Dlaczego warto czynić to, co słuszne?

„JAKĄ z tego będę miał korzyść?” — Czy często już słyszałeś kogoś zadającego takie pytanie przed podjęciem się jakiegoś zadania? Prawdopodobnie zauważyłeś, że wiele ludzi nie zdobywa się na żaden wysiłek, dopóki nie zapewni się ich o rekompensacie. Postawę taką nierzadko można zaobserwować u dzieci. Zdarza się niejednokrotnie, że tylko wtedy się właściwie zachowują, gdy zostaną „przekupione” jakąś nagrodą.

Biblia ukazuje zasadniczą przyczynę tego problemu; czytamy w niej: „Wszyscy bowiem zgrzeszyli i brakuje im chwały Bożej” (Rzym. 3:23). Wskutek odziedziczonego grzechu ludzie z natury skłaniają się ku niegodziwości. Natomiast potrzeba niemałego wysiłku, aby czynić to, co słuszne.

Czy ten stan rzeczy może znaleźć odbicie w wielbieniu Boga? Owszem. Stwórca życzy sobie, aby Jego słudzy kroczyli drogą prawości. Mierniki właściwego postępowania podane są w Piśmie Świętym. Stamtąd dowiadujemy się również, że Bóg „daje nagrodę tym, którzy go pilnie szukają” (Hebr. 11:6). Kto się jednak nie ma na baczności, może łatwo popaść w błędne mniemanie, iż wielbieniem Boga i oddaniem siebie Jemu po prostu zarabia się na Jego łaskę.

Przydarzyło się to nawet starożytnym Żydom. Doszli do przekonania, że przez posłuszne przestrzeganie Prawa Mojżeszowego zdobędą „zasługę” u Boga, gwarantującą im przyszłe błogosławieństwa. Miszna przytacza następującą wypowiedź pewnego rabina: „Święty i błogosławiony Bóg chciał, aby Izrael zaskarbił sobie zasługi, dlatego dał mu tak rozbudowane Prawo i tyle przykazań”. Według tego poglądu Izrael, mając wielką ilość nakazów Prawa, otrzymał tym więcej sposobności do pozyskania zasług przez ich przestrzeganie. Lepiej teraz zrozumiemy pytanie, które zadał Jezusowi zamożny młodzieniec: „Nauczycielu dobry, co mam czynić aby osiągnąć życie wieczne?” (Łuk. 18:18, Biblia Tysiąclecia). Człowiek ten wierzył, że na życie wieczne można zasłużyć dobrymi uczynkami.

Chrześcijan, w odróżnieniu od starożytnych Żydów, nie obowiązuje Prawo Mojżeszowe. Niemniej jednak Biblia zachęca ich, żeby kładli nacisk na ‛święte postępki swego sprawowania i uczynki zbożnego oddania’ (2 Piotra 3:11). W zakres tego wchodzi między innymi poświęcanie czasu na rozmawianie z bliźnimi o prawdzie biblijnej, przystosowanie swego życia do zasad Pisma Świętego i regularne spotykanie się ze współchrześcijanami celem omawiania Biblii (Mat. 24:14; 28:19, 20; Kol. 3:5-10; Hebr. 10:23-25).

Ale co powinno pobudzać nas do takiego zbożnego postępowania? Przede wszystkim mocno ugruntowana wiara. Czynnik ten stale dodaje chrześcijaninowi bodźca, by ‛pędzić ku mecie, po nagrodę’ życia wiecznego (Filip. 3:13, 14; 2 Tym. 4:7, 8). Wiara taka znajduje swoje odbicie w wykonywanej z całego serca służbie dla naszego Boga, lecz nie w służbie pozornej, polegającej na przykład na samym przestrzeganiu reguł i przepisów, jak to miało miejsce w wypadku Żydów. Apostoł Paweł napisał: „Przeświadczeni [będąc], że człowiek osiąga usprawiedliwienie nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków, lecz jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa, my właśnie uwierzyliśmy w Chrystusa Jezusa, by osiągnąć usprawiedliwienie z wiary w Chrystusa, a nie przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków, jako że przez wypełnianie Prawa za pomocą uczynków nikt nie osiągnie usprawiedliwienia” (Gal. 2:16, BT). Nikt zatem nie może wyjednać sobie łaski u Boga ani zasłużyć na Jego błogosławieństwo przez jakiekolwiek ceremonie lub akty dobroczynności, bez względu na ich charakter i liczbę. W oczach Bożych można być uznanym za sprawiedliwego „jedynie przez wiarę w Jezusa Chrystusa”.

Syn Boży podał wspaniałe rady dotyczące chrześcijańskiego trybu życia. Powiedział na przykład: „Udziel temu, kto cię prosi, i nie odwracaj się od tego, który chce od ciebie pożyczyć bez procentu. Słyszeliście, iż powiedziano: ‛Będziesz miłować swego bliźniego, a nienawidzić swego nieprzyjaciela’. Ja jednak mówię wam: Stale miłujcie swych nieprzyjaciół i módlcie się za tych, którzy was prześladują” (Mat. 5:42-44).

Ale jakie motywy według słów Jezusa powinny nas pobudzać do tego, by się podjąć takiego postępowania? Jezus rzekł dalej: „Abyście się okazali synami waszego Ojca, który jest w niebiosach, gdyż on daje słońcu wschodzić nad ludźmi niegodziwymi i dobrymi, deszcz też spuszcza na sprawiedliwych i niesprawiedliwych” (Mat. 5:45). Możemy wprawdzie ‛pilnie wypatrywać nagrody’, jednak silniejszym bodźcem do pełnienia chrześcijańskiej służby i dobrych uczynków powinno być u nas pragnienie naśladowania Boga, Dobroczyńcy całej ludzkości (Hebr. 11:26; 1 Kor. 11:1, 3).

Wspaniałą zachętą do tego jest rozmyślanie nad tym, czego Bóg dotąd dokonał dla dobra rodu ludzkiego. Oto wersety poruszające ten temat, należące zresztą do najbardziej znanych w całej Biblii: „Bóg bowiem tak bardzo umiłował świat, że dał swego Syna jednorodzonego, aby każdy, kto w niego wierzy, nie zginął, lecz miał życie wiecznotrwałe”. „Kto wierzy w Syna, ma życie wiecznotrwałe; kto nie jest posłuszny Synowi, nie ujrzy życia, lecz pozostanie nad nim gniew Boży” (Jana 3:16, 36). Bóg zesłał swego Syna, Jezusa Chrystusa, aby zapłacił wysoką cenę okupu za wybawienie człowieka od grzechu i śmierci (Mat. 20:28). Jezus uiścił tę należność ponosząc ofiarną śmierć na palu straceń. Apostoł Piotr napisał w tej sprawie: „Sam zaniósł nasze grzechy we własnym ciele na pal, abyśmy skończywszy z grzechami, żyli dla sprawiedliwości” (1 Piotra 2:24). Ludzkość dzięki temu otrzymała sposobność osiągnięcia „życia wiecznotrwałego”. Nie jest ono jednak nagrodą, na którą by można zasłużyć dobrymi uczynkami. Według Biblii życie wieczne jest „darem, którego Bóg udziela” (Rzym. 6:23).

Niemniej jednak, jeśli ktoś naprawdę wierzy w ten cudowny dar, wiara owa przejawi się u niego zarówno w publicznym wyznawaniu posiadanej nadziei, jak i we wzorowym chrześcijańskim trybie życia (Rzym. 10:8-10). Po prostu nie może być inaczej. Wyraźnie wskazał na to biblijny pisarz Jakub, który napisał: „Cóż za pożytek z tego, bracia moi, jeśli ktoś mówi, że ma wiarę, ale nie ma uczynków? (...) wiara, jeśli nie ma uczynków, sama w sobie jest martwa. (...) Istotnie, jak martwe jest ciało bez ducha, tak też wiara bez uczynków jest martwa” (Jak. 2:14-17, 26).

Co rozumiał Jakub przez „uczynki”? Nie chodzi tutaj bynajmniej o czyny spełniane z myślą o otrzymaniu czegoś w przyszłości, ale raczej o dzieła wynikające z wiary i z doceniania czegoś, co się już posiada, mianowicie dobrej pozycji u Boga, osiągniętej wskutek wiary w Jezusa Chrystusa.

Dlaczego w takim razie osoby miłujące Boga mają Mu służyć, czyniąc to, co słuszne? Nie powinny skłaniać ich do tego samolubne pobudki, obliczone na to, ‛jaka z tego będzie korzyść’. Chrześcijanie służą Bogu, ponieważ cenią Jego troskę o ród ludzki oraz Jego wspaniałomyślną propozycję udostępnienia życia wiecznego w darze. Ten dowód miłości ze strony Boga pobudza Jego czcicieli do naśladownictwa. Nawiązują do tego słowa apostoła Jana: „W tym objawiła się miłość Boga ku nam, że zesłał Syna swego Jednorodzonego na świat, abyśmy życie mieli dzięki Niemu. W tym przejawia się miłość, że nie my umiłowaliśmy Boga, lecz że On sam nas umiłował i posłał Syna swojego jako ofiarę przebłagalną za nasze grzechy. Umiłowani, jeśli Bóg tak nas umiłował, to i my winniśmy się wzajemnie miłować” (1 Jana 4:9-11, BT).