Rozdział 26

Znowu w Kafarnaum

JEZUS jest już powszechnie znany i choć przebywa na ustroniu, odnajduje go tam sporo ludzi. Po kilku dniach znowu zjawia się w Kafarnaum, nad Jeziorem Galilejskim. Wieść o jego powrocie szybko obiega miasto i do domu, w którym się zatrzymał, schodzi się mnóstwo osób. Nawet z dalekiego Jeruzalem przybywają faryzeusze i nauczyciele Prawa.

Tłum jest tak zwarty, że tarasuje wejście i nikt nie może się dostać do środka. W takiej to scenerii rozgrywa się znamienne wydarzenie. Jest ono naprawdę doniosłe, bo pomaga nam uświadomić sobie, że Jezus potrafi usunąć rzeczywistą przyczynę cierpień i przywrócić zdrowie każdemu, komu zechce.

Jezus naucza ludzi, gdy czterech mężczyzn przynosi na noszach paralityka. Chcą, żeby Jezus uzdrowił ich przyjaciela, ale z powodu tłumu nie mogą się dostać do środka. Jakże są rozczarowani! Nie dają jednak za wygraną. Wchodzą na płaski dach i robią w nim otwór, przez który spuszczają łoże ze sparaliżowanym, stawiając je obok Jezusa.

Czy może Jezus gniewa się, że mu przerwano? Przeciwnie, ich wiara robi na nim głębokie wrażenie. Mówi do paralityka: „Odpuszczone są grzechy twoje”. Ale czy Jezus rzeczywiście może odpuścić grzechy? Uczeni w Piśmie i faryzeusze mają wątpliwości. Myślą sobie w duchu: „Czemuż ten tak mówi? On bluźni. Któż może grzechy odpuszczać oprócz jednego, Boga?”

Jezus wie, nad czym się zastanawiają, i zadaje pytanie: „Czemuż tak myślicie w sercach swoich? Cóż jest łatwiej, rzec paralitykowi: Odpuszczone są ci grzechy, czy rzec: Wstań, weź łoże swoje i chodź?”

Następnie Jezus pozwala swym krytykom i całej rzeszy obecnych ujrzeć zadziwiający dowód tego, że ma moc odpuszczania grzechów na ziemi i że faktycznie jest największym z ludzi. Zwraca się do sparaliżowanego i poleca: „Wstań, weź łoże swoje i idź do domu swego”. Ten natychmiast się podnosi i na oczach wszystkich wychodzi z noszami! Zdumieni ludzie wysławiają Boga i przyznają: „Nigdyśmy nic podobnego nie widzieli”.

Czy zwróciłeś uwagę, że Jezus wiąże tu grzech z chorobą i wskazuje na zależność między odzyskaniem zdrowia a przebaczeniem grzechów? Biblia wyjaśnia, że nasz praojciec Adam zgrzeszył i wszyscy odziedziczyliśmy tego skutki, to znaczy choroby i śmierć. Ale pod panowaniem Królestwa Bożego Jezus odpuści grzechy ludziom, którzy miłują Boga i Jemu służą. Właśnie wtedy zostaną też usunięte wszelkie choroby. Cóż za cudowne perspektywy! Marka 2:1-12, Bw; Łukasza 5:17-26; Mateusza 9:1-8; Rzymian 5:12, 17-19.

▪ W jakich okolicznościach dochodzi do znamiennego wydarzenia?

▪ Jak do Jezusa dociera paralityk?

▪ Dlaczego wszyscy jesteśmy grzesznikami, ale jak Jezus daje nadzieję na odpuszczenie grzechów i uzyskanie doskonałego zdrowia?

Rozdział 27

Powołanie Mateusza

WKRÓTCE po uzdrowieniu paralityka Jezus opuszcza Kafarnaum i udaje się nad Jezioro Galilejskie. Tam ponownie schodzą się do niego tłumy ludzi, a on zaczyna ich nauczać. Potem idzie dalej i spotyka Mateusza, zwanego także Lewim, siedzącego przy kantorze poborcy podatków. „Bądź moim naśladowcą” — zaprasza go Jezus.

Mateusz jest już widocznie obeznany z naukami Jezusa, podobnie jak znali je Piotr, Andrzej, Jakub i Jan, gdy zostali powołani. I tak samo jak oni niezwłocznie przyjmuje zaproszenie. Wstaje, rezygnuje z posady poborcy podatków i idzie za Jezusem.

Później Mateusz wydaje w swoim domu uroczyste przyjęcie, być może dla uczczenia faktu, że został powołany przez Jezusa. Oprócz Mistrza i jego uczniów gości jeszcze ludzi, wśród których dotąd się obracał. Inni Żydzi na ogół mają ich w pogardzie, gdyż pobierają oni od swych rodaków podatki dla znienawidzonych władz rzymskich. Często nieuczciwie wymuszają przy tym więcej pieniędzy niż się należy.

Kiedy faryzeusze widzą, że Jezus ucztuje z takimi ludźmi, pytają jego uczniów: „Dlaczego to wasz nauczyciel jada z poborcami podatków i grzesznikami?” Jezus słyszy, co mówią, i sam odpowiada: „Zdrowi nie potrzebują lekarza, tylko ci, którzy się źle mają. Idźcie więc i nauczcie się, co to znaczy: ‛Miłosierdzie wolę od ofiary’. Nie przyszedłem bowiem nawoływać ludzi sprawiedliwych, lecz grzeszników”.

Mateusz zaprosił do siebie tych poborców podatkowych zapewne po to, by mogli się przysłuchać Jezusowi i doznać uzdrowienia na duchu. Toteż Jezus przebywa w ich towarzystwie, żeby im pomóc w nawiązaniu dobrych stosunków z Bogiem. Nie gardzi nimi, jak to czynią obłudni faryzeusze. Przeciwnie, pobudzany współczuciem pełni dla nich rolę duchowego lekarza.

Tak więc okazanie miłosierdzia grzesznikom nie oznacza, że Jezus przymyka oczy na ich grzechy, lecz jest wyrazem tych samych tkliwych uczuć, które uzewnętrznił wobec chorych na ciele. Przypomnij sobie na przykład, z jakim współczuciem dotknął trędowatego i powiedział: „Chcę, bądź oczyszczony”. Starajmy się podobnie okazywać miłosierdzie i pomagać będącym w potrzebie, a zwłaszcza wspierać ich pod względem duchowym. Mateusza 8:3; 9:9-13; Marka 2:13-17; Łukasza 5:27-32.

▪ Gdzie Jezus spotyka Mateusza?

▪ Czym się zajmuje Mateusz i dlaczego inni Żydzi gardzą takimi ludźmi?

▪ Za co Jezus jest krytykowany i co odpowiada?

▪ Dlaczego Jezus przebywa w towarzystwie grzeszników?

Rozdział 28

Sprawa postu

MIJA prawie rok, odkąd Jezus był na święcie Paschy w roku 30. Jan Chrzciciel już od kilku miesięcy jest w więzieniu. Nie wszyscy jego uczniowie idą za Chrystusem, choć ich do tego zachęcał.

Niektórzy uczniowie Jana przychodzą teraz do Jezusa i pytają: „Dlaczego my i faryzeusze pościmy, a uczniowie twoi nie poszczą?” Faryzeusze poszczą dwa razy w tygodniu zgodnie z rytuałami swej religii. Uczniowie Jana być może mają podobny zwyczaj. Jest też możliwe, że poszczą na znak żalu z powodu uwięzienia Jana i dziwią się, dlaczego uczniowie Jezusa się w tym do nich nie przyłączają.

Jezus wyjaśnia: „Czyż mogą goście weselni się smucić, dopóki z nimi jest oblubieniec? Nastaną jednak dni, gdy oblubieniec zostanie im zabrany, a wtedy pościć będą”.

Uczniowie Jana powinni pamiętać, że nazwał on Jezusa Oblubieńcem. Zresztą sam Jan nie uważałby za stosowne pościć, dopóki Jezus jest obecny, i tak samo myślą uczniowie Jezusa. Później, po śmierci Mistrza, smucą się i poszczą. Kiedy jednak zostaje wskrzeszony i wstępuje do nieba, nie mają już powodu do poszczenia na znak żałoby.

Następnie Jezus podaje pewne unaocznienia: „Nikt nie wstawia w starą szatę łaty z sukna nowego, bo taka łata ściąga cały materiał i rozdarcie staje się gorsze. I nie wlewają wina młodego do starych bukłaków, bo inaczej bukłaki pękają, wino wycieka, a bukłaki niszczeją. Ale młode wino wlewa się do nowych bukłaków”. Co to ma wspólnego z postem?

Jezus pomaga zrozumieć uczniom Jana Chrzciciela, że nikt nie powinien oczekiwać od jego naśladowców, iż będą się trzymać dawnych zwyczajów judaizmu, takich jak rytualny post. Nie przyszedł łatać i przedłużać istnienie wysłużonych systemów religijnych, nadających się tylko do odrzucenia. Chrystianizm nie miał się dopasowywać do ówczesnego judaizmu i jego tradycji ludzkich. Nie miał przypominać nowej łaty na starym ubraniu ani świeżego wina w starym bukłaku. Mateusza 9:14-17, Bw; Marka 2:18-22; Łukasza 5:33-39; Jana 3:27-29.

▪ Kto i dlaczego przestrzega postów?

▪ Dlaczego uczniowie Jezusa nie poszczą, dopóki on jest wśród nich, i dlaczego potem powód do poszczenia szybko przeminie?

▪ Jakie unaocznienia podaje Jezus i co one znaczą?