Służenie z przeświadczeniem, że czas nagli
1 Dzieło zgromadzania „drugich owiec” jest w pełnym toku. W pierwszych pięciu miesiącach ubiegłego roku służby ochrzczono 69 838 osób, a do końca kwietnia — 105 410 osób. W miesiącu Pamiątki było czynnych na całym świecie 1 701 091 głosicieli. Z tego 138 094 było pionierami specjalnymi, stałymi i okresowymi. Jakaż to radość, gdy się widzi, jak nasi bracia i siostry na całym świecie dokładają starań w dziele Jehowy, dając dowody prawdziwej troski o zaniesienie wszystkim ludziom „tej dobrej nowiny” obwieszczanej w „dniach ostatnich”.
2 Gdy obserwujemy oczyma zrozumienia rozgrywające się w coraz szybszym tempie wydarzenia i gdy przy tym zdajemy sobie sprawę z niezwykłości kroków, jakie podejmuje organizacja Boża, to uświadamiamy sobie wyraźnie, że czas nagli. Wiemy, że Jezus Chrystus już sprawuje władzę nad „królestwem świata”. Spełniające się proroctwa wskazują nieomylnie, że zbliża się zagłada Babilonu Wielkiego. Czyż nie roznieca to w nas ognia gorliwości? Czy nie pobudza nas do jak najczęstszego obchodzenia naszych terenów zborowych i osobistych? Tak, pragniemy przecież gorąco, żeby ludzie jeszcze teraz poznawali prawdę. Wszędzie muszą się dowiedzieć o wspaniałym zamierzeniu Jehowy wobec ludzkości. Trzeba im pomóc zrozumieć, że muszą się ZDECYDOWAĆ, co wolą — Królestwo Boże czy przyjemności tego świata i podporządkowanie „bogu tego systemu rzeczy”. — 2 Kor. 4:4, NW.
3 Im więcej czasu spędzamy w pracy od drzwi do drzwi, im lepiej wykorzystujemy okazje do głoszenia przygodnego, tym większej liczbie ludzi będziemy mogli pomóc w poznaniu prawdy. Mieszkańcy naszego terenu są naszymi sąsiadami. Wszyscy są w wielkiej potrzebie duchowej. Chcąc im pomóc, trzeba każdego z nich traktować jako poszczególną jednostkę, a nie zbiorowo pod wspólnym pojęciem „terenu” (Łuk. 10:36, 37). Gdy będziemy pamiętać, że przypadł nam w udziale przywilej noszenia świętego imienia Jehowy Boga i rozgłaszania Jego orędzia na świadectwo, to bez względu na to, jak ludzie nas przyjmą, praca ta będzie nam dawać prawdziwe zadowolenie, wynikające ze świadomości spełniania woli Jehowy Boga.
4 Wielu głosicieli stwierdziło, że najlepiej wywiążą się z tego zadania, gdy podejmą okresową służbę pionierską. Czyniąc tak, zaznają wiele radości i błogosławieństw. Ostatnie wydania Służby Królestwa zapoznały nas z różnymi doświadczeniami pionierów okresowych. Jak mogliśmy się przekonać, służbę tę podejmują młodzi i starzy, samotni i mający na utrzymaniu rodziny, zdrowi i chorzy, renciści i siostry mające przeciwnych mężów. Czy zastanawialiście się nad tym, że w świetle tych i jeszcze innych doświadczeń właściwie nikt z oddanych sług Jehowy nie może powiedzieć, że nie jest w stanie podjąć okresowej służby pionierskiej?
5 We wszystkich krajach świata słudzy Jehowy Boga bardzo sobie cenią ten przywilej. Dlaczego więc w naszym kraju jest stosunkowo mało pionierów? Czy nie wchodzi tu w grę utarte mniemanie, że pionier musi wyjechać z domu. Może tak być, ale nie musi. Można być pionierem, mieszkając we własnym domu. Wynikają z tego rozliczne korzyści. Pionier pracujący w pobliżu domu zna teren, może wykorzystać każdą porę dnia, może prowadzić studia wieczorem. Gdy pracuje blisko domu, zna z widzenia większość sąsiadów, co jest wielką pomocą w dawaniu świadectwa. Może więc zdziałać o wiele więcej, niż ktoś obcy. Siostra, która postanowiła opracować swoje osiedle, dobrze wykorzystała tę okoliczność, zamykając usta przeciwnikom słowami: „Wolno panu sobie nie życzyć, ale można to powiedzieć inaczej. Nie spodziewałam się, że sąsiad potrafi być taki nieuprzejmy”.
6 Co jeszcze może być przyczyną małej liczby pionierów? Starsi w zborach nie zachęcają do podjęcia tej służby. Zdarza się nawet, że ją wprost odradzają. Dlaczego? Czyżby się obawiali, że stracą pomocników? Mówią do kandydata na pioniera: ‛Przecież możesz pracować na miejscu jako głosiciel’. Jakże często taki brat bierze potem zaledwie symboliczny udział w służbie polowej. A ileż dobrego mógłby zdziałać, gdyby był na miejscu pionierem? Zachęcajmy się więc wzajemnie do tej służby, która już wkrótce przejdzie do historii. Z jakże wielką radością spojrzymy wtedy na dzisiejszy trud!
7 W pewnym zborze bracia urządzili na wiosnę specjalne spotkanie dla głosicieli, o których sądzili, że mogliby być pionierami okresowymi. Po odpowiednim programie zapytano, kto się zgłasza do służby pionierskiej. Przykład dał nadzorca przewodniczący, który podjął tę służbę razem z całą 4-osobową rodziną. Zachęceni dobrym przykładem wszyscy obecni w liczbie 23 osób zgłosili swoją gotowość, niektórzy nawet do stałej służby pionierskiej. Przez cały miesiąc codziennie odbywały się zbiórki w domu nadzorcy. Czyż nie jest to radosny przykład gorliwości dla sprawy Jehowy? Czy nie chcielibyście pójść za przykładem tych braci?
8 Gdyby jednak warunki nam na to nie pozwalały, to pomyślmy, czy każdy z nas nie mógłby zwiększyć swego udziału w ogłaszaniu Królestwa i czynieniu uczniów? Czy wytknęliście sobie osobiste rozsądne cele w służbie? Czy pomyśleliście nad udzieleniem pomocy jednemu członkowi rodziny, żeby mu umożliwić pełnienie służby pionierskiej? Gdy sobie dobrze uświadomimy, jak późna godzina wybiła na zegarze świata, wówczas odczujemy pragnienie dania ze siebie wszystkiego. Będziemy niestrudzenie pomagać sekretarzowi króla w czynieniu znaku na czołach ludzi godnych. Nie namyślajmy się zbyt długo! Nie zwlekajmy z decyzją poszerzenia zakresu swej służby przed nadejściem „wielkiego ucisku”. Zmobilizujmy się! Nie szczędźmy starań TERAZ, a nigdy nie będziemy tego żałować.