Wywyższajmy imię Jehowy
1 Przed wstąpieniem do nieba zmartwychwstały Jezus wydał swym uczniom takie polecenie: „Idźcie więc i czyńcie uczniów z ludzi wszystkich narodów” (Mat. 28:19, 20, NW). Podczas najbliższego święta Pięćdziesiątnicy roku 33 n.e. uczniowie Jezusa przystąpili do wykonania tego zadania. Głosili dobrą nowinę na przydzielonym im terenie z taką gorliwością i samozaparciem, że około roku 61 n.e. apostoł Paweł mógł napisać: „Ją to /ewangelię/ posłyszeliście głoszoną wszelkiemu stworzeniu, które jest pod niebem” (Kol. 1:23, BT). Czy pracujemy tak samo gorliwie jak pierwsi chrześcijanie? Czy powiadamiamy o ustanowieniu Królestwa Bożego wszystkich mieszkańców naszego terenu?
2 W obecnym sezonie letnim będziemy dążyć do dokładnego opracowania terenów oddalonych przez ośrodki pionierskie. Osiągnięcie tego celu jest uzależnione od dobrego przygotowania się i sumiennego podejścia do przydzielonego zadania. Wszyscy powinni znać i stale sobie przypominać cel tej pracy: odszukanie ludzi zainteresowanych prawdą, założenie z nimi studium biblijnego i przez studium doprowadzenie ich do łączności ze zborem. Po zakończeniu pracy w ośrodku pionierskim należy spisać adresy wszystkich zainteresowanych i zaznaczyć: kto się interesuje, ile razy był odwiedzony, czy założono studium biblijne, co ostatnio studiowano, jaką literaturę czytał i czy ma ks. Prawda? Wszystkie te dane będą pomocne braciom, którzy będą wychowywać tych ludzi na wiernych chwalców Jehowy Boga.
3 Prawdopodobnie większość braci nie będzie mogła pracować w ośrodkach pionierskich. Ci wszyscy będą nadal opracowywać swoje tereny osobiste, sumiennie dokonywać odwiedzin ponownych i prowadzić studia biblijne. Czy ta praca sprawia wam radość? Czy od ubiegłego roku lub od czasu poznania prawdy zrobiliście jakieś postępy? Dlaczego jest to takie ważne? Od tego bowiem zależy życie wielu ludzi. Jeżeli lekarz, który ratuje jedynie obecne, doczesne życie, nie zadowala się posiadaniem dyplomu, lecz ciągle się dokształca i doskonali swe umiejętności, to o ileż bardziej dotyczy to każdego z nas? Od naszej wiedzy i praktycznej umiejętności zależy coś o wiele cenniejszego. Czy to potwierdzają fakty? Czy wszyscy głosiciele posługują się kazaniami wstępnymi podawanymi w Służbie Królestwa oraz kazaniami odwiedzinowymi (Szkice kazań)? Czy wielu nie zadowala się tym minimum wiedzy, jakie zdobyli do tej pory? Tu i ówdzie daje się zauważyć, że niektórzy głosiciele, zwłaszcza będący dłużej w prawdzie, niechętnie uczą się nowych kazań. Wolą polegać na tym, czego się nauczyli kiedyś. Czy ich praca może być naprawdę skuteczna? Czy w ich słowach owce usłyszą głos Dobrego Pasterza? Czego mogą nauczyć nowo zainteresowanych? Odpowiedzcie sobie sami na te pytania.
4 A jak traktujesz wychowywanie zainteresowanych w prawdzie? Czy wszyscy zdajemy sobie sprawę, jaka to odpowiedzialność? Czy pamiętamy o tym, że nie wystarczy samo wpajanie wiedzy biblijnej? Przy prowadzeniu studiów biblijnych zawsze dąż do rozwijania u ludzi wiary i nowej osobowości (Hebr. 11:6; Efez. 4:22-24). Wpajaj im cechy mądrości niebiańskiej i ucz ich wytrwałości. Mów tylko o tym, co buduje! UNIKAJ tematów, które nie budują. Wystrzegaj się powtarzania zainteresowanym plotek, opowiadania im o trudnościach czy słabościach własnych bądź innych członków zboru. To nie jest im potrzebne. Przeciwnie, takie wiadomości stają się hamulcem w ich postępach do dojrzałości i wprawiają ich tylko w rozterkę. Pamiętaj, że informując ich o takich sprawach, rujnujesz ich duchowo i rzucasz kłody na ich drodze do poznania prawdy. Przy wychowywaniu zainteresowanych kieruj się więc słowami ap. Pawła zapisanymi w Filipian 4:8, by mówić z nimi „tylko o tym, co prawdziwe, co poczciwe, co sprawiedliwe, co czyste, co miłe, co chwalebne (...) i godne pochwały”.
5 Niewypowiedziane dobrodziejstwa wynikają ze służenia Jehowie z pobudek miłości. Wielką radość sprawia wychowywanie ludzi w prawdzie, ale jeszcze większą radość może wywołać odnalezienie zagubionej owcy. Pewna siostra przez wiele lat wytrwale odwiedzała siostrę, która razem z matką sama odeszła od prawdy. Dopiero ostatnio, po latach cierpliwego zachęcania, siostra ta zaczęła się ożywiać, starając się nawet zachęcić do prawdy swego niewierzącego męża. Jej matka była wrogo nastawiona do naszej siostry. Siostra opowiada: „Dwa miesiące temu, akurat w czasie mojej wizyty, przyszła do niej matka i zaczęła wtrącać do naszej rozmowy swoje uwagi tonem tak drwiącym, że aż zaciskałam usta, żeby nie odpowiedzieć. Matka nigdy jeszcze nie odpowiadała na moje pozdrowienie, unikała braci i chyba jej wpływ zaważył na tym, że córka trwała w odłączeniu. Mimo to po tym spotkaniu postanowiłam ją odwiedzić. Coś mnie do niej ciągnęło. Pomyślałam, że chyba mnie nie wyrzuci z domu. I co się okazało? Przyjęła mnie bardzo serdecznie, ugościła i sama zaproponowała, żebym jej coś przeczytała z Biblii.” Siostra wyjęła dwie ks. Prawda, wręczyła jej jedną i rozpoczęła studium biblijne. Po studium matka powiedziała, że nie chce ginąć z tym światem i że gorąco się modliła do Jehowy Boga o siłę i pomoc, by mogła wrócić. Była już na wykładzie przed Pamiątką i na Wieczerzy Pańskiej, a gdy wracała, wstąpiła do córki, żeby jej wszystko opowiedzieć. Inna nasza siostra codziennie studiowała ze swymi dziećmi tekst dzienny, chociaż mąż nie był w prawdzie. Gdy wyjechała do sanatorium, dzieci zostały z ojcem. Ten widząc wyczekującą postawę dzieci przy śniadaniu, zaczął czytać z nimi tekst dzienny. Po powrocie naszej siostry założono z nim studium biblijne. W ten sposób jeszcze raz potwierdziła się słuszność zasady, że posłuszeństwo przynosi błogosławieństwo.
6 Reagujmy więc żywo na rady i wskazówki podawane przez organizację Bożą. Każdą udzielaną przez nią zachętę czy pouczenie, traktujmy jako pochodzące od Jehowy. Wtedy będzie On nam obficie błogosławił. Okazujmy Mu posłuszeństwo we wszystkim i wywyższajmy Jego imię przez cierpliwe i wytrwałe spełnianie swego zadania — czynienia uczniów na przydzielonym nam terenie.