Jezus „przekaże królestwo swemu Bogu i Ojcu” (1 Koryntian 15:24). Ludzkość przejdzie ostateczną próbę, po której Szatan i jego demony zostaną raz na zawsze unicestwieni (Objawienie 20:7, 10).

17. Na co powinien być zdecydowany każdy z nas ze względu na czekającą nas radość?

¹⁷ Czy „wiecznotrwałe przymierze” odegra jakąś rolę w fascynującym okresie, który się wówczas rozpocznie, a jeśli tak, to jaką? Nie nam o tym decydować. W chwili obecnej wystarczy to, co Jehowa objawił do tej pory. Już samo to budzi w nas zachwyt. Pomyśl tylko — będziemy mogli żyć wiecznie, wchodząc w skład „nowych niebios i nowej ziemi”! (2 Piotra 3:13). Oby nic nie osłabiło naszego pragnienia skorzystania z tej obietnicy. Zachowywanie niezłomności może nie być łatwe. Paweł napisał: „Potrzeba wam wytrwałości, abyście po wykonaniu woli Bożej dostąpili spełnienia obietnicy” (Hebrajczyków 10:36). Pamiętaj jednak, iż wszelkie problemy lub sprzeciwy, które przyszłoby nam pokonać, są nieporównywalne z czekającą nas radością (2 Koryntian 4:17). Niech zatem nikt z nas nie należy do „tych, którzy się wycofują ku zagładzie”. Okażmy się raczej jednymi „z tych, którzy wierzą ku zachowaniu duszy przy życiu” (Hebrajczyków 10:39). Obyśmy wszyscy pokładali zupełną ufność w Jehowie, Bogu zawierającym przymierza, tak by każdy mógł osobiście zaznać wiecznotrwałych błogosławieństw.

[Przypis]

Czy zrozumiałeś?

◻ Kto oprócz chrześcijan namaszczonych duchem dostępuje błogosławieństw za pośrednictwem Potomka Abrahama?

◻ Pod jakim względem drugie owce, które korzystają z błogosławieństw nowego przymierza, przypominają prozelitów podlegających staremu przymierzu?

◻ W jaki sposób drugie owce zaznają błogosławieństw dzięki większemu Dniowi Przebłagania?

◻ Dlaczego Paweł powiedział, że nowe przymierze jest „wiecznotrwałe”?

[Ramka na stronie 21]

Święta służba w świątyni

Wielka rzesza razem z chrześcijanami namaszczonymi duchem oddaje cześć Bogu na ziemskim dziedzińcu wielkiej duchowej świątyni Jehowy (Objawienie 7:14, 15; 11:2). Nie ma podstaw sądzić, że znajduje się na odrębnym Dziedzińcu Pogan. Gdy na ziemi przebywał Jezus, dziedziniec taki istniał w świątyni. Nie było go jednak w planach świątyni Salomona i Ezechiela, sporządzonych pod natchnieniem Boga. W świątyni Salomona istniał dziedziniec zewnętrzny, na którym wspólnie wielbili Boga Izraelici z prozelitami, mężczyźni i kobiety. Stanowi to proroczy pierwowzór ziemskiego dziedzińca świątyni duchowej, gdzie zgodnie z wizją Jana świętą służbę pełni wielka rzesza.

Jednakże na dziedziniec wewnętrzny, na którym stał wielki ołtarz, mieli wstęp tylko kapłani i lewici; do Miejsca Świętego mogli wchodzić jedynie kapłani; a w Miejscu Najświętszym pojawiał się wyłącznie arcykapłan. Dziedziniec wewnętrzny i Miejsce Święte stanowią proroczy obraz szczególnego stanu duchowego namaszczonych chrześcijan przebywających na ziemi. A Miejsce Najświętsze wyobraża samo niebo, w którym chrześcijanie namaszczeni duchem otrzymują nieśmiertelność u boku swego niebiańskiego Arcykapłana (Hebrajczyków 10:19, 20).

[Ilustracja na stronie 23]

Ze względu na czekającą nas radość ‛wierzmy ku zachowaniu duszy przy życiu’