Pytania czytelników
● Czy wypada chrześcijanom obchodzić rocznicę ślubu? — D.Y., Wenezuela.
Para małżeńska, która w sposób rozsądny i nacechowany umiarem stara się upamiętnić rocznicę swego ślubu, nie narusza zasad biblijnych. Obchodzenie tej rocznicy nie jest jednak obowiązkiem.
W gruncie rzeczy każda rocznica jest przypomnieniem jakiegoś wydarzenia z przeszłości. Istnieją różnego rodzaju rocznice. Ludy pogańskie hucznie obchodziły rocznice pewnych ich zdaniem ważnych wypadków. Słudzy Boży także znali pojęcie rocznicy (Wyjścia 12:14, 24-27; Jana 10:22, 23; 1 Kor. 11:23-26). Oczywiście rocznice czyli uroczystości pamiątkowe wspomniane w tych wersetach, wiązały się bezpośrednio z takimi czy innymi przejawami prawdziwego wielbienia. Możemy się jednak po tym zorientować, że nie wszystkie rocznice należy z góry potępiać. Wiele zależy od tego, co się upamiętnia i w jaki sposób.
Chrześcijanin będzie rzecz jasna zawsze stronił od uroczystości związanych z niebiblijnymi praktykami albo z religią fałszywą (Jana 4:24). Obecnie jednak rocznica ślubu na ogół nie jest traktowana jako uroczystość religijna. A czy czasem zwyczaj obchodzenia pamiątki czyjegoś ślubu nie wywodzi się ze starożytnej religii pogańskiej? Najprawdopodobniej nie. Wielkie dzieło „The Encyclopedia Americana” (Wydanie z roku 1971) informuje: „Przestrzegany w licznych rodzinach zwyczaj obchodzenia rocznic ślubu wyrósł, jak się wydaje, w Europie Zachodniej. Najdawniejsze wzmianki o nim w literaturze angielskiej pojawiają się w siedemnastym wieku.” — Tom 28, str. 564.
W niektórych krajach jest dzisiaj ogólnie przyjęte, że mąż i żona specjalnie pamiętają o rocznicy swego ślubu. Trzyma się tego również niejedna chrześcijańska para małżeńska. Ludzie ci mają w głębi swego serca uczucie, że znacznie umacniają łączącą ich więź, gdy we dwoje całkiem spokojnie spojrzą wstecz na radosną chwilę, w której zostali mężem i żoną. Lubią przy tej okazji prześledzić postępy, jakie uczynili w budowaniu szczęśliwego życia rodzinnego i odświeżyć swe postanowienie, by dalej zmierzać w tym kierunku.
Inne małżeństwa znajdują zadowolenie w dzieleniu się radością przeżywaną z okazji tej rocznicy z paroma chrześcijańskimi przyjaciółmi i krewnymi, włącznie z własnymi dziećmi. W tym wypadku należy pamiętać o zachowaniu pewnej ostrożności, aby w niczym nie stracić umiaru.
Na każdym spotkaniu towarzyskim czy uroczystości trzeba zważać na to, żeby obrót sprawy nie wymknął się z rąk. Nawet skromnie pomyślane obchody potrafią się wyłamać ze swoich ram i prowadzić do rozpasania, jak się to zapewne zdarzało niekiedy także u Żydów w pierwszym stuleciu (Jana 2:10). Nie może ulegać wątpliwości, że chrześcijanom nic takiego nie przystoi (1 Piotra 4:3, 4). Nie byłoby również rzeczą stosowną, aby obecni na uroczystości starali się nadmiernie uczcić stworzenia ludzkie, jak gdyby para małżeńska, która obchodzi swoją rocznicę, zasługiwała na taką cześć. Biblia wyraźnie wskazuje, że cześć i uwielbienie należy się Stworzycielowi, a nie żadnemu ziemskiemu stworzeniu, czy to zwierzęciu, czy człowiekowi (Rzym. 1:24, 25). Pięknie, jeśli jakaś para jest szczęśliwym małżeństwem. Drudzy słusznie mogą się cieszyć z jej szczęścia. Ale czy nie powinno to zarazem być pobudką do wychwalania z wdzięcznością samego Twórcy małżeństwa? Trzeba o Nim pamiętać i wszystko, co się czyni, powinno Jemu przynosić chwałę.
Powyższymi uwagami nie zamierzaliśmy doradzać parom małżeńskim, które dotychczas nie obchodziły rocznicy ślubu, aby teraz przyjęły taki zwyczaj. Nie mamy na myśli ani zachęcania do tego, ani zniechęcania. Każde małżeństwo ma prawo osobiście decydować, co zrobi, i nikt nie powinien być z tego powodu krytykowany. Sumienie albo warunki mogą jedną parę małżeńską skłonić do niezwracania specjalnej uwagi na ów dzień; inne małżeństwo może zechce upamiętniać rocznicę swego ślubu. W tym drugim wypadku sposób upamiętnienia powinien być obmyślony z uwzględnieniem rady: „Czy jecie, czy pijecie, czy cokolwiek innego czynicie, wszystko na chwałę Bożą czyńcie”. — 1 Kor. 10:31.