Służenie Jehowie z czystym sumieniem
1 Jehowa Bóg w swej miłości obdarzył człowieka czymś, co w nim samym daje świadectwo, co mu pomaga w podejmowaniu decyzji. Tym wewnętrznym świadkiem jest nasze sumienie. Sumienie to wewnętrzna świadomość człowieka, zdolność osądzania własnego postępowania. Ale czy sumienie może być bezpiecznym przewodnikiem? To zależy od tego, czy jest słabe, czy silne. Czy jest wyszkolone na wysokich miernikach Słowa Bożego, czy też skalane w jakiś sposób niewłaściwym postępowaniem sprzecznym z prawem Bożym.
2 Nasze sumienie często bywa wystawione na próbę. Wyobraźmy sobie kilka takich sytuacji, w jakich może niektórzy z nas już kiedyś się znaleźli. Czy ktoś nie próbował nas namawiać w podobny sposób: „Słuchaj Sławek, twój ojciec chyba ci nie powiedział, że nie wolno ci pójść na ten film. On ci tylko nakazał, żebyś był w domu przed godziną 22, no nie?” Albo: „Bracie Karolu, wiem, że masz dzisiaj zebranie. Ale to tylko studium książki. A mnie się coś zepsuło w samochodzie i tylko ty mógłbyś mi to zreperować. Przyjdź do minie po pracy. Nie bój się, ja ci to wynagrodzę.” Lub: „Wiem, Wandziu, że w Biblii jest powiedziane, by nie robić nic takiego, co zasługuje na naganę pod względem moralnym. Ale chyba nic się nie stanie z powodu jednego pocałunku, prawda?” Albo też: „Oh, Alicjo, brydż to taka niewinna zabawa. Nie możesz być taką fanatyczką. Jesteśmy przecież przyjaciółkami. Kto powiedział, że nie wolno się trochę rozerwać. Przecież nie gramy o pieniądze...”
3 Jak byś postąpił w takich sytuacjach? Co by ci podyktowało sumienie? Czy w niektórych wypadkach miałbyś jakieś wątpliwości? Jehowa Bóg oczekuje, że w takich lub podobnych sytuacjach użyjemy swych władz umysłowych, swej wiedzy, zrozumienia i rozsądku, i postąpimy zgodnie z tym, co nam nakazuje nasze sumienie. Bóg nie każe nam w takich sprawach uzależniać się od sumienia innego człowieka. Każdy musi sam powziąć decyzję zgodną z jego własnym sumieniem. Oczywiście nigdy nie wolno dopuści do tego, by przytępione lub zdeprawowane sumienia innych ludzi dyktowały normy postępowania naszemu sumieniu.
4 Sumienie nasze może zostać poddane próbie jeszcze w inny sposób. Wyobraźmy sobie następującą scenę: Bratu zaproponowano awans w pracy na kierownicze stanowisko. Brat omawia tę propozycję z żoną. Początkowo oboje zapalają się do niej, bo wiążą się z nią wyższe zarobki, widoki na kupno samochodu, mebli itp. Dochodzą do wniosku, że przecież te rzeczy ‛pomogą’ całej rodzinie częściej wyruszać do służby, lepiej się prezentować, mieć ładnie urządzone mieszkanie na zebrania zborowe. Mogą więc uznać posiadanie tych rzeczy za usprawiedliwione, za coś, co im umożliwi zwiększenie udziału w służbie, a nie za przedmioty zbytku. Mąż jednak dochodzi do wniosku, że gdy przyjmie awans to będzie ponosić o wiele większą odpowiedzialność, musi spędzać w pracy więcej czasu, wyjeżdżać na delegacje, a wszystko to uniemożliwi mu korzystanie z niektórych zebrań, uszczupli czas przeznaczony na studium osobiste i działalność kaznodziejską. Wyznaje żonie, że działał wbrew swemu sumieniu mówiąc na początku, że ma tu zastosowanie zasada z 1 Tymoteusza 5:8, gdyż awans umożliwi mu lepsze zaspokojenie potrzeb rodziny. Teraz rozumuje inaczej, bo zdaje sobie sprawę, że nie był uczciwy wobec siebie samego. Przecież wcale nie potrzebują nowych mebli ani samochodu. Zgadzają się oboje, że przydałyby się większe zarobki, ale nie za taką cenę, za cenę czasu, który tu wchodzi w grę. Przypominamy sobie, co jest powiedziane w Kolosan 4:5 (NW), aby być mądrym i WYKUPYWAĆ czas sposobny, a nie sprzedawać go pracodawcy. Mąż omawia z żoną treść 1 Tymoteusza 6:8-10 i dochodzi do wniosku, że mogą się obejść bez dodatkowych pieniędzy i obarczania się większą odpowiedzialnością. Żona w pełni popiera jego decyzję, ażeby zrezygnować z awansu.
5 Wszystkie poruszone tu sprawy wymagają podejmowania decyzji na podstawie własnego, wyszkolonego sumienia. Może w niektórych sytuacjach każdy z nas podjąłby inną decyzję, czyniąc to z czystym sumieniem. Powinniśmy jednak pamiętać o tym, że nawet gdy coś postanawiamy z zupełnie czystym sumieniem, to w ostatecznym rozrachunku sam Bóg wyjawi, czy nasza decyzja była słuszna, czy błędna. — 1 Kor. 4:3-5.