JAK OKAZYWAĆ WIARĘ W CHRYSTUSA?

9. Dlaczego zbawienie jest możliwe wyłącznie przez Jezusa Chrystusa?

⁹ Po wyjaśnieniu najwyższemu sądowi żydowskiemu w Jeruzalem, jak na Jezusie spełniły się proroctwa, apostoł Piotr tak sformułował wynikający stąd wniosek: „W nikim innym nie ma zbawienia, gdyż nie ma pod niebem innego imienia danego ludziom, dzięki któremu mielibyśmy być zbawieni” (Dzieje 4:11, 12; Ps. 118:22). Wszyscy potomkowie Adama są grzesznikami, ich śmierć jest więc następstwem potępienia za grzech i nikogo nie można nią odkupić. Jezus natomiast był doskonały i dlatego jego śmierć miała wartość ofiarną (Ps. 49:6-9 [49:7-10, Bw]; Hebr. 2:9). Złożył Bogu okup, który stanowił równowartość tego, co Adam utracił dla swych potomków. Jaki pożytek z tego odnosimy? (1 Tym. 2:5, 6).

10. Wyjaśnij jedną z przyczyn, dla których ofiara złożona przez Jezusa jest dla nas wielkim dobrodziejstwem.

¹⁰ Dzięki okupowi możemy mieć czyste sumienie, dostępujemy bowiem przebaczenia grzechów — jest to znacznie więcej niż osiągali Izraelici przez składanie nakazanych w Prawie Mojżeszowym ofiar ze zwierząt (Dzieje 13:38, 39; Hebr. 9:13, 14). Oczywiście, chcąc mieć czyste sumienie, musimy być uczciwi wobec samych siebie i szczerze wierzyć w Jezusa Chrystusa. Czy w pełni zdajemy sobie sprawę, jak bardzo jest nam potrzebna ofiara Chrystusa? „Jeżeli oświadczamy: ‛Nie mamy grzechu’, sami siebie zwodzimy i nie ma w nas prawdy. Jeżeli wyznajemy swoje grzechy, to On jest wierny i sprawiedliwy, żeby nam przebaczyć nasze grzechy i oczyścić nas z wszelkiej niesprawiedliwości” (1 Jana 1:8, 9).

11. Dlaczego zanurzenie w wodzie jest istotnym warunkiem zaskarbienia sobie czystego sumienia przed Bogiem?

¹¹ Niektórzy przyznają, że są grzesznikami, i podają się za wierzących w Chrystusa, a nawet do pewnego stopnia biorą udział w głoszeniu o Królestwie Bożym, jak to robił Jezus, niemniej jednak brak im pełnej wiary w Jezusa. Pod jakim względem? A jak, według Biblii, wyrażali to publicznie ludzie, którzy w I wieku naprawdę stali się wierzącymi? Dawali się ochrzcić. Dlaczego? Ponieważ Jezus nakazał, żeby jego uczniowie byli ochrzczeni (Mat. 28:19, 20; Dzieje 8:12; 18:8). Jeżeli miłościwe postanowienie, które Jehowa powziął za pośrednictwem Jezusa Chrystusa, rzeczywiście porusza serce człowieka, to nie będzie się on ociągać. Dokona wszelkich niezbędnych zmian w życiu, odda się Bogu i usymbolizuje to zanurzeniem w wodzie. Jak na to wskazuje Biblia, takim przejawem wiary zanosi on ‛prośbę do Boga o czyste sumienie’ (1 Piotra 3:21).

12. Co powinniśmy zrobić w razie uświadomienia sobie, że popełniliśmy grzech, i dlaczego?

¹² Oczywiście jeszcze i potem dadzą o sobie znać grzeszne skłonności. I co wtedy? „Piszę wam to, żebyście nie popełnili grzechu”, oświadczył apostoł Jan. Nie powinniśmy więc łatwo przechodzić do porządku nad drzemiącym w nas grzechem ujawniającym się w czynach, mowie czy nastawieniu. „A gdyby jednak ktoś popełnił grzech, mamy pomocnika u Ojca, Jezusa Chrystusa, sprawiedliwego. I on jest ofiarą ubłagania za nasze grzechy, chociaż nie tylko za nasze, lecz także całego świata” (1 Jana 2:1, 2). Czy to znaczy, że wszystko, co robimy, jest w porządku, jeżeli modlimy się do Boga: ‛Przebacz nam nasze grzechy’? Nie. Kluczem do przebaczenia jest szczera skrucha. Może też być potrzebna pomoc ze strony starszych w zborze chrześcijańskim. Musimy uznać, że nasz postępek jest zły, i szczerze tego żałować, bo wtedy będziemy dokładać wszelkich starań, aby się to nie powtórzyło (Dzieje 3:19; Jak. 5:13-16). Możemy wówczas liczyć na pomoc Jezusa. Na podstawie wiary w gładzącą grzech wartość jego ofiary możliwe jest przywrócenie do łask Jehowy, co ma istotne znaczenie, jeśli nasze oddawanie czci Bogu ma się cieszyć Jego uznaniem.

13. (a) Wyjaśnij, pod jakim jeszcze względem ofiara złożona przez Jezusa jest dla nas dobrodziejstwem. (b) Dlaczego życie wieczne nie jest zapłatą, która nam się należy za służenie Bogu? (c) Co będziemy czynić, jeżeli naprawdę wierzymy?

¹³ Poza tym ofiara Jezusa otworzyła przed nami możliwość dostąpienia życia wiecznego — dla „małej trzódki” w niebie, a dla dalszych miliardów innych ludzi na rajskiej ziemi (Łuk. 12:32; Obj. 20:11, 12; 21:3, 4). Nie jest to zapłata, która się nam należy. Bez względu na to, jak dużo pracujemy w służbie Jehowy, nigdy nie zdołamy zaskarbić sobie tyle zasług, żeby Bóg był nam winien życie. Życie wieczne jest „darem, którego Bóg udziela (...) przez Chrystusa Jezusa, naszego Pana” (Rzym. 6:23; Efez. 2:8-10). Niemniej jeżeli wierzymy w ten dar i doceniamy sposób, w jaki nam umożliwiono skorzystanie z niego, będziemy to jakoś uzewnętrzniać. Widząc, jak cudownie Jehowa użył Jezusa do przeprowadzenia swej woli, i jak doniosłe znaczenie ma ścisłe wzorowanie się na tym Synu Bożym, uznamy chrześcijańską służbę kaznodziejską za swoje najważniejsze zadanie. Nasza wiara uwidoczni się w przekonaniu, z jakim mówimy ludziom o tym wspaniałym darze Bożym (por. Dzieje Apostolskie 20:24).

14. Dlaczego taka wiara w Jezusa Chrystusa wywiera jednoczący wpływ?

¹⁴ Jakże wspaniały, jednoczący wpływ wywiera taka wiara! Dzięki niej przybliżamy się do Jehowy, Jego Syna i do innych członków zboru chrześcijańskiego (1 Jana 3:23, 24). Ona budzi w nas radość, że Jehowa życzliwie dał swemu Synowi „imię, które jest nad wszelkie inne imię [z wyjątkiem imienia Bożego], tak iż w imieniu Jezusa powinno się zginać każde kolano tych, co są w niebie, i tych, co na ziemi, i tych, co pod ziemią, a każdy język powinien otwarcie przyznawać, że Jezus Chrystus jest Panem ku chwale Boga Ojca” (Filip. 2:9-11).

Rozdział 5

Wolność, którą się cieszą czciciele Jehowy

1, 2. (a) Jaką wolnością Bóg obdarzył pierwszą parę ludzką? (b) Wymień kilka praw, które rządziły ich poczynaniami.

GDY Jehowa stworzył dwoje pierwszych ludzi, cieszyli się oni znacznie większą wolnością niż ludzie dzisiejsi. Żyli w Raju. Żadna choroba nie mąciła im radości życia. Nie czekała ich śmierć. Chcąc jednak dalej zaznawać takiej wolności, musieli przestrzegać praw Bożych.

² Może niektóre z tych praw nie zostały wyrażone słowami, ale Adam i Ewa byli tak stworzeni, że posłuszne stosowanie się do nich było całkiem naturalne. Na przykład apetyt sygnalizował potrzebę jedzenia, a pragnienie — potrzebę picia. Zachód słońca usposabiał do zażywania potrzebnego odpoczynku i snu. Poza tym Jehowa rozmawiał z nimi i zlecił im pracę. W gruncie rzeczy zlecenie to było prawem, miało bowiem rządzić ich poczynaniami. Jakże miłe i pożyteczne było to prawo! Praca, którą mieli wykonywać, miała im dawać pełne zadowolenie, umożliwiała pożyteczne i wszechstronne zużytkowanie ich zdolności. Mieli wydawać na świat dzieci, panować nad światem zwierzęcym i stopniowo rozszerzać granice Raju, aż objąłby cały glob (Rodz. 1:28; 2:15). Bóg nie obarczał ich niepotrzebnymi szczegółami. Mieli wielką swobodę w podejmowaniu decyzji. Czego jeszcze mogliby sobie życzyć?

3. Co mogło Adamowi pomóc w mądrym korzystaniu z wolności podejmowania decyzji?

³ Oczywiście nadanie Adamowi przywileju podejmowania decyzji wcale nie oznaczało, że każde jego postanowienie niejako automatycznie dawałoby dobre rezultaty. Jego wolność podejmowania decyzji wiązała się z odpowiedzialnością. Mógł się uczyć przez przysłuchiwanie się swemu Ojcu niebiańskiemu oraz przez obserwację Jego dzieł. Poza tym Bóg dał Adamowi rozum, który mu umożliwiał praktyczne stosowanie tego, czego się nauczył. Adam został stworzony „na obraz Boży” i dlatego przy podejmowaniu decyzji odzwierciedlanie zbożnych przymiotów miało być czymś najzupełniej normalnym. Na pewno dbałby o to, żeby tak było, gdyby naprawdę cenił sobie to, co Bóg dla niego zrobił, i gdyby chciał Mu się podobać (Rodz. 1:26, 27; por. Jana 8:29).

4. (a) Czy nałożone na Adama ograniczenie odbierało mu wolność? (b) Dlaczego to żądanie było słuszne?

⁴ Dla przypomnienia człowiekowi jego zależności od Stwórcy i Życiodawcy, Jehowa dał mu takie przykazanie: „Z każdego drzewa w ogrodzie możesz jeść do syta, ale co do drzewa znajomości dobra i zła, z tego nie będziesz jeść, bo w dniu, w którym z niego zjesz, niechybnie umrzesz” (Rodz. 2:16, 17). Czy to prawo odbierało człowiekowi wolność? Na pewno nie. Adam mógł usłuchać albo nie usłuchać. Zakaz ten nie był uciążliwy. Człowiek miał pod dostatkiem żywności bez dotykania tego drzewa. Powinien był jednak zawsze pamiętać o tym, że ziemia, na której żyje, należy do Boga, a Bóg, jako Stwórca, jest prawowitym Władcą swego stworzenia (Ps. 24:1, 10).