1 września 2011

Kto naprawdę rządzi tym światem?

ARTYKUŁY WSTĘPNE

3 Kto popycha ludzi do zła?

4 Kto naprawdę rządzi światem?

7 Władca tego świata zdemaskowany

ARTYKUŁY CYKLICZNE

10 Czytelnicy pytają...

14 Czy o tym wiedziałeś?

15 Zbliż się do Boga: ‛Jehowo, znasz mnie’

16 Poznawaj Słowo Boże: Jak można zbliżyć się do Boga?

24 List z Demokratycznej Republiki Konga

30 Dla młodych czytelników: Fałszywie oskarżony!

PONADTO W TYM NUMERZE

11 Siedem bogactw ‛dobrej ziemi’

18 Olivétan — „skromny, maluczki tłumacz” francuskiej Biblii

21 Podatki — czy musisz je płacić?

26 ‛Mąż według serca Jehowy’

[Prawa własności do ilustracji, strona 2]

Zdjęcie: Alain Leprince - La Piscine-musée, Roubaix/​Courtesy of the former Bouchard Museum, Paris

„PODAŁEM rękę diabłu” — powiedział dowódca sił ONZ w Ruandzie, ubolewając, że organizacja ta nie powstrzymała masakry w tym kraju w roku 1994. Inny obserwator tamtych makabrycznych wydarzeń oświadczył: „Jeśli ktoś ciągle ośmiela się zaprzeczać istnieniu Szatana, to proponuję mu spotkanie przy którymś z masowych grobów w Ruandzie”. Czy takie potworności naprawdę są dziełem Diabła?

Większość ludzi nie łączy bezlitosnej przemocy z zakulisowymi działaniami jakiejś niewidzialnej istoty duchowej. Niejeden wskazuje raczej na tkwiące w nas złe instynkty. Inni snują teorie o tajemniczej globalnej organizacji, stworzonej przez bogatych i wpływowych ludzi, którzy od dziesiątków lat manipulują społeczeństwem, by móc sprawować rządy nad światem. Są też tacy, którzy całą winę za niesprawiedliwość i cierpienia przypisują władzom poszczególnych państw.

A co ty o tym myślisz? Dlaczego w dzisiejszym świecie tak bardzo panoszy się zło, skoro podejmuje się tyle wysiłków, by położyć mu kres? Dlaczego ludzie zdają się pędzić na oślep ku samozagładzie, lekceważąc wszelkie ostrzeżenia? Kto ich do tego popycha? Kto naprawdę rządzi światem? Odpowiedź może cię zaskoczyć.

PRZYPUSZCZALNIE nigdy nie zetknąłeś się z kimś, kto kieruje zorganizowaną przestępczością. Ale to nie znaczy, że takich ludzi nie ma. Prawdą jest, że przywódcy gangów sprytnie ukrywają swoją tożsamość — potrafią prowadzić przestępczą działalność nawet zza krat więziennych. Jednak o ich obecności w społeczeństwie, demoralizującym wpływie i bezwzględności przypominają nam nagłówki gazet, które informują chociażby o wojnach narkotykowych, handlu żywym towarem czy zmuszaniu do prostytucji. Zło wyrządzane przez takich ludzi stanowi niezaprzeczalny dowód, że oni istnieją.

Słowo Boże wyjawia, że Szatan jest realną osobą, która — podobnie jak szef gangu — osiąga swe cele za pomocą „kłamliwych znaków” i „nieprawego zwodzenia”. Biblia wspomina, iż Szatan „ciągle się przeobraża w anioła światła” (2 Tesaloniczan 2:9, 10; 2 Koryntian 11:14). O tym, że ten niewidzialny, zły duch jest kimś rzeczywistym, przekonują nas skutki jego poczynań. Mimo to większość ludzi nie może uwierzyć w jego istnienie. Zanim dokładniej przeanalizujemy, co Biblia mówi o Diable, zobaczmy, jakie błędne wyobrażenia mogą utrudniać uznanie go za realną osobę.

◼ „Jak kochający Bóg mógłby stworzyć Diabła?” Ponieważ Biblia uczy, że Bóg jest dobry i doskonały, niejeden zastanawia się, czy mógł On stworzyć kogoś tak nikczemnego i podłego. Jednak Księga ta wcale nie mówi, że Bóg to zrobił. Wręcz przeciwnie, czytamy o Nim: „Skała — doskonałe są wszystkie jego poczynania, bo wszystkie jego drogi są sprawiedliwością. Bóg wierności, u którego nie ma niesprawiedliwości; jest on prawy i prostolinijny” (Powtórzonego Prawa 32:4; Psalm 5:4).

Nie ulega wątpliwości, że istoty stworzone przez Boga były doskonałe. Ale czy mogły obrać niewłaściwe postępowanie? Otóż Bóg nie chciał, aby Jego stworzenia przypominały zaprogramowane roboty. Dlatego obdarzył je wolną wolą — zdolnością dokonywania świadomych wyborów. Doskonałe, inteligentne stworzenie — człowiek bądź istota duchowa — może wybrać dobro lub zło. Gdyby ktoś taki był zdolny podejmować tylko słuszne decyzje, jego czyny nie miałyby prawdziwego znaczenia moralnego.

Skoro Bóg dał swym stworzeniom wolną wolę, to logika podpowiada, że gdyby skłaniały się w niewłaściwą stronę, nie zamierzał interweniować, by uniemożliwić im popełnienie zła. Diabeł — jak dowiadujemy się ze słów Jezusa — „nie stał mocno w prawdzie” (Jana 8:44). Tak więc na początku jako doskonała istota duchowa musiał ‛stać mocno w prawdzie’a. Najwyraźniej zrobił zły użytek z wolnej woli, daru będącego dowodem miłości i zaufania Jehowy Boga do Jego stworzeń (zobacz ramkę „Czy doskonałe stworzenie mogło utracić doskonałość?” na stronie 6).

◼ „Diabeł jest w pewnym sensie sługą Boga”. Niektórzy wyciągają takie wnioski z Księgi Hioba. W jednym z komentarzy biblijnych powołano się na podaną w niej informację, że Diabeł ‛wędrował po ziemi’. Zwrot ten powiązano z działalnością starożytnych perskich szpiegów, którzy pozostawali w służbie u króla. Odbywali oni podróże, a potem zdawali z nich raporty (Hioba 1:7). Ale gdyby Diabeł naprawdę był Bożym zwiadowcą, nie musiałby wcale wyjaśniać, że przychodzi „z wędrowania po ziemi”. Księga Hioba absolutnie nie przedstawia Diabła jako sojusznika Jehowy. Nazywa go Szatanem, co znaczy „przeciwnik”, i wskazuje, że jest on głównym wrogiem Bożym (Hioba 1:6). Skąd zatem wziął się pogląd, że Diabeł jest sługą Boga?

W I wieku n.e. istniały już źródła pozabiblijne — na przykład apokryficzna Księga jubileuszów czy Reguła zrzeszenia z Qumran — które wspominały o Diable targującym się z Bogiem, lecz poddanym Jego woli. Jak nadmienia historyk Jeffrey B. Russell, protestancki reformator Marcin Luter nazwał Diabła „narzędziem używanym przez Boga do uprawy Jego ogrodu, takim jak sierp lub motyka”. Zdaniem Russella chodzi o to, że chociaż „owa motyka rozkoszuje się niszczeniem chwastów”, to jednak wciąż pozostaje narzędziem w potężnym ręku Boga i spełnia Jego wolę (Mephistopheles — The Devil in the Modern World). Pogląd ten — przyjęty później również przez francuskiego teologa Jana Kalwina — godził w poczucie sprawiedliwości wielu ludzi. Jak kochający Bóg mógłby nie tylko dopuszczać zło, ale też chcieć, by ono istniało? (Jakuba 1:13). Z powodu tej nauki oraz okropności XX wieku niejeden człowiek stracił wiarę w istnienie zarówno Boga, jak i Diabła.

◼ „Diabeł to po prostu pierwiastek zła”. Gdyby założyć, że Diabeł jest pierwiastkiem zła, to pewne fragmenty Biblii byłyby praktycznie niezrozumiałe. Zwróćmy na przykład uwagę na sytuację opisaną w Księdze Hioba 2:3-6. Z kim Bóg wtedy rozmawiał? Z jakimś abstrakcyjnym pierwiastkiem zła tkwiącym w Hiobie? A może z samym sobą? Czyżby wziął w Nim górę jakiś pierwiastek zła i skłonił Go do poddania Hioba próbie? Ale czy w takim razie Bóg chwilę wcześniej chwaliłby przymioty Hioba? Przypisywanie czegoś takiego Jehowie czyniłoby z Niego osobę przewrotną, a przecież w Nim ‛nie ma nieprawości’ (Psalm 92:15). Bóg nie chciał ‛wyciągnąć swej ręki’, by wyrządzić krzywdę Hiobowi. A zatem Szatan nie jest jakimś pierwiastkiem zła czy mroczną stroną osobowości Boga, lecz istotą duchową, która z własnej woli stała się Bożym przeciwnikiem.

Kto naprawdę rządzi światem?

Dzisiaj wielu uważa, że wiara w Diabła trąci średniowieczem. Ale jeśli ją odrzucimy, nie znajdziemy zadowalającej odpowiedzi na pytanie, dlaczego na świecie jest tyle zła. Co gorsza, negowanie istnienia Diabła prowadzi do tego, że mnóstwo ludzi odrzuca też wiarę w Boga, a co za tym idzie — wszelkie zasady moralne.

„Najcelniejszym z forteli diabła jest dowieść wam, że diabeł nie istnieje” — napisał XIX-wieczny poeta Charles Pierre Baudelaire (Paryski spleen — poematy prozą, tłum. J. Guze). W ten sposób Szatan zasiewa w ludziach wątpliwości także co do istnienia Boga. Ci, którzy dają sobie wmówić, że Diabła nie ma, za całe zło zaczynają obwiniać Stwórcę. W rezultacie tracą w Niego wiarę. Czy nie o to właśnie chodzi Diabłu?

Tak jak szef gangu, Diabeł ukrywa swą tożsamość w konkretnym celu. Jakim? Biblia odpowiada: „Bóg tego systemu rzeczy zaślepił umysły niewierzących, aby nie mogło przeniknąć oświecenie chwalebną dobrą nowiną o Chrystusie, który jest obrazem Boga” (2 Koryntian 4:4).

Do wyjaśnienia pozostaje nam jeszcze jedna ważna kwestia. Co Bóg uczyni z Diabłem, odpowiedzialnym za wszechobecne zło i cierpienia? Omówimy to w następnym artykule.

[Przypis]

[Napis na stronie 5]

Czy Diabeł jest sługą Boga, czy Jego przeciwnikiem?

[Ramka i ilustracja na stronie 6]

Czy doskonałe stworzenie mogło utracić doskonałość?

Chociaż Bóg obdarzył swoje inteligentne stworzenia doskonałością, to nie dał im absolutnej wolności. Adam nie mógł przekraczać fizycznych granic wyznaczonych mu przez Stwórcę. Na przykład nie mógł bez poniesienia szkody jeść piasku, żwiru czy drewna. A gdyby zlekceważył prawo grawitacji i skoczył z wysokiego urwiska, poniósłby śmierć albo doznałby poważnych obrażeń.

Tak samo żadne doskonałe stworzenie — człowiek czy anioł — nie mogło przekroczyć ustanowionych przez Boga granic moralnych i nie ponieść szkody. Gdy inteligentna istota nadużywa wolnej woli, to zaczyna błądzić i grzeszyć (Rodzaju 1:29; Mateusza 4:4).

„WŁADCA tego świata zostanie wyrzucony precz” — powiedział kiedyś Jezus. Innym razem wspomniał, że ów ‛władca nic w nim nie ma’, a później dodał, że władca ten „został osądzony” (Jana 12:31; 14:30; 16:11). Kogo miał na myśli?

Z treści wypowiedzi Jezusa wyraźnie wynika, że nie chodziło mu o jego Ojca, Jehowę Boga. Kto więc jest „władcą tego świata”? W jakim sensie miał być „wyrzucony precz” i „został osądzony”?

Władca tego świata zdradza swą tożsamość

Niejeden szef gangu lubi się chełpić swoimi możliwościami i władzą. Podobnie zachował się Diabeł, kiedy kusił Syna Bożego. Pokazał mu „wszystkie królestwa” świata i złożył następującą propozycję: „Dam ci całą tę władzę oraz ich chwałę, gdyż została mi przekazana i daję ją, komu chcę. Jeśli więc ty oddasz mi cześć przed moim obliczem, wszystko to będzie twoje” (Łukasza 4:5-7).

Gdyby Diabeł był jedynie pierwiastkiem zła, jak sugerują niektórzy, to na czym polegałoby kuszenie Jezusa? Czy Jezus zmagał się z własnymi niegodziwymi myślami lub czuł się po chrzcie wewnętrznie rozdarty? Jeśliby tak było, to czy można by o nim powiedzieć: „W nim grzechu nie ma”? (1 Jana 3:5). Jezus wcale nie zaprzeczył, że Diabeł sprawuje władzę nad ludzkością. To właśnie jego nazwał „władcą świata”. Opisał go też jako „zabójcę” i „kłamcę” (Jana 14:30; 8:44).

Przeszło 60 lat po kuszeniu Chrystusa przez Diabła apostoł Jan napisał do chrześcijan: „Cały świat podlega mocy niegodziwca”. Słowami tymi przypomniał im, jak ogromne wpływy ma ta nikczemna istota. Ostrzegł, że Diabeł „wprowadza w błąd całą zamieszkaną ziemię” (1 Jana 5:19; Objawienie 12:9). A zatem według Biblii władca tego świata pochodzi z dziedziny duchowej. Ale w jaki sposób sprawuje władzę nad ludzkością?

Władca świata powierza władzę swoim przedstawicielom

Zachęcając chrześcijan do walki o wiarę, apostoł Paweł wyraźnie wskazał, kto stanowi dla nich największe zagrożenie. Oświadczył: „Zmagamy się nie z krwią i ciałem, ale z rządami, z władzami, ze światowymi władcami tej ciemności, z zastępem niegodziwych duchów w miejscach niebiańskich” (Efezjan 6:12). Tak więc walka ta wykracza poza dziedzinę ziemską — jest prowadzona „nie z krwią i ciałem”, lecz z „zastępem niegodziwych duchów”.

Większość współczesnych przekładów Biblii potwierdza, że nie chodzi tutaj o jakieś abstrakcyjne pierwiastki zła, lecz o potężne duchowe osoby. Fragment ten bywa oddawany następująco: „złe duchy w przestworzach” (Biblia poznańska), „złe duchy w okręgach niebieskich” (Biblia warszawska), „duchy zła między ziemią a niebem” (Współczesny przekład). Diabeł zatem sprawuje władzę, posługując się zbuntowanymi aniołami, którzy „opuścili swe właściwe miejsce mieszkania” w niebie (Judy 6).

Z biblijnej Księgi Daniela dowiadujemy się, że ci „światowi władcy” mają kontrolę nad światem już od czasów starożytnych. Prorok Daniel głęboko niepokoił się losem swych rodaków, którzy w 537 roku p.n.e. powrócili z niewoli babilońskiej do Jerozolimy. Modlił się w ich sprawie aż trzy tygodnie. Anioł wysłany przez Boga w celu pokrzepienia proroka tak wyjaśnił przyczynę swego opóźnienia: „Książę królestwa perskiego przeciwstawiał mi się przez dwadzieścia jeden dni” (Daniela 10:2, 13).

Kto był tym „księciem królestwa perskiego”? Z pewnością nie chodziło o perskiego króla Cyrusa, ponieważ był on przychylnie usposobiony do Daniela i jego ludu. Poza tym jak człowieczy monarcha mógłby przez trzy tygodnie stawiać opór stworzeniu duchowemu, skoro jeden anioł w ciągu zaledwie jednej nocy zgładził 185 000 krzepkich wojowników? (Izajasza 37:36). Tym wrogo nastawionym „księciem” mógł być tylko sprzymierzeniec Diabła — demon, który z jego ramienia sprawował kontrolę nad imperium perskim. W dalszej części tej relacji czytamy, że anioł Boży miał po raz kolejny walczyć z „księciem Persji”, a także z innym demonem — „księciem Grecji” (Daniela 10:20).

Jaki stąd wniosek? Naprawdę istnieją niewidzialni „światowi władcy”, demoniczni książęta, za pośrednictwem których Szatan Diabeł rządzi światem. Ale co jest ich celem?

Władca świata ukazuje swoje prawdziwe oblicze

W Objawieniu, ostatniej księdze biblijnej, apostoł Jan opisał zwycięstwo archanioła Michała, czyli Jezusa, nad Diabłem i demonami. Zwrócił też uwagę na skutki wyrzucenia tych niegodziwych istot z nieba. Czytamy tam: „Biada ziemi (...), ponieważ zstąpił do was Diabeł, pałając wielkim gniewem, bo wie, że mało ma czasu” (Objawienie 12:9, 12).

W jaki sposób Diabeł okazuje swój gniew? Podobnie jak wielu zdesperowanych przestępców, kieruje się zasadą: „rządź albo zniszcz”. On i demony chcą, by ziemia i jej mieszkańcy zginęli razem z nimi. Ponieważ dobrze wie, że zostało mu mało czasu, posługuje się jednym z elementów podległego mu świata — handlem — by podsycać w ludziach niepohamowany konsumpcjonizm. Rezultatem tego jest wyczerpywanie zasobów naturalnych i dewastacja środowiska, co z kolei zagraża przetrwaniu rodzaju ludzkiego (Objawienie 11:18; 18:11-17).

Żądza władzy, jaką pała Diabeł, już od zarania dziejów znajduje odzwierciedlenie także w polityce i religii. Księga Objawienia ukazuje wszystkie potęgi polityczne jako bestię, której Szatan dał „wielką władzę”, a haniebny sojusz polityki z religią przedstawia jako odrażające cudzołóstwo duchowe (Objawienie 13:2; 17:1, 2). Historia ludzkości to ciągły ucisk i zniewolenie, nieustanne wojny i konflikty etniczne, zbierające tragiczne żniwo w postaci milionów ofiar. Czy taki stan rzeczy można nazwać normalnym? Czy nie jest raczej efektem zakulisowych działań niegodziwych istot duchowych?

W Biblii jednoznacznie wskazano, kim jest osobnik, który steruje człowieczymi przywódcami i mocarstwami tego świata. Świadomie bądź nie, społeczeństwo ludzkie odzwierciedla cechy swego władcy i tak jak on postępuje w myśl zasady: „rządź albo zniszcz”. Ale jak długo będą trwały jego ciemięskie rządy?

Ostatnie chwile Diabła

Działalność Chrystusa na ziemi w I wieku n.e. zwiastowała koniec Diabła i demonów. Kiedy uczniowie opowiadali Jezusowi, że wypędzali z ludzi demony, ten z radością oznajmił: „Zobaczyłem Szatana, jak już spadł z nieba niczym błyskawica” (Łukasza 10:18). Słowa te w gruncie rzeczy odnosiły się do przyszłości — do zwycięstwa, które Jezus jako archanioł Michał miał odnieść nad władcą tego świata już po powrocie do nieba (Objawienie 12:7-9). Wnikliwa analiza proroctw biblijnych wskazuje, że zwycięstwo to nastąpiło w niebie w roku 1914 lub niedługo potema.

Obecnie Diabeł doskonale wie, że jego koniec jest bliski. Dlatego podejmuje desperackie próby podporządkowania sobie wszystkich ludzi. Ale chociaż ‛jego mocy podlega cały świat’, miliony osób nie poddaje się jego władzy. Dzięki Biblii ludzie ci poznali tożsamość i zamysły Diabła (2 Koryntian 2:11). Czerpią nadzieję ze słów apostoła Pawła: „Bóg, który daje pokój, wkrótce zmiażdży Szatana pod waszymi stopami” (Rzymian 16:20)b.

Są to już ostatnie chwile aktywności Diabła! Pod życzliwymi rządami Chrystusa prawi ludzie przeobrażą ziemię w raj. Przemoc, nienawiść i chciwość znikną na zawsze. Biblia obiecuje: „Nie będzie się w umyśle wspominać rzeczy dawniejszych” (Izajasza 65:17). Jakiejż ulgi doznają ci, którzy dzisiaj wyrywają się ze szponów władcy tego świata!

[Przypisy]

[Napis na stronie 9]

Pod życzliwymi rządami Chrystusa prawi ludzie przeobrażą ziemię w raj