⁵ Pewien starszy odwiedził teren, na którym dawniej usługiwał. Zaczął się dopytywać o pewnego głosiciela w podeszłym wieku, który przed laty energicznie udzielał się w służbie. Niestety większość członków zboru ostatnio w ogóle się z nim nie widziała, odkąd już jakiś czas temu obłożnie zachorował. Jakże zachęcająca była dla tego brata wizyta troskliwego przyjaciela, który pamiętał o jego wiernej pracy! Czy starasz się odwiedzać jakiegoś członka zboru, który jest obłożnie chory lub nie może wychodzić z domu wskutek podeszłego wieku? Niewątpliwie wielu byłoby gotowych zrobić coś dla takich osób, gdyby tylko wiedzieli, że są takie potrzeby. Często nie wymaga to zbyt wiele czasu. Niekiedy wystarczy zatelefonować bądź wstąpić na chwilę po drodze z zakupów czy ze szkoły. Krótka wizyta i porozmawianie na temat jakiegoś wyjaśnienia ze Strażnicy albo opowiedzenie jakiegoś doświadczenia własnego, lub usłyszanego, może się okazać bardzo zachęcające.

KAŻDY MOŻE MIEĆ UDZIAŁ

⁶ Gdybyś zauważył, że ktoś zaczyna się zaniedbywać, postaraj się życzliwie mu pomóc. Choć ten obowiązek ciąży przede wszystkim na starszych, to jednak rada, żeby budować drugich, dotyczy wszystkich chrześcijan (1 Tes. 5:11).

⁷ W jaki sposób można pomagać drugim? Czy mógłbyś zaprosić kogoś ze zboru na wasze studium rodzinne? Pewne starsze małżeństwo ma zwyczaj zapraszać odwiedzających je młodszych głosicieli do udziału w tym, co w danej chwili robi. Czasami oboje przygotowywali się akurat do studium Strażnicy lub do Szkoły Teokratycznej; innym razem coś czytali, gdy ich odwiedzili młodzi głosiciele. Takie swobodne rozmowy biblijne wywierają naprawdę korzystny wpływ. Spędzanie wolnego czasu w towarzystwie innych osób również może krzepić wiarę, gdy umiemy zachować pewne granice.

⁸ Pracujmy mozolnie nad zachowywaniem silnej wiary. Dzięki temu będziemy w stanie umacniać własne rodziny, jak również inne osoby (Filem. 5, 6). Zachęcaj drugich, żeby czynili podobnie, od tego bowiem zależy nasze życie.

Zebrania, które nam pomagają czynić uczniów

TYDZIEŃ PO 10 LUTEGO

5 min. Słowa wstępne i sprawy lokalne.

15 min. „Zachęcajmy się wzajemnie do zachowania silnej wiary” — w formie przemówienia. Staraj się uwypuklić główne myśli. Kładź nacisk na wersety biblijne. Niech ktoś z góry do tego przygotowany opowie, jak został zachęcony przez braci. Poza tym ktoś może opowiedzieć, jakie wyniki dało pomaganie drugim.

15 min. Dbajmy o zespolenie naszych rodzin pod względem duchowym. Najpierw omów krótko Księgę Przysłów 23:15, 22-26. Następnie poproś kogoś z obecnych (dwie lub trzy osoby — w miarę możności kogoś, kto wychował w prawdzie choć jedno dorosłe dziecko), by opowiedzieli, co robią, żeby ich rodziny były zespolone i silne duchowo. Jeżeli w tych rodzinach są jeszcze młodsze dzieci, zapytaj, jak rodzice wychowują je w prawdzie. Proponowane pytania: (1) Jak pomagacie dzieciom robić postępy pod względem duchowym? (2) Czy program studium rodzinnego dostosowujecie do potrzeb dzieci? Jak to robicie? (3) Jakie znaczenie dla duchowego wzrostu dzieci ma waszym zdaniem udział w służbie polowej? (4) Czy wystarczy studiować w rodzinie, aby dobrze poznać dzieci oraz ich odczucia, a jeżeli nie, co jeszcze należałoby zrobić? (5) Czy udaje ci się dobrze przewodzić rodzinie oraz rozwiązywać wyłaniające się problemy? Dzięki czemu? (6) Co twoim zdaniem ułatwia porozumiewanie się z dziećmi, nawet w razie zaistnienia trudności? (7) Czym twoim zdaniem rodzice mogą sobie zaskarbić zaufanie dzieci? (8) Co jeszcze może pomóc rodzinom umacniać się duchowo i robić postępy?

Na koniec omów krótko kilka praktycznych sugestii, na przykład: Dzieci należą do rodziny; dlatego trzeba je wciągać do wszystkich zajęć rodzinnych. Unikaj wszystkiego, co mogłoby doprowadzić do zaniedbania rodziny. Zachęcajmy dzieci, żeby się same przygotowywały do zebrań zborowych, dawały komentarze własnymi słowami i brały na siebie niektóre obowiązki (samodzielne opracowywanie przemówień w Szkole Teokratycznej, praca od drzwi do drzwi, teren osobisty, studium biblijne itp.). Dobierajmy materiał do studiowania z dziećmi w zależności od ich potrzeb, np. książkę Młodość, po czym — w razie potrzeby — powracaj do niektórych tematów. Zachęcajmy je do swobodnego wypowiadania się, żeby się dowiedzieć, co naprawdę myślą. Nie wykorzystujmy przewagi, jaką daje autorytet rodzicielski, lecz odwołujmy się do zasad biblijnych, które są dla nich zrozumiałe. Nie wymagajmy też od dzieci, żeby robiły to, czego my nie robimy, tylko starajmy się przewodzić im w służeniu Jehowie.

20 min. „Pomagajmy jedni drugim (Część V): Robić postępy”. Starszy lub (gdzie to możliwe) nadzorca służby omówi ten artykuł z obecnymi. Poproś głosicieli, którym udzielono pomocy, odkąd w październiku ub. roku zaczęła się ukazywać ta seria artykułów, żeby opowiedzieli, jakie postępy zauważyli u siebie w ostatnich miesiącach. Starszy pochwala głosicieli za popieranie programu pomagania drugim w zborze. Może wymienić, jakie jeszcze cele mogą sobie wytknąć głosiciele w udzielaniu pomocy drugim.

5 min. Uwagi końcowe. Poproś o przygotowanie się do dyskusji nad materiałem przewidzianym na następne zebranie służby. Pieśń 16 i modlitwa.

TYDZIEŃ PO 17 LUTEGO

8 min. Sprawy lokalne. Wiadomości Teokratyczne.

20 min. Świadkowie Jehowy w dwudziestym wieku — dyskusja na podstawie materiału ze s. 23 i 24 na temat: „Jaką praktyczną wartość ma ‛dobra nowina’ dla ogółu”. Do czytania poproś dobrze przygotowanego lektora, brata lub siostrę. Następnie zadawaj pytania do każdego ustępu. Podkreślaj, że chrystianizm jest praktyczny i że podczas głoszenia możemy się posługiwać tym materiałem, aby pomóc innym docenić „dobrą nowinę”.

25 min. „Przedstawianie dobrej nowiny — Bądź elastyczny”. Poproś dobrego lektora o odczytywanie paragrafów. Zadawaj stosowne pytania. Można też zrobić pokaz zastosowania bieżącego tematu do rozmów. Domowniczka miała pogrzeb w rodzinie lub wymawia się czymś. Głosiciel nie zważa na to i ciągnie dalej przygotowany temat. Przewodniczący przerywa i pyta obecnych, czy w takiej sytuacji można by postąpić inaczej. Pokaz zostaje wznowiony od momentu zasłaniania się wymówką. Tym razem głosiciel odpowiada na wymówkę, a potem umawia odwiedziny ponowne. Można też omówić kilka wymówek lub sytuacji, z którymi często się spotykacie w terenie, a które wymagają dostosowania tematu rozmowy do istniejących warunków. Poproś o doświadczenia, które by ilustrowały, jak zaplanowany temat rozmowy został dostosowany do okoliczności lub do potrzeb domownika. Na koniec zachęć głosicieli, żeby w razie potrzeby byli gotowi dostosować się do okoliczności.

7 min. Uwagi końcowe. Poproś wszystkich o przygotowanie się do dyskusji na następne zebranie służby. Pieśń 11 i modlitwa.

TYDZIEŃ PO 24 LUTEGO

TEMAT: Młodzi — czy bierzecie udział w życiu zborowym?

5 min. Sprawy lokalne.

30 min. „Młodzi — czy bierzecie udział w życiu zborowym?”

(15 min.) Omówienie za pomocą pytań i odpowiedzi. Do czytania możesz poprosić młodych, jeżeli są tacy w waszym ośrodku. Niektóre szczegóły można dostosować do miejscowych warunków.

(10 min.) Entuzjastyczna dyskusja z udziałem wszystkich obecnych (przy czym pierwszeństwo znowu ma młodzież) na temat, dlaczego trzeba wciągać młodzież do działalności zborowej. Niech wszyscy wypowiadają się z serca. Brat prowadzący ten punkt powinien w sposób zachęcający i pozytywny naświetlić, na czym polega właściwe, biblijne nastawienie dorosłych do młodzieży w zborze.

(5 min.) Przemówienie, które wygłosi prowadzący. Zachęć młodzież i rodziców, żeby świętą służbę stawiali ponad wszystkie dążenia świeckie. Naszym celem powinno być zbożne oddanie połączone z poprzestawaniem na tym, co się ma. Powinno się cenić ponad wszystko przywilej służby pełnoczasowej. Gdy młodzi ściśle współpracują ze zborem, wówczas będą lepiej przygotowani do przyszłych zadań w służbie Jehowy.

20 min. „Służmy lojalnie od samej młodości” — ożywiona dyskusja, w której starszy daje młodzieży pierwszeństwo w zabieraniu głosu. Na wstępie omów 1 Tymoteusza 4:7 (według NW: „Zaprawiaj się, mając na celu zbożne oddanie”), kładąc nacisk na „zbożne oddanie” się Jehowie. Następnie omówcie poniższe przykłady biblijne; zachęcaj wszystkich do zabierania głosu. Kładź nacisk na to, jak i kiedy ci słudzy Boży okazywali lojalność i jak my dzisiaj możemy ich naśladować. Staraj się, żeby dyskusja była ożywiona i praktyczna. Przy omawianiu każdej postaci biblijnej odczytujcie na poparcie swych wypowiedzi jeden lub dwa wersety biblijne; inne wystarczy przytoczyć.

Jezus: Gdzie znaleziono Jezusa, gdy pewnego razu odłączył się od rodziców? (Łuk. 2:46). Co z tego wynika? Jak można by pójść za jego przykładem? Co ujawnia odpowiedź, którą dał matce, jeśli chodzi o jego pobudki? (Łuk. 2:49). Jak w dalszym życiu Jezus dawał dowody swej lojalności wobec Jehowy? (Łuk. 2:51; Wyjścia 20:1, 12). Dlaczego te przymioty okazały się później bardzo cenne w jego życiu na ziemi?

Samuel: Ile lat mógł mieć Samuel, gdy zaczął służyć Jehowie w przybytku? (1 Sam. 1:24; w świetle wersetu z 2 Kronik 31:16 musiał mieć przynajmniej 3 lata). Czyje naganne postępowanie w przybytku wystawiało na próbę jego lojalność? (1 Sam. 2:12-18). Czy nie uświadamiasz sobie niekiedy, że i twoja lojalność względem Jehowy przechodzi próbę, gdy przebywasz z młodymi, którym się tylko wydaje, że służą Jehowie? Dlaczego? Co Samuel miał powiedzieć na polecenie Jehowy, mimo że był wtedy jeszcze dzieckiem? (1 Sam. 3:10-14). Czy łatwo by ci było przekazać taką wiadomość człowiekowi, którego znasz osobiście? Czy w służbie polowej zdarza ci się nieraz znaleźć w podobnych sytuacjach, które wystawiają na próbę twoją lojalność?

Józef: Czy służbę dla Jehowy uzależniał od przykładu, jaki mu dawali jego bracia? Jak Józef okazał się lojalny wobec ojca i Jehowy Boga, gdy bracia wdali się w grzeszne postępowanie? (Rodz. 37:2). Jak później zachował się w Egipcie, gdy był wystawiony na pokusę dopuszczenia się niemoralności? Dlaczego? (Rodz. 39:11, 12). Czy w szkole bywasz narażony na podobne pokusy? Co wtedy robisz? Jak Jehowa wynagrodził Józefa za lojalność? (Rodz. 39:21-23; 41:39, 40; 45:7, 8). Jak Jehowa wynagrodzi ciebie?

Dawid: Co Jehowa widział w Dawidzie, gdy ten był jeszcze chłopcem, że kazał go namaścić na przyszłego króla? (1 Sam. 16:7, 11, 12). Jak Dawid w młodości i później wyzyskał swoje zdolności muzyczne? (1 Sam. 16:23; 2 Kron. 7:6). Jak w walce z Goliatem wykazał, że łączy go ścisła więź z Jehową? (1 Sam. 17:37, 45-47). Jak ty możesz rozwijać podobne cechy?

Tymoteusz: Czy jego rodzice byli w prawdzie? (2 Tym. 1:5). Jaką opinią cieszył się jednak Tymoteusz, gdy jeszcze był chłopcem? Jakie przywileje służby można mu było potem powierzyć? (Dzieje 16:1-3; Filip. 2:20-22). Jak młodzi chrześcijanie mogą sobie teraz wyrobić podobną opinię i jakie przywileje są im dziś dostępne w zborze?

W zakończeniu nawiąż jeszcze raz do Koheleta 12:1. Podkreśl, jak ważne jest okazywanie lojalności od lat młodzieńczych oraz dlaczego trzeba ‛zaprawiać się, mając na celu zbożne oddanie’.

5 min. Uwagi końcowe. Umów najbliższe zbiórki do służby. Zaproś na nie szczególnie młodzież. Z entuzjazmem zachęć wszystkich do wzięcia udziału w świadczeniu od domu do domu w pierwszą niedzielę miesiąca. Niech nie zabraknie nikogo. Zakończ pieśnią 7 i modlitwą.

TYDZIEŃ PO 2 MARCA

5 min. Słowa wstępne, tekst dzienny i komentarze.

15 min. Dokonaj przeglądu głównych myśli z tego wydania Naszej Służby Królestwa. Starszy, który ma przeprowadzić ten punkt, może poprosić wcześniej niektórych braci i siostry, by się dobrze przygotowali do dania treściwych komentarzy. Oprócz wypowiedzi o charakterze ogólnym i uwag, jak można odnieść pożytek z materiału zawartego w Naszej Służbie Królestwa, poproś o odpowiedzi na następujące pytania: (1) Jak przy planowaniu służby polowej uwzględniacie pomaganie pionierom, młodzieży i starszym głosicielom? (Zobacz artykuł na stronie 5). (2) Jaki wpływ na nasze rozmowy podczas spotkań towarzyskich mogą mieć sugestie z artykułu „Zachęcajmy się wzajemnie do zachowania silnej wiary”? (3) Zastosowanie jakich sugestii podanych w programach „Zbiórek do służby polowej” sprawiło wam najwięcej radości? [Nie poprzestajcie na omówieniu tekstu dziennego, omawiajcie regularnie materiał naszkicowany w tym programie. Wzbogaca to zbiórki o wiele cennych rad, które są bardzo potrzebne głosicielom]. (4) Jak zdążyliście już wykorzystać radę, żeby być elastycznym w służbie polowej? (Zobacz „Przedstawianie Dobrej Nowiny”).

12 min. Omów materiał ze strony 25 i 26 broszury Świadkowie Jehowy w dwudziestym wieku („Zorganizowanie i działalność w skali światowej”). Wspólne omówienie przez wszystkich za pomocą stosownych pytań. Powołaj się przy tej okazji na dane z „Wiadomości Teokratycznych” o liczbie ochrzczonych oraz liczbie pionierów na całym świecie w roku ubiegłym. Jaki był w tym udział waszego zboru (ośrodka)?

18 min. Omówcie pozostałą część broszury ze stron 26-31 („Pytania często zadawane przez zainteresowanych”). Przydziel z góry kilku głosicielom niektóre pytania, żeby się przygotowali do dania odpowiedzi własnymi słowami. Wybierz pytania najczęściej zadawane w waszym terenie. Omówcie, jak można odpowiedzieć na nie w pracy od drzwi do drzwi, a jak osobom zainteresowanym. Podkreśl, że przygotowanie się do odpowiedzi na takie pytania ma dla nas istotne znaczenie, gdyż chcemy być jak najlepiej wyposażeni do czynienia uczniów.

10 min. Uwagi końcowe. Zapowiedz na najbliższą niedzielę wykład biblijny, jeżeli został u was zaplanowany. Pieśń 112 i modlitwa.

Pomagajmy jedni drugim (część V): Robić postępy

¹ Od października ubiegłego roku Nasza Służba Królestwa podaje zalecenia, jak głosiciele doświadczeni mogą pomagać tym, którzy chcieliby skorzystać z pomocy w służbie polowej. Ci, którzy otrzymują pomoc, niewątpliwie bardzo sobie cenią te serdeczne wysiłki podejmowane dla ich dobra. Głosiciele udzielający takiej pomocy sami dużo się z tego nauczyli oraz zaprzyjaźnili się z tymi, z którymi współpracowali (Rzym. 1:11, 12).

² Czy są jeszcze jakieś inne możliwości pomagania drugim? Głosiciele, którzy współpracują ze sobą, mogą się umówić, jak długo będą tak pracować razem w służbie. Po udoskonaleniu swej umiejętności prowadzenia rozmów przy drzwiach niektórzy mogą teraz poprosić o pomoc w dokonywaniu odwiedzin ponownych lub prowadzeniu studiów biblijnych. W takich wypadkach mogliby dalej ze sobą współpracować. Z drugiej strony niektórzy głosiciele po otrzymaniu pomocy w pewnych gałęziach służby polowej mogliby teraz pomagać innym członkom własnej rodziny lub ośrodka służby. Jesteśmy przekonani, że nadzorcy ośrodków i nadzorcy służby chętnie udzielą wam bardziej szczegółowych wskazówek na temat robienia postępów w różnych dziedzinach służby (1 Tym. 4:15).

³ Każdy może mieć jakiś udział w pomaganiu drugim w służbie polowej. Pomocą jest już samo pamiętanie o umawianiu się do pracy z drugimi. Głosiciele regularni i doświadczeni w służbie polowej czują się zachęceni, gdy mają z kim pracować. Cenią sobie to zwłaszcza pionierzy, stali i pomocniczy. Jeżeli nie jesteś w stanie regularnie pomagać komuś z waszego ośrodka, to czy nie możesz zachęcać innych, żeby razem z tobą poszli do służby? Czy na studium, które prowadzisz, nie mógłbyś zabrać głosiciela w starszym wieku, młodocianego albo chorowitego?

⁴ Niektórzy członkowie zboru robiliby postępy, gdyby im poświęcono trochę uwagi lub udzielono zachęty. Pewna starsza siostra, której możliwości były bardzo ograniczone wskutek choroby, pragnęła zostać pionierką. Jeden z nadzorców podróżujących poświęcił trochę czasu, żeby jej pomóc rozplanować zajęcia w sposób umożliwiający spędzenie codziennie rano po kilka godzin w służbie polowej, po czym wracała do domu, żeby odpocząć. Później, po południu spędzała w służbie pozostałą część czasu zarezerwowanego na ten cel. Stwierdziła, że taki plan zdaje egzamin, pozwala jej bowiem nawet na przekraczanie minimum pionierskiego. Podjęcie stałej lub pomocniczej służby pionierskiej umożliwiło już wielu głosicielom robienie dalszych postępów pod względem umiejętności pełnienia służby polowej. Ponadto mogą dzięki temu udzielać lepszej pomocy innym członkom zboru.

⁵ Zachęty do współpracy oraz udzielanie praktycznej pomocy przyczyniły się już do ulepszenia służby niejednego młodocianego w zborze. Niektórzy z nich podjęli potem stałą służbę pionierską. A zawdzięczają to temu, że ktoś zatroszczył się o nich i poświęcił trochę czasu na przyjście im z pomocą. Rezultaty tej akcji nadal są widoczne, ponieważ niejeden z byłych młodocianych wykorzystuje teraz to, czego się nauczył, do pomagania drugim (2 Tym. 2:2).

⁶ Pomaganie drugim w robieniu postępów nigdy się nie kończy. Kluczem do powodzenia w tej dziedzinie jest żarliwa miłość do braci. Każdy na tym korzysta, ponieważ ci, którzy dają drugim, sami dostępują ‛większego szczęścia’ (Dzieje 20:35).

Wiadomości teokratyczne

◆ Dnia 11 kwietnia ub. roku zgromadziło się na całym świecie na obchód Pamiątki śmierci Chrystusa ogółem 5 323 766 osób, to znaczy prawie 228 000 więcej niż w roku 1978! Udział wzięło 9727 osób.

◆ W minionym roku służbowym ochrzczono na całym świecie 113 672 osoby. Przeciętna liczba pionierów wzrosła w tym czasie o 10 procent i wynosiła 127 558.

◆ W Paragwaju dekretem rządowym z dnia 3 stycznia 1979 działalność Świadków Jehowy została zakazana. W październiku nasi bracia odwołali się do Sądu Najwyższego, który jednak nie podjął jeszcze żadnej decyzji.

◆ Piękne sprawozdania, które nadchodzą do Biura Głównego z ogólnoświatowego pola, wskazują, że rok służbowy 1980 miał dobry początek. Już we wrześniu 15 krajów osiągnęło nowe najwyższe liczby głosicieli.

Temat do rozmów

Błogosławieństwa Królestwa bliskie — Psalm 72:12-14, 16.

1. Jehowa wyzwoli uciśnionych.

2. Pod panowaniem Królestwa Bożego nikt nie odczuje ucisku, przemocy, głodu.