dziejach biblijnych. Dopiero w roku 1763 n.e. zastąpiła ją siódma potęga (imperium brytyjskie ze swymi koloniami amerykańskimi), odpowiadająca wspomnianej w Księdze Objawienia 13:1-3 siódmej głowie symbolicznego dzikiego zwierzęcia, które miało siedem głów i dziesięć rogów.

20. Jakie międzynarodowe twory polityczne niewątpliwie znalazły się obecnie w swoich „dniach ostatnich”?

²⁰ Nie ma dzisiaj najmniejszej wątpliwości co do tego, że imperium brytyjskie i powiązana z nim Wspólnota Brytyjska oraz ich sojusznik, Stany Zjednoczone, przeżywają swoje „dni ostatnie”. Podobnie międzynarodowy twór, którego gorliwymi rzecznikami są wspomniane organizmy polityczne, a mianowicie Organizacja Narodów Zjednoczonych zrzeszająca teraz już ponad 150 państw członkowskich, znajduje się bezsprzecznie w swoich „dniach ostatnich”. Jakże więc nierozsądne okazuje się twierdzenie, iż „dni ostatnie” wspomniane w proroctwie Joela to cała długa era chrześcijańska!

21. Czy proroctwo Joela, dotyczące ducha świętego, wyklucza powtórny, podobny okres „dni ostatnich”?

²¹ Oparłszy się na rzeczywistym rozwoju wypadków, apostoł Piotr zastosował proroctwo Joela do końcowej fazy systemu żydowskiego na Bliskim Wschodzie. Ale ani ze słów Piotra, ani z proroctwa Joela 3:1-5 (NP) nie wynika, jakoby nigdy nie miał się powtórzyć podobny okres „dni ostatnich”, podczas których także następowałoby w sposób dostrzegalny wylewanie ducha świętego.

22. (a) Czy podczas „dni ostatnich” dawnego systemu żydowskiego spełniły się wszystkie szczegóły proroctwa Joela 3:1-5? (b) Czy urzeczywistniło się wówczas wszystko, co się wiązało z obszerną odpowiedzią Jezusa na pytanie uczniów? Co jeszcze musi się potwierdzić?

²² Prócz tego przecież Joel przepowiedział w związku z wylaniem ducha świętego pewne znaki na niebie i na ziemi, krew, ogień i zadymienie, obrócenie się słońca w ciemność, a księżyca w krew — co nie spełniło się w „dniach ostatnich”, w których żył apostoł Piotr. Zatem aby Jehowa, Autor proroctw, okazał się w całej rozciągłości prawdomówny, musiał być przewidziany jeszcze inny okres zwany „dniami ostatnimi”, w którym urzeczywistni się każdy szczegół Jego przepowiedni. Trzeba rozpatrzyć jeszcze dalsze fakty historyczne, żeby otrzymać pełną odpowiedź na pytanie, jakie postawili Jezusowi Chrystusowi czterej apostołowie: „Co będzie znakiem twej obecności [parousia] i zakończenia systemu rzeczy”? (Mat. 24:3). Dostępne dzisiaj dowody świadczą, że żyjemy podczas nowożytnego spełnienia proroctwa o „dniach ostatnich”. Ale kiedy się one rozpoczęły i na jakiej podstawie można tak twierdzić? Kwestii tej poświęcimy należytą uwagę w następnym artykule.

Kroniki asyryjskie rzucają światło na panowanie Hoszei

Z Biblii dowiadujemy się, że niejaki Hoszea uknuł spisek przeciw królowi Pekachowi i „objął po nim władzę królewską w dwudziestym roku panowania Jotama, syna Uzjasza” (2 Król. 15:30, Nowy Przekład). Najwidoczniej ten dwudziesty rok wyznacza okres, jaki upłynął od czasu, kiedy Jotam zasiadł na tronie. W gruncie rzeczy panowanie Jotama trwało 16 lat (2 Król. 15:32, 33).

Chociaż Hoszea rozpoczął rządy w czwartym roku panowania Achaza, następcy Jotama, to jednak prawdopodobnie jeszcze przez kilka lat nie uznawano go w pełni za króla nad Izraelem. Według Księgi 2 Królewskiej 17:1 Hoszea został królem w dwunastym roku panowania Achaza. Prawdopodobną tego przyczynę ukazuje kronika Tiglatpilesara III. Fragmenty zapisów dotyczących czasów panowania tego monarchy podają: „Wszystkich mieszkańców (wraz) z mieniem uprowadziłem do Asyrii. Oni [Izraelici] pozbawili tronu swego króla Pekacha, (...) a ja ustanowiłem Hoszeę (...) królem nad nimi” (Ancient Near Eastern Texts w opracowaniu Jakuba B. Pritcharda, rok 1955, strona 284). Niewykluczone zatem, że Hoszea zaczął sprawować pełną władzę nad Izraelem ze stołecznej Samarii dzięki poparciu Asyryjczyków.