Rozdział 29

Dobre uczynki w sabat

JEST wiosna 31 roku. Minęło kilka miesięcy od chwili, gdy Jezus w drodze z Judei do Galilei rozmawiał przy studni z Samarytanką.

Teraz ma już za sobą energiczną działalność nauczycielską w całej Galilei i ponownie udaje się do Judei, gdzie głosi po synagogach. W porównaniu z obszerną relacją z kampanii galilejskiej sprawozdanie biblijne o działalności Jezusa w Judei jest stosunkowo skąpe, i to zarówno jeśli chodzi o ten pobyt, jak i o miesiące, które tu spędził po poprzednim święcie Paschy. Widocznie jego orędzie nie spotkało się na tym terenie z tak przychylnym przyjęciem, jak w Galilei.

Wkrótce potem Jezus wyrusza do stolicy Judei, Jeruzalem, na obchód Paschy roku 31. W pobliżu bramy miejskiej zwanej Owczą znajduje się tam sadzawka o nazwie Betezda. Schodzi się tutaj wielu chorych, ślepych i ułomnych. Wierzą, że ten, kto wejdzie do sadzawki, gdy wzburzy się w niej woda, może zostać uzdrowiony.

Jest sabat. Jezus dostrzega na brzegu mężczyznę, który choruje już od 38 lat. Wiedząc, jak długo cierpi, pyta go: „Chcesz być zdrowy?”

„Panie, nie mam człowieka, który by mnie wrzucił do sadzawki, gdy woda się poruszy” — słyszy odpowiedź. „Zanim zaś ja sam dojdę, inny przede mną wchodzi”.

Wtedy Jezus mówi mu: „Wstań, weź łoże swoje i chodź”. Człowiek ten od razu odzyskuje zdrowie, bierze z ziemi nosze i zaczyna chodzić.

Kiedy Żydzi to widzą, mówią: „Dziś sabat, nie wolno ci nosić łoża”.

Odpowiada im: „Ten, który mnie uzdrowił, rzekł mi: Weź łoże swoje i chodź”.

„Cóż to za człowiek, co ci powiedział: Weź je i chodź?” — pytają. Jezus oddalił się już ze względu na tłum, a uzdrowiony nie zna jego imienia. Kiedy jednak spotykają się później w świątyni, dowiaduje się, kto mu przywrócił zdrowie.

Odnajduje więc Żydów, aby ich poinformować, że to Jezus go uzdrowił. Usłyszawszy to, Żydzi idą do Jezusa. Po co? Czy są ciekawi, jaką mocą potrafi dokonywać takich cudów? Skądże! Mają mu za złe, że spełnia te dobre uczynki w sabat. A na dodatek zaczynają go prześladować! Łukasza 4:44, BT; Jana 5:1-16, Bw.

▪ Ile mniej więcej czasu minęło od poprzedniego pobytu Jezusa w Judei?

▪ Dlaczego tak dużo ludzi przychodzi do sadzawki Betezda?

▪ Jakiego cudu Jezus dokonuje nad tą sadzawką i jak na to reagują Żydzi?

Rozdział 30

Odpowiedź dana oskarżycielom

KIEDY żydowscy przywódcy religijni oskarżają Jezusa o pogwałcenie sabatu, odpowiada on: „Mój Ojciec aż dotąd działa i Ja działam”.

Czyn Jezusa, wbrew twierdzeniom faryzeuszy, nie należy do prac zabronionych przez prawo o sabacie. Sam Bóg zlecił mu dzieło głoszenia i uzdrawiania, a Jezus bierze przykład z Ojca i czyni to każdego dnia. Ale jego odpowiedź jeszcze bardziej złości Żydów i chcą go zabić. Dlaczego?

Dochodzą do wniosku, że Jezus nie tylko łamie przepisy co do sabatu, lecz na dodatek dopuszcza się bluźnierstwa, podając się za Syna samego Boga. On jednak nieustraszenie opowiada im o swych uprzywilejowanych stosunkach z Bogiem. Oświadcza: „Ojciec bowiem miłuje Syna i ukazuje mu wszystko, co sam czyni”.

„Jak Ojciec wzbudza z martwych i ożywia”, ciągnie dalej Jezus, „tak i Syn ożywia tych, których chce”. Istotnie, Syn już wskrzesza martwych pod względem duchowym! „Kto słucha słowa mego i wierzy temu, który mnie posłał”, wyjaśnia, „przeszedł z śmierci do żywota”. Następnie dodaje: „Zbliża się godzina, owszem już nadeszła, kiedy umarli usłyszą głos Syna Bożego, i ci, co usłyszą, żyć będą”.

Chociaż nigdzie nie podano, by do owego czasu Jezus literalnie wskrzesił kogoś z umarłych, to jednak zapowiada swym oskarżycielom, że takie zmartwychwstanie nastąpi: „Nie dziwcie się temu, gdyż nadchodzi godzina, kiedy wszyscy w grobach usłyszą głos jego; i wyjdą”.

W tak dobitny i wyraźny sposób chyba jeszcze nigdy Jezus nie opisał publicznie swej doniosłej roli w zamierzeniu Bożym. Ale oskarżyciele dysponują nie tylko jego świadectwem. Przypomina im: „Wy posłaliście posłańców do Jana, a on dał świadectwo prawdzie”.

Dwa lata wcześniej Jan Chrzciciel powiedział żydowskim przywódcom religijnym o tym, który miał przyjść po nim. Dla odświeżenia im w pamięci, jakim szacunkiem darzyli Jana, osadzonego teraz w więzieniu, Jezus mówi: „Wyście chętnie do czasu radowali się jego światłem”. Przypomina o tym w nadziei, że zdoła im pomóc i ich uratuje. Nie jest jednak zależny od świadectwa Jana.

„Te właśnie dzieła, które czynię [wraz z cudem dopiero co sprawionym], świadczą o mnie, że Ojciec mnie posłał”. Ponadto Jezus mówi: „A sam Ojciec, który mnie posłał, wydał o mnie świadectwo”. Bóg złożył świadectwo o Jezusie na przykład podczas jego chrztu, gdy oznajmił: „Ten jest moim Synem umiłowanym”.

Oskarżyciele Jezusa w gruncie rzeczy nie mają czym usprawiedliwić faktu, że go odrzucają. Daje o nim świadectwo samo Pismo Święte, które rzekomo badają! „Gdybyście bowiem wierzyli Mojżeszowi, wierzylibyście i mnie” — kończy Jezus. „O mnie bowiem on napisał. A jeśli jego pismom nie wierzycie, jakże uwierzycie moim słowom?” Jana 5:17-47, Bw; 1:19-27; Mateusza 3:17.

▪ Dlaczego działalność Jezusa nie narusza przepisów co do sabatu?

▪ Jak Jezus opisuje swą doniosłą rolę w zamierzeniu Bożym?

▪ Czyje świadectwa Jezus przytacza na dowód tego, że jest Synem Bożym?

Rozdział 31

Zrywanie kłosów w sabat

WKRÓTCE potem Jezus z uczniami opuszcza Jeruzalem i wraca do Galilei. Jest wiosna i na polach stoją już łany zbóż. Uczniowie są głodni, zrywają więc kłosy, wycierają z nich ziarno i jedzą. Ale ponieważ jest sabat, zostaje to zauważone.

Przywódcy religijni w Jeruzalem dopiero co usiłowali zabić Jezusa za rzekome naruszanie sabatu. Teraz faryzeusze rzucają mu oskarżenie: „Oto uczniowie twoi czynią, czego nie wolno czynić w sabat”!

Faryzeusze twierdzą, jakoby zrywanie kłosów i rozcieranie ich w rękach, by zjeść ziarno, było równoznaczne z żęciem i młóceniem zboża. Ale wskutek ich drobiazgowości w ustalaniu, co jest pracą, przestrzeganie sabatu stało się uciążliwe, a przecież miał to być dzień radosny i budujący duchowo. Toteż Jezus odpiera ich zarzut przykładami biblijnymi, z których wynika, że Jehowa Bóg wcale nie chciał, by z tak przesadną dokładnością stosowano Jego prawo o sabacie.

Przypomina im, że gdy Dawid i jego współtowarzysze byli głodni, zatrzymali się koło przybytku i zjedli chleby pokładne. Zabrano je sprzed oblicza Jehowy i zastąpiono świeżymi, lecz zazwyczaj spożywali je wyłącznie kapłani. Tym razem z uwagi na okoliczności ani Dawid, ani jego ludzie nie zostali potępieni za swój uczynek.

Jezus przytacza kolejny argument: „Czy nie czytaliście w zakonie, że w sabat kapłani w świątyni naruszają sabat, a są bez winy?” Istotnie, nawet w dniu sabatu kapłani zabijali zwierzęta i wykonywali inne prace związane z przygotowywaniem ofiar. „Ale mówię wam”, ciągnie dalej Jezus, „że tutaj jest coś większego niż świątynia”.

Następnie upomina faryzeuszy: „Gdybyście byli zrozumieli, co to jest: Miłosierdzia chcę, a nie ofiary, nie potępialibyście niewinnych”. Na koniec dodaje: „Albowiem Syn Człowieczy jest Panem sabatu”. Co ma na myśli? Swe tysiącletnie pokojowe panowanie w Królestwie.

Już od 6000 lat ludzkość cierpi w jarzmie niewoli, narzuconym przez Szatana Diabła, a wojny i stosowanie przemocy są na porządku dziennym. Natomiast pod rządami Chrystusa nastąpi wielki sabat, który będzie okresem odpoczynku od wszelkiego cierpienia i ucisku. Mateusza 12:1-8, Bw; Kapłańska 24:5-9; 1 Samuela 21:2-7, Bw; Liczb 28:9; Ozeasza 6:6.

▪ Jakie oskarżenie wysunięto przeciwko uczniom Jezusa? Jak Jezus na nie odpowiada?

▪ Jaki błąd Jezus wytyka faryzeuszom?

▪ W jakim sensie Jezus jest „Panem sabatu”?