Wyroki Boga pozwalają bliżej poznać Jego osobowość

CZY w Biblii jest mowa tylko o jednym okresie sądu Bożego? Nie, w ciągu całych dziejów ludzkich Jehowa Bóg nieraz wydawał szczególne wyroki. Bliższe zbadanie tych orzeczeń sędziowskich prowadzi do bardzo pouczających wniosków. Pozwalają nam bliżej poznać nieskończoną mądrość i sprawiedliwość Boga, który bardzo się troszczy o dobro swych rozumnych stworzeń.

Lepiej zrozumiemy przyczyny wyroków Jehowy, gdy je będziemy rozpatrywać w świetle Jego zamierzenia względem ludzkości. Pierwszej parze ludzkiej, Adamowi i Ewie, Bóg dał możliwość życia wiecznego na ziemi. W Edenie przygotował dla nich wspaniałą siedzibę, piękny ogród pełen najrozmaitszych drzew, których owoce mogli spożywać do woli. Informując ich o swoim zamierzeniu, Jehowa powiedział: „Bądźcie płodni i stańcie się liczni, i napełnijcie ziemię i opanujcie ją, i podporządkujcie sobie ryby morskie, stworzenia latające pod niebem i każde żywe stworzenie, które się porusza po ziemi” (Rodz. 1:28).

Słowa te, skierowane do pierwszej pary ludzkiej, wskazują, że według zamierzenia Jehowy cała ziemia miała się stać podobna do ogrodu Eden i mieli ją napełnić ludzie czyniący Jego wolę oraz troszczący się o dobro świata zwierzęcego. Jednakże Adam z Ewą zlekceważyli prawo Boże i w ten sposób zaprzepaścili przywilej uczestniczenia w urzeczywistnianiu cudownego zamierzenia swego Stwórcy. Jak do tego doszło?

Niewidzialny duch, który później stał się znany jako Szatan Diabeł, posłużył się wężem jako narzędziem do oszukania Ewy, podsuwając jej myśl, że coś zyska na nieposłuszeństwie wobec Boga. Ewa padła ofiarą tego kłamstwa, a potem udało się jej także namówić męża, aby i on dopuścił się tego występku.

Bunt Szatana oraz Adama i Ewy mógł wywołać wrażenie, że wszystkie rozumne stworzenia w rzeczywistości kierują się samolubstwem, choćby z pozoru dobrowolnie podporządkowywały się władzy Boga. W gruncie rzeczy taki argument wysuwał Szatan, jak to wynika z jego słów, które setki lat później wypowiedział o wiernym Hiobie: „Wszystko, co człowiek posiada, odda za swoje życie. Wyciągnij, proszę, rękę i dotknij jego kości i ciała. Na pewno Ci w twarz będzie złorzeczył” (Hioba 2:4, 5, Biblia Tysiąclecia, wydanie III).

Kwestii spornej, którą podniósł Szatan, nie można było rozstrzygnąć natychmiastowym unicestwieniem go oraz każdego, kto by później wyrażał identyczne poglądy i kierował się podobnymi pobudkami. Gdyby do tego doszło, mogłaby powstać wątpliwość, czy Szatan, gdyby miał dosyć czasu, nie zdołałby dowieść prawdziwości swego twierdzenia. Dopóki istniałaby taka wątpliwość, podkopywałaby zaufanie do panowania Boga nad rozumnymi stworzeniami. Dlatego od buntu pierwszych ludzi Bóg uwzględnia w swoim postępowaniu sądowym zarówno tę kwestię sporną, jak również swoje pierwotne zamierzenie co do ziemi i człowieka.

PRZEKLEŃSTWO CIĄŻĄCE NA ZIEMI

Zastanówmy się nad wyrokiem wydanym na Adama. Powiedziano mu: „Ponieważ posłuchałeś swej żony i zjadłeś z drzewa, co do którego dałem ci rozkaz w słowach: Nie będziesz z niego jeść — przeklęta niech będzie ziemia z twego powodu: w trudzie będziesz zdobywał od niej pożywienie dla siebie po wszystkie dni twego życia. Cierń i oset będzie ci ona rodziła, a przecież pokarmem twym są płody roli. W pocie więc oblicza twego będziesz musiał zdobywać pożywienie” (Rodz. 3:17-19, BT).

To przekleństwo rzucone na ziemię miało swój sens. Adam utracił prawo uczestniczenia w rozszerzaniu raju na nieuprawione grunty poza ogrodem Eden. Było to więc sprawiedliwe postanowienie Boga, mające uniemożliwić Adamowi utworzenie nawet namiastki takiego miejsca rozkoszy.

Poza tym Bóg Jehowa w pełni zdawał sobie sprawę ze skutków, jakie grzech miał wywrzeć na Jego myślące stworzenia. Wiedział, że gdy nie będzie czynników hamujących, niedoskonali ludzie szybko ulegną całkowitemu zwyrodnieniu. W związku z tym przeklęcie ziemi mogło pełnić rolę utrudnienia powstrzymującego grzeszne skłonności człowieka od szybkiego osiągnięcia szczytowego nasilenia. W jaki sposób? Skoro Adam musiał wydzierać ziemi środki do życia mozolną i wyczerpującą pracą, niewątpliwie pozostawało mu już mniej czasu i sił na zajmowanie się szkodliwymi sprawami.

Dopóki przekleństwo ciążyło na ziemi, potomkowie Adama dotkliwie odczuwali jego skutki. Wynika to choćby z proroczych słów wypowiedzianych przez Lameka przy narodzinach Noego: „Ten niechaj nam będzie pociechą w naszej pracy i trudzie rąk naszych na ziemi, którą Jahwe przeklął” (Rodz. 5:29, BT, wydanie II).

DODATKOWE PRZEKLEŃSTWO RZUCONE NA KAINA

Chociaż skutki przekleństwa ziemi były bolesne, okazały się niewystarczające do okiełznania złych skłonności rolnika Kaina. Ten pierworodny syn Adama w porywie niepohamowanego gniewu zamordował swego rodzonego brata Abla (Rodz. 4:5, 8). Dlatego Bóg wydał na Kaina następujący wyrok: „Bądź więc teraz przeklęty na ziemi, która rozwarła paszczę swoją, aby przyjąć z ręki twojej krew brata twego. Gdy będziesz uprawiał rolę, nie da ci już plonu swego. Będziesz tułaczem i wędrowcem na ziemi” (Rodz. [1 Mojż.] 4:11, 12, Biblia warszawska).

Tym samym Jehowa Bóg wypędził Kaina z ziemi, którą ten splamił niewinną krwią Abla. W konsekwencji takiego zbrukania gruntu pod swymi nogami Kain musiał odtąd jeszcze większym nakładem czasu i sił niż do tej pory zdobywać utrzymanie dla siebie i rodziny (Rodz. 4:12-17). Niewątpliwie miało to na celu wbić mocno w świadomość Kaina, jak podły był jego czyn.

POTOP

Mimo wszystko w miarę upływu stuleci przemoc przybierała na sile. Biblia donosi: „Ziemia została zrujnowana w oczach prawdziwego Boga i ziemia została napełniona przemocą” (Rodz. 6:11). Ale chociaż sytuacja stała się tak przykra, nie nadszedł jeszcze odpowiedni czas, w którym Bóg zamierzał oczyścić ziemię i zaprowadzić na niej raj zamieszkiwany przez ludzi pragnących służyć Jehowie. Na całkowite rozstrzygnięcie kwestii spornej podniesionej w czasie buntu Szatana oraz pierwszych ludzi Stwórca przewidział wiele stuleci. Niemniej mądrość Jehowy Boga umożliwiała Mu rozwiązanie problemu przemocy, która rozpanoszyła się na świecie tak szybko po stworzeniu Adama. W całkowitej zgodzie z wymaganiami sprawiedliwości podjął działania przeciw owemu bezbożnemu światu. W powszechnym potopie zgładził złych mężczyzn i kobiety, których nieokiełznane wybryki zagrażały należytemu urzeczywistnieniu się zamierzenia Bożego, aby na rajskiej ziemi pozwolić zamieszkać ludziom miłującym Jego zwierzchnictwo (2 Piotra 3:5, 6).

Potop przeżył jedynie sprawiedliwy Noe oraz siedmiu członków jego rodziny. Ponieważ ci ocaleni okazywali szczere pragnienie służenia Bogu, więc nie musieli być ukarani ponownym obłożeniem ziemi specjalną klątwą. Przedpotopowe przekleństwo zostało zdjęte przez spełnienie się proroczej wypowiedzi Lameka o Noem. Zresztą w związku ze skróceniem po potopie wieku człowieka, uciążliwości na jakie by został wystawiony wskutek przeklęcia ziemi, zapewne o wiele bardziej utrudniłyby życie grzesznym potomkom Noego.

BUNT W BABEL

W ciągu 350 lat, które Noe przeżył po potopie, w pewnej chwili wielu jego potomków postanowiło zbuntować się przeciw woli Bożej. Na ziemi było wtedy stosunkowo mało ludzi i nie zachodziła potrzeba, aby się tłoczyli w miastach. Tymczasem znaczna część potomków Noego była innego zdania. Wbrew woli Bożej, aby się rozeszli po całej ziemi, zaczęli budować miasto Babel, a w nim wysoką wieżę. Mówili: „Nuże, zbudujmy sobie miasto i wieżę, której szczyt sięgałby aż do nieba, i uczyńmy sobie imię, abyśmy nie rozproszyli się po całej ziemi” (Rodz. 11:4, Bw). Jehowa, Bóg sprawiedliwości, obrócił wniwecz ten zuchwały zamiar, aby się skupiać, a nie rozpraszać.

Podając w Biblii uzasadnienie szybkiego wszczęcia kroków przeciw budowniczym Babel, Bóg powiedział: „Oto jeden lud i wszyscy mają jeden język, a to dopiero początek ich dzieła. Teraz już dla nich nic nie będzie niemożliwe, cokolwiek zamierzą uczynić” (Rodz. 11:6, Bw). Ze słów tych wynika, że wszechmądry Stwórca przewidział, iż tych buntowników nic nie zdołałoby powstrzymać od zrealizowania zuchwałych planów poprzez zorganizowane i zespolone wysiłki. Z czasem przychodziłyby im do głów coraz to śmielsze chybione pomysły. Zjednoczonym działaniem mogliby w końcu osiągnąć swoje niecne cele.

Bóg Jehowa postąpił mądrze, gdy postanowił udaremnić takie zjednoczone działanie na szkodę. Pomieszał język budowniczych Babel. Nie mogąc się między sobą porozumieć, przerwali rozpoczęte prace. Od tego czasu bariera językowa stanowi przeszkodę utrudniającą wszelkie skuteczne zespalanie się w złych celach (Rodz. 11:7).

Dzisiaj powinniśmy być wdzięczni Bogu za doprowadzenie do pomieszania ludziom języka. Pomyślmy, do czego doszli ostatnio na przykład w dziedzinie rozwoju broni masowej zagłady. Mimo że są podzieleni i pracują niezależnie jedni od drugich, zapełnili arsenały sprzętem, którym można by obrócić naszą ziemię w bezludną pustynię. Kiedy się pomyśli, w jakie tarapaty uwikłaliby się ludzie, gdyby ich nie dzieliły bariery językowe, przechodzi to wszelkie wyobrażenie. Naprawdę nie było w tym przesady, gdy w związku z budową wieży Babel Bóg powiedział o zuchwałych buntownikach: „Teraz już dla nich nic nie będzie niemożliwe, cokolwiek zamierzą uczynić”.

Niewątpliwie wyroki, które Bóg wydał w przeszłości, pozwalają bliżej poznać Jego sprawiedliwość i mądrość. Świadczą o tym, że przy rozstrzyganiu spraw ma On na uwadze urzeczywistnienie swego zamierzenia co do ziemi i człowieka. Stanie się to szczególnie widoczne podczas zbliżającego się teraz wykonania wyroku Bożego na obecnym złym systemie rzeczy. Położy to kres wszelkiej nieokiełznanej niegodziwości i utoruje drogę do przekształcenia ziemi w Raj.

Jeżeli chciałbyś znaleźć się wśród ludzi, którzy mają wziąć udział w urzeczywistnianiu chwalebnego zamierzenia Bożego co do człowieka i ziemi, to już teraz musisz dostosować do tego swoje życie. W odróżnieniu od ludzi, którzy w przeszłości zlekceważyli zamierzenie Boże i zostali potępieni, powinieneś jak sprawiedliwy Noe pragnąć czynić to, co się podoba Stwórcy. Tylko wtedy możesz mieć nadzieję oglądać na własne oczy przeobrażanie ziemi w przepiękny Raj i mieć w tym bezpośredni udział.