i powiedział: „Gdyby mama umarła pierwsza, nie musisz wracać do domu. Pozostań na przydzielonym ci terenie. Dam sobie radę. Gdyby zaś stało się inaczej, będziesz musiał ją zapytać”. Mama powiedziała tak samo.

Rodzice Susie mieli podobne niesamolubne nastawienie. Chociaż zdarzyło się, że przebywała z dala od nich przez 17 lat, nigdy nie napisali do niej ani jednego zniechęcającego słowa. Oczywiście gdyby nikt inny nie mógł się zaopiekować rodzicami, wrócilibyśmy do domu. Nasi rodzice mieli po prostu równie wielkie uznanie dla służby misjonarskiej i — aż do śmierci — służyli Jehowie z takim samym poczuciem, że czas nagli, jakie wszczepili w nasze serca (porównaj 1 Samuela 1:26-28).

Otuchy dodają nam także osoby, które regularnie piszą do nas listy. Kilka z nich czyni to dosłownie każdego miesiąca od przeszło 30 lat naszej służby misjonarskiej! Ale co najważniejsze, stale pamiętamy o tym, że nasz drogi Ojciec niebiański, Jehowa, potrafi wesprzeć swych ziemskich sług. Dlatego też obecnie, gdy zbliża się wyczekiwany punkt kulminacyjny dziejów ludzkich, oboje z Susie chcemy ‛mieć ciągle na myśli obecność dnia Jehowy’, dalej służąc Mu z poczuciem, że czas nagli (2 Piotra 3:12, NW).

Czy pierwsi chrześcijanie używali imienia Bożego?

IMIĘ Boże występuje w Pismach Hebrajskich tysiące razy, przy czym jego cztery spółgłoski zapisuje się literami יהוה (JHWH, tetragram). Ze znalezisk archeologicznych wynika, iż przed dostaniem się do niewoli babilońskiej w roku 607 p.n.e. Izraelici powszechnie używali tego imienia, zresztą często pojawia się ono w takich księgach biblijnych, jak Ezdrasza, Nehemiasza, Daniela i Malachiasza, które spisano po powrocie z wygnania. Jednakże w miarę zbliżania się czasu, w którym miał przyjść Mesjasz, Żydzi pod wpływem pewnego przesądu coraz niechętniej posługiwali się tym imieniem.

Czy uczniowie Jezusa używali imienia Bożego (oddawanego w języku polskim przez „Jehowa” lub „Jahwe”)? Dowody wskazują, że tak. Jezus nauczył swych naśladowców modlić się do Boga: „Niech będzie uświęcone imię Twoje” (Mateusza 6:9, Romaniuk). A pod koniec ziemskiej służby powiedział w modlitwie do swego niebiańskiego Ojca: „Objawiłem imię twoje ludziom, których mi dałeś ze świata” (Jana 17:6). Prócz tego imię Boże w formie hebrajskiego tetragramu występowało w najstarszych kopiach Septuaginty — greckiego przekładu Pism Hebrajskich, z którego korzystali uczniowie Jezusa.

A jak ma się rzecz z Ewangeliami oraz z pozostałą częścią Chrześcijańskich Pism Greckich („Nowym Testamentem”)? Skoro imię Boże występowało w Septuagincie, rozsądny jest wniosek, że znajdowało się także w najstarszych odpisach tej części Pisma Świętego — przynajmniej w cytatach z Septuaginty. Stąd też w New World Translation of the Christian Greek Scriptures (Chrześcijańskie Pisma Greckie w Przekładzie Nowego Świata) imię Jehowa pojawia się ponad 200 razy. Zdaniem niektórych krytyków jest to nieuzasadnione. Wydaje się jednak, że na korzyść New World Translation przemawia niezwykłe źródło — Talmud babiloński.

Pierwsza część tego żydowskiego dzieła religijnego, nosząca tytuł „Szabat”, zawiera długi wykaz praw regulujących zachowanie się w dniu sabatu. W jednym fragmencie omówiono kwestię, czy w sabat należy ratować od ognia