Czy nie zapomniałeś?
1 O jakiejż to sprawie nigdy nie powinniśmy zapominać? O dokonaniu odwiedzin ponownych, które umówiliśmy podczas pracy od domu do domu na terenie oddalonym. Ktoś mógłby pomyśleć: czy warto zadawać sobie tyle trudu? ponosić koszty? Czy ci ludzie rzeczywiście tak się interesują, że będzie możliwe założenie z nimi studium biblijnego?
2 Posłuchajmy doświadczenia pewnej pionierki: „Gdy po trzech tygodniach zaszłam do ludzi, którzy się zainteresowali prawdą podczas opracowywania terenu oddalonego, i zastałam gospodarza, był bardzo rozgoryczony, że tak długo ich nie odwiedzałam. Już przeczytali pozostawiony fragment Biblii i pożyczyli go sąsiadowi. Za chwilę przyszła żoną ze swoją znajomą. Okazało się, że owa znajoma jest wrogo nastawiona do prawdy. Zaczęła krzyczeć i urągać imieniowi Jehowy. Wtedy gospodarz stanowczo jej przerwał mówiąc, że nie jest u siebie w domu i jeśli sobie nie życzy, to może nie słuchać. Podjęłam dalszą rozmowę o Biblii. Po godzinie znajoma zapytała, jaka jest różnica między katolikami a świadkami Jehowy. Odpowiedział jej gospodarz, pytając, czy czytała kiedy Biblię. Przy pożegnaniu kobieta miała łzy w oczach i życzyła nam owocnej pracy kaznodziejskiej. Ponieważ wyjeżdżałam na urlop, zaproponowałam, że odwiedzę ich za jakieś dwa tygodnie, na co gospodarz odparł: ‛Tyle czasu czekaliśmy na panią i teraz znowu mamy czekać tak długo? Ale musi nam pani przyrzec, że później będzie nas pani częściej odwiedzać. A najlepiej by było, gdyby się pani u nas zatrzymała z tydzień, to może byśmy się czegoś nauczyli.’ Gdy się dowiedział, gdzie wyjeżdżam na urlop, dał mi dwa adresy swoich krewnych, żeby ich koniecznie odwiedzić.”
3 Jaki wniosek wypływa z tego doświadczenia? Powinniśmy sobie wyrobić większe poczucie odpowiedzialności za ODWIEDZINY PONOWNE! Wyobraźmy sobie, jak by się czuli ci ludzie, gdyby ich nikt nie odwiedził. A przecież podczas pracy od drzwi do drzwi wcale nie okazali szczególnego zainteresowania. Pragnienie poznania prawdy budziło się w nich stopniowo w miarę czytania pozostawionych Czterech Ewangelii i rozmów na ten temat. A co z naszymi odwiedzinami na terenie oddalonym? Może tam również ktoś tak nas wygląda?
4 Przejawianie wytrwałości w dokonywaniu odwiedzin niekiedy wymaga przełamania wewnętrznych oporów. W tej dziedzinie służby jest potrzebna wyjątkowa cierpliwość i miłość do owiec Jehowy. Dużo łatwiej jest wybrać się całą grupą na wycieczkę misyjną niż pójść w odwiedziny. Dokonanie odwiedzin wymaga indywidualnego wysiłku; trzeba to sobie zaplanować i dobrze się przygotować. Nieraz trzeba się zdobyć na pokonanie negatywnego myślenia. Często jak na zawołanie pojawiają się myśli: Czy to warto? A może ci ludzie wcale się nie interesują? A co będzie, jak nie zastanę ich w domu? Czy nie lepiej pójść do pracy od drzwi do drzwi? Pomyślmy jednak: Czy taki jest Boży punkt widzenia? Komu najbardziej zależy na tym, żeby nas zniechęcić do dokonywania odwiedzin i ratowania zagrożonego życia ludzkiego?
5 A oto inne doświadczenie: Pionier wytrwale zachodził do mieszkania, w którym nikogo nie zastał w pracy od drzwi do drzwi. Był już pięć razy i na próżno pukał do drzwi. Za szóstym razem sąsiadka powiedziała: ‛Po co pan tu tyle razy przychodzi? Oni też nie będą pana słuchać!’ Pionier postanowił, że przyjdzie jeszcze jeden raz, żeby była zupełna liczba. Za siódmym razem znowu nikogo nie było. Pomyślał jednak, że trzeba spróbować jeszcze raz. Ósmym razem poszedł wcześnie rano. Został wysłuchany i umówił odwiedziny ponowne. A co można powiedzieć o naszej wytrwałości w odwiedzaniu mieszkań zamkniętych? Niektórzy ubolewają, że nie mają studium biblijnego, choć tak bardzo by chcieli. Wiele studiów założono tam, gdzie długo nie można było nikogo zastać. A jak się wtedy ceni takie studium biblijne!
6 Dokładajmy więc starań, żeby cierpliwie i wytrwale dokonywać odwiedzin ponownych. Nie zapominajmy łatwo o ludziach, którzy wysłuchali świadectwa. Módlmy się o to, by Jehowa udzielił nam swego wsparcia i pobłogosławił nasze starania podejmowane w celu ratowania życia.