Młodzi, którzy są ‛przykładem dla wiernych’

¹ Młodzi, którzy są chrześcijańskimi świadkami Jehowy, doprawdy wyróżniają się w świecie, w którym problem młodzieży urósł do niebywałych rozmiarów. Niemniej jednak w wielu wypadkach na młodzież i na rodziców jest wywierany wielki nacisk. Trudności, jakie nam nasuwa obecny system, mogą wywołać rozczarowania, łatwo też można stracić równowagę. Młodzieńcza przedsiębiorczość i energia, która sama w sobie jest czymś wspaniałym, odpowiednio kontrolowana w granicach zasad biblijnych, prowadzi do dobrych wyników i przynosi dużo chwały Jehowie. Nasuwają się jednak pytania: Jak młodzi mogą pojąć sprawiedliwość, prawość i rzetelność i jak mogą się stać ‛przykładem dla wiernych’? — Prz. 2:9.

² Młodzież może stać się przykładem przez przezwyciężanie przeszkód, z jakimi się spotyka na każdym kroku. Młodzi są wrażliwi, chcieliby się czuć potrzebni, chcą we wszystkim brać udział. Są jednak podatni na wszelkie wpływy, zarówno dobre, jak i złe. Chcielibyśmy wam pomóc w waszym biegu po życie przez przygotowanie was na niektóre trudności, z jakimi powinniście się liczyć. Jednym z wrogów waszego szczęścia jest MATERIALIZM.

³ Wyobraźmy sobie rozmowę ojca z dorastającym synem, który chciałby wziąć jakieś dodatkowe zajęcie, żeby zdobyć upragnione, choć nie zaliczane do niezbędnych, rzeczy materialne (stereofoniczny radioodbiornik, motocykl, ubranie według ostatniego krzyku mody lub cokolwiek innego, o czym marzą jako o symbolach zamożności nastolatki w waszej okolicy). Ojciec pyta syna, dlaczego chciałby to mieć. Syn uzasadnia, że inni to mają, więc dlaczego on miałby być gorszy. Stara się wyjaśnić, jaki pożytek przyniosłoby to pod względem teokratycznym, np. mógłby podwozić niektórych motocyklem na zebranie, radio stereofoniczne zapewnia odpowiedni relaks, nowe ubranie jest potrzebne, żeby się dobrze prezentować w służbie polowej, itp.

⁴ Ojciec pyta syna: Co jest w życiu najważniejsze? Zwraca uwagę na fakt, że dodatkowa praca ograniczy możliwości syna pod względem pomagania chorym, w podeszłym wieku itp.; będzie się odbywać kosztem jego aktywności w służbie polowej i studium osobistego. Czy taki tryb życia byłby zgodny z naszym przeświadczeniem, że największą wartość w życiu ma utrzymywanie dobrych stosunków z Bogiem? Na podstawie 1 Jana 2:15-17 ojciec wykazuje, że dobra materialne nie są wieczne — starzeją się, rozpadają, niszczeją, zmienia się moda, na skutek wprowadzania ulepszeń to, co było nowoczesne, staje się staromodne; z drugiej strony wszystko, co ma związek z prawdziwym wielbieniem, jest wieczne. Podkreśla doniosłe znaczenie zapisywania na swoim koncie u Boga czynów godnych pochwały. Zwraca uwagę na korzyści, jakie to przynosi już dzisiaj — daje zadowolenie, radość, świadomość zmierzania do celu, zjednuje prawdziwych przyjaciół, którzy nas cenią ze względu na to, czym jesteśmy, a nie z powodu tego, co posiadamy. Zachęca syna do podjęcia służby pionierskiej. Syn przyznaje, że błędnie oceniał wartości. Postanawia nie szukać dodatkowej pracy, tylko mądrze wykorzystać czas na służbę polową, studium osobiste i inne dziedziny działalności chrześcijańskiej.

⁵ Dalszą przeszkodą, która może wyrosnąć na drodze młodzieży, jest ZNUDZENIE. Wyobraźmy sobie rozmowę trzech kilkunastoletnich dziewcząt. Jedna z nich jest zupełnie znudzona, dwie pozostałe starają się jej pomóc w przezwyciężeniu tego uczucia. Pierwszą dziewczynkę wszystko nudzi, szkoła, życie domowe, większość przyjaciółek. Czuje się zawiedziona i uważa, że zajęcia codzienne nie mogą sprawiać radości. Chciałaby być starsza, zamężna, mieć własny dom, dzieci. Druga dziewczyna ma zdrowy pogląd na życie. Pyta znudzoną, czy oczekuje nowego systemu. Pierwsza odpowiada twierdząco, chociaż bez większego entuzjazmu. Druga dziewczyna zwraca uwagę znudzonej, że nawet w nowym systemie trzeba będzie trzymać się jakiegoś ustalonego toku codziennych zajęć. Znajdowanie radości w życiu będzie więc wymagać wysiłku. Dobrym sposobem uwolnienia się teraz od nudy jest interesowanie się innymi ludźmi, angażowanie się w ich życie i w działalność zboru. To się przyczynia do szczęścia (Dzieje 20:35). Niech więc znudzona pomaga braciom. Może robić zakupy dla starszych albo chorych braci i sióstr, pomagać im w niektórych codziennych pracach domowych, czytać tym, którzy niedowidzą. Niech się interesuje tym, co się wokół niej dzieje, osobami, które mogłaby zachęcać albo którym mogłaby pomóc. Prawdziwą radość znajdzie w pomaganiu drugim. Będzie się wtedy czuła potrzebna i doceniana. W nowym porządku również będziemy znajdować szczęście w pomaganiu innym. Poza tym służba polowa daje nam dzisiaj wprost nieograniczone możliwości uwolnienia się od nudy. Mówi, że chętnie poszłaby z nią do pracy polowej. Pyta, czy myślała kiedyś nad służbą pionierską.

⁶ Trzecia dziewczyna pyta znudzoną, czy próbowała kiedyś uszyć sukienkę, upiec ciasto lub coś w tym rodzaju. Znudzona odpowiada, że nic takiego nie potrafi i że właściwie rodzice nigdy jej nie zachęcali, by się tego uczyła. Trzecia dziewczyna podsuwa znudzonej myśl, żeby poprosiła matkę o nauczenie jej czegoś. Obiecuje, że chętnie przekaże jej wszystko, czego się sama nauczyła. Znudzona mówi, że popracuje nad wyrobieniem sobie bardziej pozytywnego nastawienia oraz zacznie interesować się drugimi i nauczy się czegoś pożytecznego dla siebie i drugich. Chętnie skorzysta z ich pomocy.

⁷ A czy SCHADZKI mogą przeszkodzić w uzyskaniu życia w nowym systemie? Tak. Pomoże wam to zrozumieć rozmowa matki z kilkunastoletnią córką. Córka pyta matkę, czy nie jest już w takim wieku, że mogłaby się umawiać z chłopcem. Inne dziewczęta to robią, to dlaczego ona by nie mogła? Dobrze się czuje w towarzystwie chłopców. Matka odpowiada w sposób nacechowany życzliwością, serdecznością i wyrozumiałością. Prosi córkę, żeby odczytała i omówiła werset z Księgi Koheleta 11:9, 10 (Strażnica 17/XCIII, s. 13). Jak schadzki w bardzo młodym wieku mogą wywołać uczucie przygnębienia? Córka tego nie rozumie. Uważa je za rozrywkę, sposób odprężenia. Matka pyta, co wie o ludziach, którzy przez jakiś czas spotykali się ze sobą. Córka przyznaje, że się pobierali. Czy jest już dojrzała do wstąpienia w związek małżeński? Córka zdaje sobie sprawę, że nie. A przecież kiedy dwoje młodych spotyka się ze sobą i wspólnie spędza czas, pociąg fizyczny może doprowadzić do przygnębienia, a nawet do nieszczęścia. Początkowo bardzo przyjemnym przeżyciem może być samo dotknięcie ręki drugiej osoby. Po pewnym czasie traci to już swój urok. Potem zadowolenie może dać dopiero coś więcej, np. pocałunek. Ale z czasem i to spowszednieje. Dlaczego? Ponieważ są to tylko ogniwa łańcucha prowadzącego do określonego celu. Pierwszym ogniwem jest pierwsze dotknięcie, ostatnim zespolenie cielesne, które według Słowa Bożego jest zastrzeżone wyłącznie dla par małżeńskich. Bez względu na to, jak bardzo usiłujemy przekonać siebie, że jest inaczej, nie zmieni to zjawisk życia. Po prostu tak już zostaliśmy stworzeni. Co prawda, niektórzy potrafią zapanować nad sobą do pewnego stopnia, ale po co córka miałaby utrudniać sobie życie umawianiem się już teraz na randki, żeby potem całymi latami pilnować się, aż będzie mogła kogoś poślubić? Mogłoby to okazać się dla niej zbyt trudne i doprowadzić do wszeteczeństwa.

⁸ Córka zaczyna pojmować, że umawianie się na randki może doprowadzić do przygnębienia, a nawet do nieszczęścia. Przyznaje, że lepiej z tym poczekać, aż będzie dojrzała do małżeństwa. A wy, młodzi? Czy chętnie pozwalacie się korygować i prowadzić bezpieczną drogą przez rodziców i organizację Jehowy? Nigdy nie będziecie tego żałować.