Unikaj ujawniania cudzych błędów
1 Czy zdarzyło ci się podczas służby polowej, że ktoś nie chciał słuchać orędzia biblijnego, zasłaniając się wymówką: „Mnie to nie interesuje. Chodzę co niedzielę do kościoła i żyję uczciwie. Lepiej idźcie do sąsiadów. Mógłbym o nich niejedno opowiedzieć. Właśnie im przydałaby się lekcja religii”. Takie lub podobne wypowiedzi nie należą do rzadkości.
2 Skłonność do wywyższania się i do niepochlebnego wypowiadania się o drugich nie jest niczym nowym. Tysiące lat temu natchniony psalmista, przemawiając w imieniu Jehowy, skierował do „niegodziwca” następujące słowa: „Rozpuściłeś usta do złego, a język przyczepiasz do oszustwa. Siedzisz i mówisz przeciw swemu bratu, ujawniasz błąd syna twej matki” (Ps. 50:19, 20).
3 Czy ty również jesteś skłonny wyjawiać cudze niedociągnięcia, gdy rozmowa dotyczy kogoś z twojej rodziny lub braci? Chyba przyznasz, że nietrudno jest doszukać się u kogoś błędu. Gdybyś zauważył u siebie taką słabość, usilnie staraj się ją przezwyciężyć. Wielką pomocą mogą się okazać pod tym względem wyborne rady ze Słowa Bożego.
‛DLACZEGO SPROWADZA SPUSTOSZENIE’
4 Każdy chrześcijanin powinien sobie uzmysłowić, jak przykre konsekwencje pociąga za sobą doszukiwanie się uchybień u członków rodziny lub zboru. Skłonność ta często idzie w parze z przesadnym poczuciem własnej sprawiedliwości, przed którym Biblia wyraźnie ostrzega, mówiąc: „Nie stań się zbyt sprawiedliwy ani nie okazuj się nazbyt mądry. Po co miałbyś ściągnąć na siebie spustoszenie?” (Kazn. 7:16). Człowiek „zbyt sprawiedliwy” przesadnie ocenia swe umiejętności, a zarazem krytycznie odnosi się do innych. Konsekwencją takiego przypisywania sobie prawa do krytykowania innych jest „spustoszenie”. Otoczenie unika takiego człowieka jak zarazy, a co gorsza, traci on uznanie w oczach Boga.
5 Dzieje się tak przede wszystkim dlatego, że kto wciąż krytykuje drugich, ten przeocza własne braki. Biblia jednak mówi otwarcie, że wszyscy są od urodzenia niedoskonali (Ps. 51:5; Rzym. 5:12). „Nie ma człowieka, który by nie zgrzeszył” (1 Król. 8:46). Dlatego też częste wyciąganie na jaw cudzych błędów przez osoby, które same nie są wolne od win, bardzo razi.
6 Kto widzi u swych chrześcijańskich braci same wady, ten traci radość z przebywania w ich gronie i z przychodzenia na zebrania. W rezultacie słabnie duchowo, zaczyna się oddalać od „stada” i najczęściej pada łupem tego, który „krąży dookoła niby lew ryczący, szukając, kogo by pożreć” (1 Piotra 5:8).
7 Czy dostrzegasz u siebie skłonność do ciągłego krytykowania drugich? W takim razie staraj się rozwinąć w sobie więcej chrześcijańskiej miłości, która „zakrywa mnóstwo grzechów” (1 Piotra 4:8). Ponadto pamiętaj, że i ty dopuszczasz się wielu uchybień. Apostoł Paweł powiedział: „Jesteś bez wymówki, człowieku, kimkolwiek jesteś, jeśli osądzasz drugiego, bo w tym, w czym osądzasz drugiego, potępiasz sam siebie, skoro ty, który osądzasz, uprawiasz to samo” (Rzym. 2:1).
8 Doskonały przykład właściwego odnoszenia się do cudzych błędów daje nam Bóg. „Jehowa jest miłosierny i łaskawy”, pisze psalmista, „nieskory do gniewu i przepełniony serdeczną życzliwością. Nie będzie się ciągle doszukiwał błędów ani nie będzie się gniewał po czas niezmierzony. Nie obszedł się z nami ściśle według naszych grzechów ani według naszych błędów nie sprowadził na nas tego, na cośmy zasłużyli” (Ps. 103:8-10; por. Łukasza 17:3, 4).
9 Pismo Święte zachęca do naśladowania miłosiernego postępowania Jehowy. W Kolosan 3:13 czytamy: „Dalej znoście jeden drugiego i ochoczo przebaczajcie sobie nawzajem, jeśli ktoś ma przyczynę do uskarżania się na drugiego”. Zauważ, że chęć przebaczania trzeba okazywać nawet wtedy, gdy istnieje uzasadniona „przyczyna do uskarżania się”. Wskazując na potrzebę przebaczania cudzych przewinień, Jezus powiedział: „Jeśli wy przebaczycie ludziom ich wykroczenia, wasz Ojciec niebiański przebaczy wam. Jeśli zaś nie przebaczycie ludziom ich wykroczeń, to i wasz Ojciec nie przebaczy waszych wykroczeń” (Mat. 6:14, 15).
10 Wszyscy ludzie odziedziczyli grzech i dlatego wszyscy popełniamy różne błędy. Niemniej ustawiczne rozmyślanie i mówienie o cudzych błędach prowadzi do zadrażnień zarówno w stosunkach z Jehową, jak i z bliźnimi. Kto stale krytykuje drugich, ten nie tylko nie naśladuje Boga, ale po prostu odzwierciedla ducha tego, którego Słowo Boże nazywa „oskarżycielem”, czyli Szatanem Diabłem (Obj. 12:10). Kiedy więc następnym razem rozmowa zejdzie na temat innych osób, bądź zdecydowany nie ujawniać cudzych błędów.