Pomocnicza służba pionierska [4] — kto może ją pełnić?

¹ Pełnienie pomocniczej służby pionierskiej sprawia dużo radości, a poza tym przynosi wiele pożytku zarówno samym pionierom, jak i szczerym ludziom, których odnajdują i przyprowadzają do organizacji Jehowy. Jest to służba, którą powinniśmy traktować z należytym docenianiem, gdyż ma ścisły związek z wywyższaniem imienia Jehowy i urzeczywistnianiem Jego zamierzenia, w myśl którego ludziom „musi być (...) głoszona dobra nowina”, zanim nadejdzie koniec (Marka 13:10). Jest też jednym z czynników przyspieszających rozwój Królestwa, a więc przyczynia się do urzeczywistnienia proroczych słów z Izajasza 60:22.

² Czy każdy może być pionierem pomocniczym? Chcąc pełnić tę zaszczytną służbę trzeba odpowiadać pewnym wymaganiom. W książce Zorganizowani czytamy: „Jeżeli jesteś ochrzczony i cieszysz się dobrą opinią pod względem moralnym, a przy tym potrafisz sprostać wymaganiom co do spędzenia 60 godzin miesięcznie w służbie polowej (...), starsi zboru chętnie rozpatrzą twoje zgłoszenie” (s. 106, 107). Ponieważ wszyscy pionierzy powinni postępować przykładnie, więc gdy ktoś był napominany przez komitet sądowniczy albo został przyjęty do zboru po uprzednim wykluczeniu lub odłączeniu się, musi upłynąć przynajmniej jeden rok, zanim będzie można udostępnić mu ten przywilej. Nie można tego uczynić wcześniej niż po uchyleniu wszelkich ograniczeń nałożonych na niego przez komitet sądowniczy (zob. NSK 12/86, s. 7, p. 22).

³ Z powyższego wynika, że starsi wchodzący w skład komitetu służby muszą wnikliwie rozpatrzyć każde zgłoszenie do pomocniczej służby pionierskiej, zwracając też uwagę na to, czy kandydat będzie w stanie poświęcić na pracę wymagane 60 godzin. Nie wystarczą tu jego dobre chęci. Starsi nie powinni się obawiać, że gdy z uzasadnionych powodów nie zatwierdzą jego zgłoszenia, mogą go tym zniechęcić. Trzeba mu wtedy wyjaśnić, dlaczego nie może być pionierem, oraz wspomnieć, że mimo to może zmierzać do osiągnięcia w służbie celów, jakie się stawia pionierowi pomocniczemu.

PRACA NA TERENACH NIE PRZYDZIELONYCH I RZADKO OPRACOWYWANYCH

⁴ W miesiącach letnich sporo głosicieli zgłosi się do pomocniczej służby pionierskiej z zamiarem wyjechania poza teren swego zboru, by pomóc w opracowaniu terenów nie przydzielonych i rzadko opracowywanych. Jest to godne pochwały, świadczy bowiem o zainteresowaniu pomyślnością ludzi, do których nieczęsto dociera dobra nowina o Królestwie. Po zatwierdzeniu zgłoszenia, starsi zadbają o to, żeby tacy pionierzy zostali powiadomieni, gdzie i kiedy mają wyjechać. W tym wypadku zgłoszenie należy złożyć przynajmniej miesiąc przed planowanym wyjazdem.

⁵ Komu szczerze zależy na zanoszeniu drugim życiodajnej prawdy, ten nie będzie uzależniał wyjazdu od tego, czy na przydzielonym mu terenie jest w pobliżu rzeka czy jezioro. Oczywiście nie ma w tym nic złego, gdy część czasu po pracy przeznaczy na wypoczynek, ale dla pioniera nie to jest najważniejsze. Pomocnicza służba pionierska nie może być formą wczasów ani nie należy jej traktować jako emocjonalnego przeżycia czy przygody. Oznacza ciężką, ale pożyteczną i radosną pracę.

⁶ Grupy pionierów nie powinny być zbyt liczne. W większej grupie trudniej utrzymać porządek. Więcej czasu pochłaniają też dojazdy, gdyż trzeba opracowywać rozleglejszy teren. Pojawiają się dodatkowe trudności z zaopatrywaniem w żywność i przygotowywaniem posiłków. Wielu braci zapraszających na swój teren pionierów pomocniczych wolałoby, żeby grupa nie liczyła więcej niż 12 osób.

⁷ Pomocnicza służba pionierska jest przywilejem, który trzeba sobie wysoko cenić i traktować z należytą powagą. Jest dostępna dla wszystkich, którzy odpowiadają powyższym wymaganiom, a przede wszystkim chcą ją pełnić z właściwych pobudek. Wskazano na to w formularzu zgłoszenia, w którym już na początku czytamy: „Miłuję Jehowę i pragnę pomagać drugim w poznawaniu Boga i Jego miłościwych zamierzeń, a chcąc zwiększyć swój udział w służbie kaznodziejskiej, proszę o zaliczenie mnie (...) do pionierów pomocniczych”. Czy możesz tak powiedzieć o sobie? Jeśli tak, to rozważ z modlitwą, czy w najbliższych miesiącach nie mógłbyś zostać pionierem.

Pełnienie naszej służby w sposób zorganizowany

¹ Chcąc dobrze wykonać jakąkolwiek pracę, trzeba ją właściwie zorganizować. Chaotyczne, nie przemyślane działania rzadko kiedy dają pozytywne wyniki; najczęściej prowadzą do marnowania czasu, sił i środków (Kazn. 10:10). Skoro powyższa zasada znajduje zastosowanie przy wykonywaniu zwykłych codziennych zajęć, to tym bardziej dotyczy zleconej nam przez Jehowę pracy, która ma zasięg ogólnoświatowy i decyduje o życiu wielu ludzi (Dzieje 1:8; 1 Tym. 4:16). Trzeba ją wykonywać w sposób dobrze zorganizowany.

² „Zorganizować” znaczy „ująć, ułożyć w pewne formy, wprowadzić ład”. Jehowa Bóg zadbał o to, żebyśmy mogli pełnić służbę dla Niego w sposób uporządkowany, ‛ujęty w pewne formy’. W Jego natchnionym Słowie znajdujemy opis funkcjonowania zboru chrześcijańskiego oraz metod ‛głoszenia i pozyskiwania uczniów’ (Mat. 28:19). Za pośrednictwem swego Syna Jehowa powołał do istnienia „niewolnika wiernego i rozumnego”, który daje dodatkowe wskazówki jak pełnić naszą służbę w obecnych warunkach, żeby zdziałać jak najwięcej dobrego, mając niewiele czasu oraz ograniczone środki i możliwości (Mat. 24:45-47).

CENNA POMOC

³ W roku 1983 „niewolnik” wydał książkę Zorganizowani do pełnienia naszej służby (w języku polskim w roku 1986). Podano w niej podstawowe zasady zorganizowania zboru i zarządzania nim oraz powiedziano, jak każdy z nas ‛ma się prowadzić w domostwie Bożym’, żeby pełnić naszą służbę w zgodzie i jedności (1 Tym. 3:15).

⁴ W książce Zorganizowani kładzie się nacisk na to, żeby w zborze panował ład wprowadzony przez Jehowę oraz głowę zboru Jezusa Chrystusa. Wszyscy powinni uznawać zasadę zwierzchnictwa (1 Kor. 11:3). Starsi i słudzy pomocniczy muszą odpowiadać wysokim wymaganiom wyłuszczonym w Biblii, a przy tym każdy z nich ma dokładnie wiedzieć, co należy do jego zadań i obowiązków, i z całego serca starać się z nich wywiązywać.

⁵ Rozwój Królestwa sprawia, że starszym wciąż przybywa zadań. Jak mogą im podołać, nie zaniedbując przy tym swoich rodzin? Przede wszystkim powinni być gotowi powierzać różne zadania sługom pomocniczym i innym braciom w zborze, zamiast robić wszystko samemu. Dobrze ilustruje to zdarzenie opisane w Księdze Wyjścia 18:13-26. Dzięki rozłożeniu obowiązków na więcej osób sprawią radość tym, których zaproszą do współpracy, a sami będą mogli się skupić na rzeczy najważniejszej — na nauczaniu. Rzecz jasna nikomu nie powinno się powierzać takich zadań, do których się jeszcze nie nadaje; muszą one być dostosowane do jego umiejętności, możliwości i stopnia rozwoju duchowego. W książce Zorganizowani wyszczególniono obowiązki, które można powierzyć sługom pomocniczym i innym braciom (zob. w skorowidzu przedmiotowym hasło „Słudzy pomocniczy”).

⁶ Wszyscy głosiciele mogą się przyczyniać do tego, żeby zbór pracował harmonijnie. W jaki sposób? Przez stosowanie się do rad udzielanych za pośrednictwem organizacji Jehowy i chętne podporządkowywanie się przewodnictwu starszych (Izaj. 2:3; Hebr. 13:17). Ponadto każdy powinien wiedzieć, jak postąpić, gdyby między nim a innym członkiem zboru doszło do trudności mniejszej wagi (1 Piotra 4:8), a co zrobić, gdyby zaszło poważniejsze nieporozumienie (Mat. 5:23, 24); powinien też znać sposób załatwiania poważnych przewinień natury osobistej (Mat. 18:15-17). Wszyscy głosiciele, zwłaszcza ci, którzy prowadzą studia biblijne, muszą się orientować, kogo można zaprosić do udziału w służbie polowej, żeby nie wprowadzać do zboru osób nie odpowiadających