Czy czasem nie należymy do nich?
1 Do jakiej kategorii chrześcijan chcielibyśmy należeć? Nie do tych, którzy się cofają ku zginieniu, lecz do tych, którzy robią postępy ku dojrzałości i biorą aktywny udział w służbie kaznodziejskiej i w życiu zborowym. Każdy z nas powinien więc zadać sobie to ważne pytanie. Co roku są bowiem tacy, którzy sami odchodzą, albo muszą zostać wykluczeni ze społeczności. Zanim do tego dojdzie, zazwyczaj już wcześniej zaczynają stopniowo cofać się ku śmierci. Jak się to przejawia? Jak można temu zapobiec?
2 Wszyscy głosiciele zborowi — zarówno młodzi jak i starsi — a nawet sami nadzorcy, muszą być czujni, by nie dać się niebacznie porwać duchowi niezależności. Ktoś mógłby na przykład powiedzieć: ‛Teraz, kiedy organizacja Jehowy kładzie większy nacisk na odpowiedzialność za rodzinę oraz na inne szczegóły naszej działalności chrześcijańskiej, służba polowa nie jest już tak bardzo ważna’. Co skłania do takiego sposobu myślenia? Czy nie kryje się za tym pragnienie chodzenia własnymi drogami i ustanawiania własnych mierników postępowania? To prawda, że stosowanie Słowa Bożego we wszystkim, co czynimy, jest konieczne. Ale nie wolno nam zapominać, że Jezus Chrystus i jego apostołowie kładli wielki nacisk na głoszenie dobrej nowiny. A obecnie, gdy u progu „wielkiego ucisku” zagrożone jest życie owiec Jehowy, ogłaszanie Królestwa tym bardziej nie cierpi zwłoki!
3 Niekiedy nadzorcy skłonni są na własną rękę zmieniać porządek ustanowiony w organizacji dla dobra wszystkich zborów na świecie. Np. na wsi w okresie większego nasilenia robót rezygnują z urządzania niektórych zebrań zborowych. Inni byli gotowi zrezygnować ze szkoły służby kaznodziejskiej, ponieważ przygotowywanie się do tego ważnego zebrania wymaga większego wysiłku. Niektórzy wbrew wskazówkom podawanym w Służbie Królestwa zamiast opracować program piątego zebrania służby, sięgają po program pierwszego zebrania służby z następnego miesiąca, przyczyniając się w ten sposób do zakłócania porządku teokratycznego. Powinniśmy się tego wystrzegać. Nie naruszajmy porządku panującego w organizacji Bożej, porządku, któremu zawdzięczamy naszą cudowną, nierozerwalną jedność, jakiej nam zazdrości świat.
4 Musimy też pamiętać o tym, jaki przykład dajemy innym przez to, co czynimy w naszym życiu, które oddaliśmy na spełnianie woli Jehowy. Gdy młody chrześcijanin nie słucha rodziców albo gdy nadzorca chodzi pod jakimś względem własnymi drogami, roszcząc pretensje do postępowania według własnego uznania, może to sprawić, że się stanie nowożytnym ‛Joabem’.
5 Joab, siostrzeniec Dawida, miał zdolności organizacyjne, był zaradny i stanowczy. Był niestrudzonym pracownikiem, dzielnym wojownikiem. Ale był też człowiekiem ambitnym i skłonnym do chodzenia własnymi drogami. Nie usłuchał Dawida w związku z Absalomem, synem Dawida, uważając, że jego osąd tego buntowniczego syna był słuszniejszy. Joab miał własny pogląd na tę sprawę i dlatego zabił Absaloma, lekceważąc teokratyczny nakaz pomazańca Bożego. Pozwolił sobie nawet na ostre strofowanie Dawida (2 Sam. 19:5-7). Później, gdy Dawid był już stary i chory, opuścił króla, popierając bunt przeciw niemu. Za to i za inne haniebne czyny został w końcu ukarany śmiercią. — 1 Król. 1:18, 19; 2:5, 6, 27-34.
6 Wystrzegajmy się naśladowania Joaba i jego samowoli. Słowo Boże przestrzega przed dążeniem do imponowania drugim i przed zbytnią pewnością siebie. Zawsze uznawajmy naszą całkowitą zależność od Jehowy i Jego ziemskiej organizacji. Tak postępując i żywiąc niewzruszoną miłość do Jehowy, będziemy mogli powiedzieć o sobie słowami Pawła: „My nie należymy do tych, którzy się cofają (...), ale do tych, którzy wierzą — ku ocaleniu duszy”. — Hebr. 10:38, 39, NW.