IZRAEL BOŻY

Wyrażenie to występuje w Piśmie Świętym tylko raz i odnosi się nie do cielesnych potomków Jakuba, któremu zmieniono imię na Izrael, lecz do Izraela duchowego (Rdz 32:22-28). Biblia mówi zarówno o „Izraelu w sensie cielesnym” (1Ko 10:18), jak i o Izraelu duchowym, którego członkowie nie muszą pochodzić od Abrahama (Mt 3:9). Apostoł Paweł wykazał, że w wypadku „Izraela Bożego” przynależność do obrzezanych potomków tego patriarchy nie ma żadnego znaczenia (Gal 6:15, 16).

Odrzucenie rodowitego Izraela na rzecz narodu duchowego, obejmującego pogan, zostało zapowiedziane już przez proroka Ozeasza; Bóg oznajmił wtedy: „Do tych, którzy nie są moim ludem, powiem: ‚Jesteście ludem moim’” (Oz 2:23; Rz 9:22-25). W stosownym czasie ‛Królestwo Boże zostało zabrane Żydom i dane narodowi wydającemu jego owoce’ (Mt 21:43). Oczywiście rodowici Żydzi też wchodzą w skład Izraela duchowego. Podczas Pięćdziesiątnicy 33 r. n.e. wyłącznie oni oraz prozelici otrzymali ducha świętego (ok. 120 osób, w tym apostołowie) i zostali ochrzczeni (ok. 3000 osób), a później zwiększyli liczbę samych wierzących mężczyzn do ok. 5000 (Dz 1:13-15; 2:41; 4:4). Ale zgodnie ze słowami Izajasza był to „tylko ostatek” wybawiony z odrzuconego narodu (Iz 10:21, 22; Rz 9:27).

Więcej światła na tę sprawę rzucają jeszcze inne wersety. Z symbolicznego drzewa oliwnego wyłamano niektóre „naturalne gałęzie”, a w ich miejsce wszczepiono ‛dzikie’, czyli nie-Izraelitów, toteż wśród tych, którzy ‛rzeczywiście są potomstwem Abrahama, dziedzicami według obietnicy’, narodowość czy pochodzenie nie mają żadnego znaczenia (Rz 11:17-24; Gal 3:28, 29). „Nie wszyscy, którzy wywodzą się z Izraela, rzeczywiście są ‚Izraelem’”. „Albowiem nie ten jest Żydem, kto jest nim na zewnątrz, ani obrzezaniem nie jest to, które jest na zewnątrz, na ciele. Ale ten jest Żydem, kto jest nim wewnątrz, a jego obrzezaniem jest obrzezanie serca przez ducha” (Rz 2:28, 29; 9:6). Ponieważ rodowity Izrael nie wyłonił odpowiedniej liczby członków Izraela duchowego, Bóg „zwrócił uwagę na narody, aby z nich wziąć lud dla swego imienia” (Dz 15:14), i to o nich powiedziano: „Niegdyś nie byliście ludem, lecz teraz jesteście ludem Bożym” (1Pt 2:10). Apostoł Piotr odniósł do duchowego Izraela Bożego słowa wypowiedziane pierwotnie do Izraela cielesnego: „Wy jesteście ‚rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem na szczególną własność’” (1Pt 2:9; Wj 19:5, 6).

Właśnie o Izraelu duchowym jest niewątpliwie mowa w 7 rozdz. Objawienia, na co wskazuje szereg ważnych szczegółów. Podana tam lista 12 plemion różni się od przedstawionej w 1 rozdz. Liczb, gdzie wyliczono plemiona rodowitego Izraela. Poza tym wszelkie dokumenty dotyczące przynależności plemiennej Izraelitów zostały bezpowrotnie zniszczone wraz ze świątynią jerozolimską i kapłaństwem na długo przed 96 r. n.e., gdy Jan otrzymał tę wizję. Co ważniejsze, musi ona harmonizować z omówionymi powyżej wydarzeniami, które rozegrały się po Pięćdziesiątnicy 33 r. Wynika stąd, że wizja Jana wyjawia liczbę członków Izraela Bożego: składa się on ze 144 000 tych, którzy „zostali kupieni spośród ludzi” i stoją na niebiańskiej górze Syjon razem z Barankiem (odrzuconym przez rodowitych Izraelitów) (Obj 7:4; 14:1, 4).