15. (a) Co Jezus ma do powiedzenia chrześcijanom, których nie zdeprawowała Jezebel? (b) Co dowodzi, że w roku 1918 nie wszyscy podający się za chrześcijan byli zepsuci przez odstępcze chrześcijaństwo?

¹⁵ Następne słowa Jezusa są naprawdę pocieszające: „Mówię zaś wam, pozostałym w Tiatyrze, wszystkim, którzy nie mają tej nauki, tym właśnie, którzy nie poznali, jak mówią, ‚głębokich rzeczy Szatana’: Nie nakładam na was żadnego innego brzemienia. Tylko trzymajcie się mocno tego, co macie, dopóki nie przyjdę” (Objawienie 2:24, 25). W Tiatyrze są jeszcze wierni ludzie, którzy nie ulegli wpływowi Jezebel. Podobnie przez 40 lat poprzedzających rok 1918 i przez cały okres późniejszy nie wszyscy uważający się za chrześcijan tolerowali niemoralność i zepsucie panoszące się w chrześcijaństwie. Mała grupka Badaczy Pisma Świętego, znanych dziś jako Świadkowie Jehowy, starała się pomóc innym dostrzec niechrześcijańskie pochodzenie wielu dogmatów nauczanych w kościołach, sama zaś uwalniała się od wszelkich babilońskich wierzeń i praktyk odstępczego chrześcijaństwa, w tym od nauk „niewiasty Jezebel”, propagujących swobodę obyczajów.

16. Czego należy się wystrzegać, chociaż Jezus, podobnie jak ciało kierownicze z I wieku, nie nakłada na chrześcijan dodatkowego brzemienia?

¹⁶ Dzisiejsza klasa Jana także zachęca wielką rzeszę swych współtowarzyszy do wystrzegania się niemoralnego wpływu wywieranego na przykład przez zdeprawowany świat rozrywki. Nie ma potrzeby brnąć w zepsucie ani nawet mu się przyglądać tylko po to, by zaspokoić ciekawość lub dowiedzieć się, czego należałoby unikać. Mądrość nakazuje trzymać się z dala od „głębokich rzeczy Szatana”. Jezus mówi: „Nie nakładam na was żadnego innego brzemienia”. Przypomina się tu zarządzenie chrześcijańskiego ciała kierowniczego z I wieku: „Postanowiliśmy bowiem, Duch Święty i my, by nie nakładać na was żadnego innego ciężaru oprócz następujących rzeczy niezbędnych: Wstrzymywać się od mięsa ofiarowanego bałwanom, od krwi, od tego, co zadławione, i od nierządu; jeśli się tych rzeczy wystrzegać będziecie, dobrze uczynicie” (Dzieje 15:28, 29). Jeżeli chcesz, żeby ci się dobrze wiodło pod względem duchowym, stroń od religii fałszywej, od robienia niewłaściwego użytku z krwi (na przykład od transfuzji) oraz od niemoralności. Najprawdopodobniej wyjdzie ci to na zdrowie także pod względem fizycznym.

17. (a) Jakimi „głębokimi rzeczami” Szatan nęci dziś ludzi? (b) Jak powinniśmy się zapatrywać na „głębokie rzeczy” wyrafinowanego świata Szatana?

¹⁷ Szatan podsuwa dziś jeszcze inne „głębokie rzeczy”, na przykład zawiłe spekulacje i teorie schlebiające intelektowi. Należy do nich usprawiedliwianie niemoralności, spirytyzm i ewolucjonizm. Jak na te „głębokie rzeczy” zapatruje się wszechmądry Stwórca? Apostoł Paweł przytacza Jego słowa: „Wniwecz obrócę mądrość mędrców”. Inaczej jest z „głębokimi rzeczami Bożymi”, które są proste, jasne i budujące. Rozumni chrześcijanie odrzucają „głębokie rzeczy” przemądrzałego świata Szatana. Pamiętaj: „Świat przemija wraz z pożądliwością swoją; ale kto pełni wolę Bożą, trwa na wieki” (1 Koryntian 1:19, Wp; 2:10, NW; 1 Jana 2:17).

18. Jakie błogosławieństwa obiecał Jezus namaszczonym chrześcijanom, którzy dochowują wierności aż do końca, i jakiego przywileju dostąpią oni podczas Armagedonu?

¹⁸ Następnie Jezus kieruje do Tiatyrczyków pokrzepiające słowa, które dodają otuchy również dzisiejszym pomazańcom: „A temu, kto zwycięży i aż do końca zachowa moje uczynki, dam władzę nad narodami i będzie pasł ludzi rózgą żelazną, tak iż zostaną potłuczeni na kawałki niczym naczynia gliniane — tak samo jak ja otrzymałem od mego Ojca” (Objawienie 2:26, 27). Cóż za cudowny przywilej! Namaszczeni duchem zwycięzcy otrzymują po zmartwychwstaniu władzę, która oznacza uniesienie wspólnie z Jezusem „rózgi żelaznej”, zwiastującej buntowniczym narodom zagładę w Armagedonie. Kiedy Chrystus skruszy swych wrogów niczym gliniane naczynia, ich zasoby broni nuklearnej co najwyżej zaskwierczą jak zawilgocone petardy (Psalm 2:8, 9; Objawienie 16:14, 16; 19:11-13, 15).

19. (a) Kto jest „gwiazdą poranną” i jak zostanie ona dana ‛zwyciężającym’? (b) Co pokrzepia wielką rzeszę?

¹⁹ Jezus dodaje: „I dam mu gwiazdę poranną” (Objawienie 2:28). Później sam wyjaśnia, co to za „gwiazda”, mówiąc: „Ja jestem korzeniem i potomkiem Dawida, i jasną gwiazdą poranną” (Objawienie 22:16). To właśnie Jezus spełnia proroctwo, które wygłosił oporny Balaam, zmuszony przez Jehowę: „Wzejdzie gwiazda z Jakuba, powstanie berło z Izraela” (4 Mojżeszowa 24:17). W jaki sposób Jezus da zwyciężającym „gwiazdę poranną”? Najwyraźniej da im samego siebie, nawiązując z nimi niezwykle bliskie, zażyłe stosunki (Jana 14:2, 3). Jakże potężny to bodziec do wytrwania! Również wielką rzeszę krzepi świadomość, że „jasna gwiazda poranna” wkrótce skorzysta ze swej władzy królewskiej, by przywrócić na ziemi raj.

Zachowaj prawość

20. Jaka sytuacja panująca w chrześcijaństwie przypomina pewne słabości zboru w Tiatyrze?

²⁰ Orędzie to musiało ogromnie podnieść na duchu chrześcijan w Tiatyrze. Pomyśl tylko: Syn Boży, wyniesiony do chwały w niebie, osobiście przemówił do nich, poruszając niektóre ich problemy! Z pewnością przynajmniej część Tiatyrczyków wzięła sobie do serca tak życzliwe wskazówki swego Pasterza. To najdłuższe z siedmiu orędzi pomaga nam też rozpoznać prawdziwy zbór chrześcijański doby obecnej. Kiedy w roku 1918 Jezus przyszedł do świątyni Jehowy na sąd, przeważająca większość organizacji podających się za chrześcijańskie była zbrukana bałwochwalstwem i niemoralnością duchową (Jakuba 4:4). Niektóre z nich opierały swe wierzenia na naukach XIX-wiecznych emancypantek, takich jak Ellen White (Adwentyści Dnia Siódmego) i Mary Baker Eddy (zwolennicy Chrześcijańskiej Nauki); ostatnio zresztą coraz więcej kobiet naucza z ambony (porównaj 1 Tymoteusza 2:11, 12). Wyznawcy różnych odmian katolicyzmu często otaczają większą czcią Marię niż Boga i Chrystusa. Jezus nie oddawał jej takiej czci (Jana 2:4; 19:26). Czy organizacje, które wbrew prawu Bożemu pozostają pod tak wielkim wpływem kobiet, rzeczywiście można uważać za chrześcijańskie?

21. Czego każdy z nas może się nauczyć z orędzia Jezusa do zboru tiatyrskiego?

²¹ Każdy chrześcijanin — czy należy do klasy Jana, czy do drugich owiec — powinien starannie przemyśleć to orędzie (Jana 10:16). Niektórych może brać pokusa do naśladowania zwolenników tiatyrskiej Jezebel i prowadzenia beztroskiego życia. Mogą też zdradzać skłonność do kompromisów. Czasem trzeba zająć stanowisko w różnych kwestiach, takich jak przyjmowanie transfuzji czy spożywanie produktów zawierających składniki krwi. Ktoś mógłby też sądzić, że skoro jest gorliwy w służbie polowej albo wygłasza przemówienia, to może sobie pofolgować w innych dziedzinach, na przykład oglądać niemoralne, brutalne filmy lub nadużywać alkoholu. Z ostrzegawczych słów Jezusa do chrześcijan z Tiatyry wynika, iż nie wolno sobie na to pozwalać. Jehowa chce, abyśmy wzorem wielu Tiatyrczyków strzegli swej czystości, służyli Mu całą duszą i nie byli rozdwojeni.

22. Jak Jezus uwypukla potrzebę posiadania chętnego ucha?

²² Na koniec Jezus oświadcza: „Kto ma ucho, niech słucha, co duch mówi do zborów” (Objawienie 2:29). Po raz czwarty powtarza niczym refren te elektryzujące słowa i zakończy nimi również pozostałe trzy orędzia. Czy masz takie chętne ucho? Wobec tego uważnie przysłuchuj się dalszym radom, których Bóg udziela własnym kanałem za pośrednictwem swego ducha.

1. Jak wygląda duchowy stan zboru w Sardes i jak Jezus rozpoczyna swe orędzie?

JAKIEŚ 50 kilometrów na południe od dzisiejszego Akhisaru (Tiatyry) leżała niegdyś miejscowość, w której działał zbór będący kolejnym adresatem orędzia od wyniesionego do chwały Jezusa — Sardes. W VI wieku przed naszą erą była to dumna stolica królestwa Lidii i siedziba bajecznie bogatego króla Krezusa. W czasach Jana miasto już znacznie podupadło i utraciło dawną świetność. Również tamtejszy zbór chrześcijański zubożał pod względem duchowym. Po raz pierwszy Jezus nie rozpoczyna swego orędzia od pochwały, ale oświadcza: „A do anioła zboru w Sardes napisz: To mówi ten, który ma siedem duchów Bożych i siedem gwiazd: ‚Znam twoje uczynki; masz imię, że żyjesz, ale jesteś martwy’” (Objawienie 3:1).

2. (a) Co oznacza dla chrześcijan w Sardes okoliczność, że Jezus ma „siedem duchów”? (b) Jaką opinię miał zbór w Sardes, a jaki był w rzeczywistości?

² Dlaczego Jezus zaznacza, iż jest „tym, który ma siedem duchów”? Ponieważ wyobrażają one pełnię świętego ducha Jehowy. Później Jan przedstawia je też jako „siedmioro oczu”, co wskazuje na zdolność przenikliwego widzenia, której święty duch Boży udziela Jezusowi (Objawienie 5:6). Chrystus potrafi więc wykryć i uregulować każdą sprawę (Mateusza 10:26; 1 Koryntian 4:5). Zbór w Sardes uchodził za żywy i aktywny. Ale Jezus dostrzega, że jest martwy duchowo. Większość jego członków najwyraźniej popadła w obojętność, w jakiej byli pogrążeni, zanim zostali chrześcijanami (porównaj Efezjan 2:1-3; Hebrajczyków 5:11-14).

3. (a) Dlaczego „anioł zboru w Sardes” powinien zwrócić szczególną uwagę na fakt, że Jezus ma „siedem gwiazd”? (b) Jakiej stanowczej rady udziela Jezus zborowi w Sardes?

³ Mówiąc o sobie, Jezus przypomina też „aniołowi zboru w Sardes”, że ma „siedem gwiazd”. Owych starszych zboru trzyma w swej prawicy, jest bowiem władny kierować nimi w ich pracy pasterskiej. Powinni z całego serca starać się ‛znać wygląd swojej trzody’ (Przysłów [Przypowieści] 27:23, NW). Zrobią więc dobrze, jeśli uważnie wysłuchają następnych słów Jezusa: „Stań się czujny i umocnij to, co pozostało, a było bliskie śmierci, bo nie stwierdziłem, by twe uczynki były w pełni dokonane przed moim Bogiem. Stale więc pomnij na to, jak otrzymałeś i jak usłyszałeś, i wciąż tego strzeż, i okaż skruchę. Jeżeli się nie zbudzisz, z pewnością przyjdę jak złodziej i wcale nie będziesz wiedzieć, o której godzinie cię najdę” (Objawienie 3:2, 3).

4. Jak słowa Piotra mogły pomóc zborowi w Sardes ‛umocnić to, co pozostało’?

⁴ Starsi w Sardes winni sobie przypomnieć, z jaką radością poznawali prawdę i jakich błogosławieństw wówczas dostąpili. Teraz jednak ich aktywność duchowa zamarła. Brak uczynków wiary sprawia, że świecznik ich zboru rzuca tylko nikły blask. Przed laty apostoł Piotr napisał list do zborów w Azji (zapewne także do zboru w Sardes), aby umocnić w nich docenianie dla chwalebnej dobrej nowiny, którą przyjęli chrześcijanie, a która została oznajmiona „w Duchu Świętym zesłanym z nieba” — wyobrażonym w wizji Jana przez siedem duchów. Prócz tego Piotr przypomniał chrześcijanom w Azji, że są ‛rodem wybranym, królewskim kapłaństwem, narodem świętym, ludem nabytym, aby rozgłaszali cnoty tego, który ich powołał z ciemności do cudownej swojej światłości’ (1 Piotra 1:12, 25; 2:9). Rozważanie takich prawd duchowych pomoże członkom zboru w Sardes okazać skruchę i ‛umocnić to, co pozostało’ (porównaj 2 Piotra 3:9).

5. (a) Jak wygląda u chrześcijan w Sardes docenianie prawdy? (b) Co się stanie, jeśli nie usłuchają rady Jezusa?

⁵ Na razie jednak ogień ich doceniania i miłości prawdy niemal całkowicie wygasł. Tli się jeszcze zaledwie kilka głowni. Jezus zachęca, żeby rozdmuchali ten żar i podsycili płomień, żeby okazali skruchę za grzechy, do których doprowadziła ich opieszałość, i żeby ich zbór odżył duchowo (porównaj 2 Tymoteusza 1:6, 7). W przeciwnym wypadku będzie nie przygotowany, gdy Jezus niespodziewanie — „jak złodziej” — przyjdzie wykonać wyrok (Mateusza 24:43, 44).