Przedstawianie dobrej nowiny — za pomocą skutecznych wstępów
1 „Ach, gdybym tak potrafiła powiedzieć na początek kilka słów i nawiązać rozmowę!” — żaliła się pewna siostra, opowiadając swoje przeżycia z pracy od domu do domu. Każdy z nas przyzna, że właśnie wypowiedzenie wstępnych słów często sprawia największą trudność w przedstawianiu naszego orędzia.
2 W związku z naszą służbą chcielibyśmy poświęcić tej sprawie nieco uwagi. Przypomnimy sobie kilka podstawowych wskazówek na ten temat zamieszczonych w Poradniku dla Teokratycznej Szkoły Służby Kaznodziejskiej oraz rad, których nam udzielali nadzorcy podróżujący. Podajemy również niektóre wersety i myśli zaczerpnięte z książki Wieczyste zamierzenie.
KONIECZNE DOBRE PRZYGOTOWANIE
3 Na stronie 114 Poradnika w paragrafie 5 powiedziano, że pierwsze dwa lub trzy zdania wstępu należy „przygotować wyjątkowo starannie”. Kto się stosuje do tej rady, ten na ogół bez większych trudności przechodzi potem do właściwego tematu, nie tracąc na samym wstępie zainteresowania swego rozmówcy. Oto kilka przykładów:
◼ „Wstępujemy do państwa, bo zastanawiamy się nad niepokojącym pogarszaniem się stosunków panujących na świecie. Na pewno słyszeli państwo o ... [wymień jakieś wydarzenie, które miało miejsce w okolicy lub coś ogólnie znanego ze świata]. Coraz więcej ludzi zadaje sobie pytanie: Dlaczego musimy przeżywać jedno po drugim tyle niepomyślnych wydarzeń? Dokąd to wszystko prowadzi? Jak państwo sądzą, czy to, co się obecnie dzieje, nie jest czasem zapowiedzią czegoś jeszcze poważniejszego?” (Zamierzenie, s. 187, par. 11).
◼ „Cieszymy się bardzo, że zastaliśmy panią w domu. Przyszliśmy do pani, bo chcielibyśmy przedstawić dowody, że Bóg w dalszym ciągu troszczy się o nas. Czy pani wie o tym, że nasz Stwórca ma pewne zamierzenie, które teraz urzeczywistni dla dobra całej ludzkości?”
◼ „Chodzimy od domu do domu, bo chcielibyśmy porozmawiać ze wszystkimi ludźmi, którzy szczerze wierzą w Jezusa Chrystusa. Czy pan też do nich należy? [Poczekaj na odpowiedź]. Czy panu wiadomo, że już wkrótce Bóg zleci swemu Synowi uporządkowanie wszystkich spraw tu na ziemi i wykonanie swego zamierzenia co do ludzkości?”
◼ „Proszę wybaczyć, że zapytam wprost, czy pan wierzy w Boga? [Poczekaj na odpowiedź]. Spotykam tu ... (podaj ulicę, dzielnicę) wielu niewierzących. Niektórzy na przykład mówią, że problemy trapiące dzisiaj ludzkość rozwiążą politycy, a nie Bóg. Co pan o tym sądzi?”
STAWIANIE TRAFNYCH PYTAŃ
4 Po przedstawieniu się można uprzejmie zadać naszemu rozmówcy dobrze przemyślane pytanie, unikając jednak wprawiania go w zakłopotanie (Zob. Poradnik, s. 114, par. 2). Oto przykłady:
◼ „Kto, pańskim zdaniem, jest właścicielem ziemi? [Poczekaj na odpowiedź]. Czy ziemia może być bezpańska, skoro nawet każdy dom ma swego właściciela? Czy zgodzi się pan z wyjaśnieniem apostoła Pawła, zanotowanym w Hebrajczyków 3:4? [lub Izajasza 40:26; Zamierzenie, s. 24, par. 40].
5 Oczywiście zaraz na wstępie można się posłużyć jeszcze wielu innymi trafnymi pytaniami, które ułatwiają nawiązanie rozmowy. Spróbujmy na przykład osiągnąć to za pomocą następujących pytań:
◼ „Czy ludzie ze wszystkich ras i narodowości będą kiedyś żyć w pokoju? [Poczekaj na odpowiedź]. Głównym warunkiem zaprowadzenia pokoju jest rzeczywiste rozbrojenie” (Ps. 46:9, 10; Zamierzenie, s. 23, par. 38).
◼ „Kto, pani zdaniem, będzie w przyszłości panował nad ziemią? Czy pani wie, co o tym mówi Słowo Boże?” (Psalm 2:9; Daniela 2:44; Zamierzenie, s. 200, par. 37).
◼ „Czy pani jeszcze ufa Bogu, czy też trudno pani wierzyć?” (Izaj. 40:26).
6 Gdy się zada pytanie, trzeba oczywiście poczekać na odpowiedź i nie przechodzić nad nią do porządku. Gdyby odpowiedź była zgodna ze Słowem Bożym, należy wyrazić swoje uznanie. Inne odpowiedzi nie powinny jednak stać się przyczyną sporu. Znacznie lepiej jest na podstawie czyjejś odpowiedzi znaleźć wspólną płaszczyznę porozumienia i kontynuować rozmowę.
UWZGLĘDNIANIE ŚRODOWISKA
7 Każde środowisko ma swoje specyficzne cechy i dobrze jest uwzględnić to zaraz na wstępie (Poradnik, s. 114, par. 3). Oto jeden wstęp dla terenu miejskiego i jeden — dla wiejskiego:
◼ „Dzień dobry. Gdyby można było zmienić świat, od czego należałoby zacząć? [Poczekaj na odpowiedź]. Słusznie. Ta odpowiedź dowodzi, że pani pragnie, aby na świecie było więcej spokoju i sprawiedliwości. Pewnie powie pani jednak: ‛Niestety, nie zdołamy nic zmienić’. Jestem tego samego zdania. Czy miałoby to jednak znaczyć, że Bóg też nie jest w stanie nic zmienić?” (Zamierzenie, s. 202, 203, druga część par. 42).
◼ „Może przeszkodziliśmy pani w pracy. Tak, kobiety są stale zajęte i bardzo się troszczą o dobro rodziny. To, o czym w naszej chrześcijańskiej służbie chcielibyśmy porozmawiać krótko z panią i pani sąsiadami, dotyczy naszej pomyślności i pomyślności naszych rodzin” (Zamierzenie, s. 208, par. 10, 11).
8 Oczywiście nie powinno się stosować szablonowo stale tego samego wstępu bez uwzględniania okoliczności. Gdy spotkamy młodzieńca, można na przykład powiedzieć:
◼ „Lubię rozmawiać z młodymi ludźmi, bo krytycznie myśląca młodzież słusznie oburza się na świat ludzi dorosłych. Ale czy można temu jakoś zaradzić?”
UPRZEJMOŚĆ I ŻYCZLIWOŚĆ KONIECZNA
9 Właśnie we wstępie uprzejmość i życzliwość jest ważniejsza niż w jakiejkolwiek innej części naszych wywodów (Poradnik, s. 114, par. 4). Poniższe wstępy są wyjątkowo skuteczne, gdy się je przedstawi uprzejmie i życzliwie:
◼ „Dzisiaj chciałbym porozmawiać z mieszkańcami tego domu. Cieszę się, że pana zastałem. Co też, pana zdaniem, Bóg zamierza zrobić z ludzkością? [Poczekaj na odpowiedź]. Znalazłem na ten temat ciekawy komentarz biblijny” (Mat. 6:9, 10; Zamierzenie, s. 5, par. 3, pierwsze zdanie).
◼ „Z niektórymi pańskimi sąsiadami rozmawialiśmy o tym, czy Bóg jeszcze się o nas troszczy i co zamierza uczynić z ludzkością. Czy pan się już kiedyś nad tym zastanawiał?” (2 Piotra 3:13; Zamierzenie, s. 202, 203).
◼ „Cieszę się, że zastałem pana w domu. W obecnych niespokojnych czasach może i panu nasuwało się pytanie: Jeżeli Bóg istnieje, czy pozwoli na to, żeby dalej panowały takie okropne warunki, czy też zechce je zmienić dla dobra ludzi miłujących sprawiedliwość?” (Zamierzenie, s. 202, 203, druga część par. 42; 2 Piotra 3:13).
10 Chyba każdy z nas chciałby robić postępy w nawiązywaniu rozmowy w pracy od drzwi do drzwi. Czy w naszej służbie skorzystamy z powyższych wstępów, czy też zastosujemy własne bardziej nam odpowiadające, to nie jest najważniejsze. Chodzi głównie o to, żebyśmy robili postępy i uwzględniali sprawy wymienione w podtytułach. Wówczas na pewno łatwiej nam będzie nawiązać rozmowę.